Jack Reacher: Ποτέ μη γυρίζεις πίσω – Jack Reacher: Never Go Back (2016)

Σύνοψη

Ο εμπειροπόλεμος, τολμηρός, ευφυής και ολιγόλογος πρώην ταγματάρχης Τζακ Ρίτσερ αυτή τη φορά καλείται να επιστρέψει στην παλιά του στρατιωτική βάση, προκειμένου αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με το τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία δύο στρατιωτών και να αποκαταστήσει την τιμή της ταγματάρχη Τέρνερ που άδικα κατηγορείται για κατασκοπεία. Η άφιξη του Τζακ Ρίτσερ στη βάση πυροδοτεί μια σειρά από εκρηκτικές εξελίξεις, κι αυτό που αρχικά φαινόταν σαν μια εύκολη υπόθεση, μοιάζει τώρα να παίρνει τρομακτικές διαστάσεις.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Jack Reacher… το sequel. Μετά την πρώτη ταινία του 2012 λοιπόν (σε σκηνοθεσία Christopher McQuarrie), έρχεται τώρα και η συνέχεια με τον τίλτο «Ποτέ Μη Γυρίζεις Πίσω». Μην τρελαίνεστε, η 2η ταινία είναι ανεξάρτητη και δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχετε δει το πρώτο, αν σας ξέφυγε. Από κει και πέρα το χάος…

Εν συντομία, η ταινία είναι «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Γράψε ένα σεναριάκι με βάση «one man movie» που να είναι στρατιωτική, κατασκοπευτική και αστυνομική, βάλε λίγη δράση και ξύλο και έτοιμο το «φαγητό». Έλα όμως που η ταινία είναι τόσο «ρουτινιασμένη» που απλά την παρακολουθείς και μετά την ξεχνάς αμέσως. Καμία φρέσκια ιδέα, όχι μόνο σκηνοθετικά μιας και το sequel το ανέλαβε ο Edward Zwick (Blood Diamond, Love & Other Drugs, Defiance), αλλά και σεναριακά που εκεί θα μπορούσε να πάρει πόντους σαν ταινία και να μας δείξει ότι κάτι έχει να πει.

Εισαγωγικά σου βγάζει μία θετική εντύπωση, μιας και η παραγωγή και η εικόνα κάνουν την ταινία να δείχνει ώριμη και προσεγμένη, αλλά τελικά καταλαβαίνεις ότι δεν έχει κάτι να σου προσφέρει πέραν μιας δολοπλοκίας εκ των έσω και όλα κάπου τα έχεις ξαναδεί. Μάλιστα με βάση το trailer θα περίμενες πολύ περισσότερο ξύλο (να ευχαριστηθείς σ’αυτό τον τομέα τουλάχιστον), αλλά ούτε κι αυτό γίνεται. Μέσα σ’αυτές τις 2 ώρες υπάρχουν αρκετές ανούσιες/ανοργασμικές σκηνές κι έτσι η ταινία κουράζει κάνοντας κοιλιά πριν καλά καλά φτάσει στη μέση και μετά απλά περιμένεις να τελειώσει. 

Ο Tom Cruise σε ρόλο που του πάει πολύ, όμως εδώ δείχνει εκφραστικότατα τη βαρεμάρα του στο να παίξει, λες και περιμένει να τελειώσει το γύρισμα και να παει κάπου αλλού. Τον σέβομαι πολύ σαν ηθοποιό γιατί συνεχίζει να εξελίσσεται και να παίζει σε εργάρες, αλλά εδώ μας τα χάλασε λίγο. Δεν θα έλεγα το ίδιο βέβαια για την Cobie Smulders (Avengers, Captain America: Civil War, How I Met Your Mother) η οποία προσπαθεί και τα καταφέρνει να μας πείσει ότι είναι μία στρατιωτίνα με τα όλα της, αλλά φυσικά μόνη της δεν μπορεί να κάνει πολλά ως συμπρωταγωνίστρια. Οι υπόλοιποι είναι απλά συμβατοί χωρίς κάτι ιδιαίτερο που θα σου κάνει εντύπωση.

Η αλήθεια είναι πως δεν συμπάθησα ούτε την πρώτη ταινία και ειδικά η δεύτερη μου φάνηκε εντελώς αχρείαστη (κάποιοι θα την έλεγαν και αρπαχτή). Ας ελπίσουμε να είναι από τα λίγα «μελανά σημεία» των τελευταίων χρόνων για τον Tom Cruise και ότι θα συνεχίσει να παίζει σε προσεγμένες παραγωγές (βλέπε Oblivion, Mission Impossible, Collateral, War Of Worlds, Edge Of Tomorrow και πολλά άλλα), γιατί αυτό εδώ ήταν πολύ πιο κάτω των προσδοκιών.

Βαθμολογία: 1.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης