Αλαντίν – Aladdin (2019)

Σύνοψη

Ο Αλαντίν ζει με τον πιστό του πίθηκο στους δρόμους της Βαγδάτης. Μεγάλος του πόθος η πριγκίπισσα Τζασμίν. Ο κακός σουλτάνος όμως θα τον κλείσει φυλακή για να αρπάξει την εξουσία με τη βοήθεια του μαγικού λυχναριού. Το τζίνι όμως δεν εμφανίζεται σε όλους.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ένα από τα πιο αγαπημένα κλασικά καρτούν της Disney παίρνει σάρκα και οστά σε live action ταινία. Τα ηνία της σκηνοθεσίας έχει αναλάβει ο Guy Ritchie, ο οποίος τα τελευταία χρόνια μας έχει εκπλήξει ευχάριστα με τις επιλογές που έχει κάνει και με τη θετική επίγευση που μας αφήνουν οι ταινίες του.

Ξεκινώντας θα πρέπει να πούμε ότι σε σενάριο και εικόνα η ταινία Aladdin είναι από τις πιο πιστές μεταφορές κινουμένων σχεδίων στη μεγάλη οθόνη συμπεριλαμβανομένων και των τραγουδιών (για όσους τα θυμούνται). Μερικές φορές πραγματικά σε πιάνει ανατριχίλα από τη νοσταλγία. Ο Guy Ritchie κάνει όπως πάντα εξαιρετική δουλειά με πολύ όμορφες λήψεις και κάποιες φορές με «slow motion» που εντείνουν το συναίσθημα της σκηνής. Το χαρακτηριστικό γρήγορο «κόψε-ράψε» μοντάζ του Ritchie όμως απουσιάζει από δω. Ίσως ο σκηνοθέτης να έκρινε ότι δεν χρειάζεται εδώ, κάτι απολύτως σεβαστό. Η ταινία μπορεί και να τσιμπήσει το Oscar φωτογραφίας καθώς τα τοπία και η εικόνα της είναι στο ανώτατο επίπεδο. Προσωπικά δεν με πείραξαν οι μικρές σεναριακές αλλαγές (δεν θα είχε νόημα εξάλλου να είναι εντελώς «copy-paste» η ταινία απ’το καρτούν). Μου έλειψε όμως το κωμικό στοιχείο του παπαγάλου του Jafar, Iago (δεδομένου και ότι τον υποδύεται ο Alan Tudyk) και αντίστοιχα της μαϊμούς Abu του Aladdin, οι οποίοι και οι 2 χρησιμοποιήθηκαν εντελώς επιφανειακά και διακοσμητικά. Ο δε Iago προς το τέλος γίνεται και αρκετά τρομακτικός.

Ο Will Smith για τον οποίο έγινε και μεγάλος ντόρος για το αν θα μπορούσε να ενσαρκώσει πετυχημένα το διάσημο «Genie», αν και λίγο ψυχρός στην αρχή, βρίσκει τα πατήματά του και αποδεικνύεται αρκετά καλός και απ’τους λίγους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν. Φυσικά και δεν φτάνει σε ερμηνεία τον αείμνηστο Robin Williams, ο οποίος ήταν πολύ πιο γραφικός και φυσικά σε κάθε ατάκα έβγαζε πιο πολύ γέλιο. Η γοητευτική Naomi Scott που υποδύεται την Jasmine σε κάνει και δένεσαι μαζί της όλο και περισσότερο και μάλιστα λίγο πριν το φινάλε δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία μέσω τραγουδιού και σε πείθει αν δεν έχεις πειστεί μέχρι τότε. Ο Aladdin (Mena Massoud) άνω του μετρίου αλλά μέχρι εκεί. Θα μπορούσε να παίξει με πιο πολύ πάθος για να σε πείσει ποιός ακριβώς είναι.

Και φτάνουμε στο αποκορύφωμα… τον Jafar. Όποιος έκανε το casting για την ταινία μάλλον δεν τον ενδιέφερε καθόλου ένας από τους πιο επιβλητικούς χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων και πραγματικά επέλεξε τον ηθοποιό Marwan Kenzari από τύχη (ή από βύσμα). Πραγματικά ο συγκεκριμένος χαρακτήρας καταστράφηκε όχι μόνο επειδή ο ηθοποιός δεν ταίριαζε, αλλά και γιατί δεν είχε μελετήσει καθόλου αυτόν που ενσάρκωνε κι έτσι χωρίς μεράκι, χωρίς έκφραση, χωρίς ερμηνεία κατάφερε να κατακρεουργήσει τον Jafar. Φυσικά δεν αναζητούσα ερμηνεία Oscar αλλά κάποιον πιο προσιτό και διαβασμένο για το ρόλο.

Η επίγευση της ταινίας παρ’όλα τα ψεγάδια της, εν τέλη είναι θετική (για Guy Ritchie μιλάμε άλλωστε) καθώς καταφέρνει να σε διασκεδάσει που είναι και το βασικό ζητούμενο. Σπανίως θα βαρεθείς και αν δεν θυμάσαι πολύ καλά την κλασική ταινία κινουμένων σχεδίων στην οποία βασίστηκε, το πιο πιθανό είναι να σε κερδίσει. Εμένα απλά μου έλειψε ένας εκφραστικός Jafar, ένας κωμικοτραγικός Iago και ένας πανούργος Abu, κυρίως επειδή θυμάμαι ατάκες και σκηνές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου από μικρός και δεν τις είδα. Δεν γίνεται πάντα βέβαια αυτό που θέλουμε. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης.

Βαθμολογία: 3/5
Ηλίας Μιχαηλάκης