H «Μονομαχία» είναι μια απλή παρανοϊκή ιστορία δρόμου. Ένα ελκυστικό road movie που αγγίζει το ενδιαφέρον και κατά ένα μεγάλο μέρος αναλώνεται σε ένα άνισο κυνηγητό ανάμεσα σε ένα μικρό ΙΧ κι ένα πετρελαιοφόρο φορτηγό. Μια ανελέητη καταδίωξη άνευ λόγου και αιτίας…

Η κάμερα δείχνει να ακολουθεί συνεχώς τον πρωταγωνιστή, που αποτελεί μια συμπαθητική φιγούρα, ενώ τον δεύτερο «πρωταγωνιστή» δεν τον βλέπουμε ποτέ! Σ’ αυτόν βλέπουμε μόνο το χέρι του μέσα από το παράθυρο του φορτηγού ή τις καφέ μπότες του με το χοντρό τακούνι, την ώρα που αποβιβάζεται από αυτό. Όλη η ιστορία διαδραματίζεται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο άντρες: Ο ένας να προσπαθεί να σώσει το τομάρι του και ταυτόχρονα να βγάλει άκρη με όλα αυτά και ο άλλος να κρύβεται, να μην δίνει εξηγήσεις και συν τοις άλλοις να έχει το πάνω χέρι. Να ελέγχει δηλαδή την όλη κατάσταση. Ευφυές το σενάριο, δεν λέω…

Μέσα σε όλα αυτά, παρέλειψα να σας αναφέρω πως η τηλεταινία αυτή αποτελεί το πρώτο σκηνοθετικό εγχείρημα του μελλοντικού σκηνοθέτη-φαινόμενο που ακούει στο όνομα Steven Spielberg. Κανένας τότε δεν φανταζόταν ότι ο σκηνοθέτης που γύρισε μια χαμηλού προϋπολογισμού τηλεταινία όπως αυτή, θα έφτανε κάποτε σε επίπεδα υψηλής αναγνωρισιμότητας και το όνομά του θα είναι συνώνυμο του υπερθεάματος. Τουλάχιστον στη «Μονομαχία» δεν μας προϊδεάζει για κάτι τέτοιο! Προοριζόταν μόνο για την τηλεόραση, αλλά η τηλεοπτική της επιτυχία ήταν αρκετή για να την προβάλει η Universal και στη μεγάλη οθόνη με την προσθήκη 10′ επιπλέον, ώστε η διάρκειά της να φτάσει στα 90′.

Ένα από τα πολλά θετικά της ταινίας είναι η πρωτοποριακή (για τα δεδομένα της εποχής) δομή της πλοκής. Οι συνεχόμενες καταδιώξεις με τα οχήματα στους δρόμους είναι σκηνές που αργότερα θα επηρεάσουν κατά πολύ τον κινηματογράφο των επόμενων δεκαετιών, γιατί τέτοιου είδους σκηνές θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά των μελλοντικών ταινιών δράσης. Μέχρι και τη δεκαετία του ’60, βλέπαμε σκηνές καταδίωξης μόνο σε κωμικές ταινίες, με μοναδική εξαίρεση το «Bullitt» με τον Steve McQueen και ταινίες James Bond. Δυστυχώς όμως, αυτές οι συνεχείς καταδιώξεις, πολύ πιθανόν να κουράσουν έναν χορτασμένο σινεφίλ και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα στην ταινία μας. Μπορεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70 να πρωτοπορούσε, όμως σήμερα καταντάει ένα χιλιοειδομένο θέαμα που το έχουμε ξαναπαρακολουθήσει και μάλιστα σε πιο εξελιγμένη και μοντέρνα μορφή.

Πάντως, το γεγονός ότι στην σκηνοθετική καρέκλα κάθεται ο Steven Spielberg, δεν επηρέασε καθόλου τη γνώμη μου για τη συγκεκριμένη ταινία. Για πρώτη του απόπειρα, είναι πάρα πολύ καλή. Πάντως χαίρομαι γιατί παρατηρώ πως ο εν λόγω σκηνοθέτης, σε όλη του τη φιλμογραφία ακολουθεί πάντα το ρεύμα τις εποχής σε όλες του τις ταινίες, χρησιμοποιώντας σύγχρονα μέσα κάθε φορά, χωρίς να μένει στάσιμος σε παλιές ιδέες και στερεότυπα. Αυτό είναι το μυστικό που τον κάνει πάντα σύγχρονο και ξεχωριστό! Δικαιολογημένα, σε κάθε του ταινία να γίνεται συνέχεια πάταγος!

Βαθμολογία! 2,5/5

Χρήστος Καλκάνης