Η συγκεκριμένη ταινία από το Μεξικό, έχει να κάνει με μια ιδιόρρυθμη ρομαντική ιστορία μιας ανεκπλήρωτης αγάπης με στοιχεία σαιξπηρικής τραγωδίας, συνοδευόμενα από μία πιο καλλιτεχνική πινελιά.

Ξεχάστε αυτά που βλέπατε μέχρι τώρα σε ρομαντικές ταινίες εποχής. Εδώ δεν θα δείτε ούτε αριστοκράτες με πολυτελή παλάτια, ούτε βασιλοπούλες και ιππότες με άλογα και πλούτη και τιμές!! Εδώ το μόνο που θα δείτε είναι φτώχεια, μιζέρια, εξαθλίωση κι ένας ασταμάτητος αγώνας για επιβίωση. Μια ζωή μέσα στην εξαθλίωση, αλλά και στην περιφρόνηση, αφού η κοπέλα που πρωταγωνιστεί βρίσκεται υπόλογη για πράγματα που δεν έκανε η ίδια. Οι αμαρτίες της μητέρας της, φαίνεται πως πέρασαν στις πλάτες της Μαρίας Καντελάρια, κι όμως η ίδια η Μαρία αντιμετωπίζει το μπούλινγκ των συγχωριανών της για πράγματα που δεν ευθύνεται. Μοναδικοί υποστηρικτές είναι ο Λορέντζο Ραφαήλ, με τον οποίο σχεδιάζει να παντρευτεί, ο εφημέριος του χωριού κι ένας ζωγράφος που συναντάει τυχαία στην πλατεία. Για τον τελευταίο έχω να πω πως, ενώ αρχικά φαίνεται να είναι ο «σωτήρας» που θα σώσει το ζευγάρι, εν τέλει θα είναι αυτός που θα τους δώσει την χαριστική βολή, χωρίς να το θέλει.

Ένα από τα θέματα που διαπραγματεύεται η ταινία είναι ο ακραίος θρησκευτικός φανατισμός των κατοίκων της περιοχής, ο οποίος τους οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές και τις περισσότερες φορές τους κάνει πιο αμαρτωλούς, από αυτούς θεωρούνται αμαρτωλοί. Τους οδηγεί στην κατάκριση και στην «ανθρωποφαγία» κατά του πλησίον κι ας λένε ότι είναι καλοί Χριστιανοί. Με το να διαπομπεύουν το δικό τους ήθος και ταυτόχρονα να κατακρίνουν την υποτιθέμενη ανηθικότητα της Μαρίας, καταντούν ανήθικοι χωρίς να το ξέρουν. Πρόκειται δηλαδή για καταστάσεις που δυστυχώς συναντούμε και στη σύγχρονη κοινωνία της υποκρισίας.

Ας πούμε τώρα και δυο λόγια για τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας. Από τα πρώτα πλάνα μέχρι και τα τελευταία, η φωτογραφία είναι αυτή που σε κερδίζει. Κυρίως όμως τα εξωτερικά πλάνα. Βλέπουμε την όμορφη Μαρία να βρίσκεται πάνω στο καΐκι να κωπηλατεί και τα νερά να τρεμοπαίζουν ομοιόμορφα. Φανταστείτε πως θα φαίνονταν αυτή η σκηνή, αν το φιλμ ήταν έγχρωμο! Πραγματική μαγεία! Σε άλλες σκηνές βλέπουμε τη Μαρία να είναι στο δάσος και να μαζεύει λουλούδια και όλη η οθόνη γεμίζει από φύση. Αν κι αυτή η σκηνή ήταν έγχρωμη, τότε το μάτι μας θα γέμιζε από πράσινο. Ή επίσης οι σκηνές με την ανατολή και τη δύση του ηλίου, την ώρα που οι πρωταγωνιστές συζητούν. Άλλο να σας το λέμε και άλλο να το βλέπετε!

Χάρη στο δυνατό της σενάριο, οι πρωταγωνιστές μπορούν και αποδίδουν στο μέγιστο βαθμό των ικανοτήτων τους. Οι διάλογοι φανερώνουν άλλοτε πίκρα, άλλοτε σκληρότητα και άλλοτε ευαισθησία. Κι όλα αυτά κορυφώνονται σε μία τραγικότητα άνευ προηγούμενου.

Σε γενικές γραμμές είναι μια άκρως απολαυστική ταινία, που σε συγκινεί αλλά και σε βάζει σε σκέψεις. Βλέπεται χωρίς ανάσα, από το πρώτο ως το τελευταίο της λεπτό και σε κανένα της σημείο δεν κάνει κοιλιά. Το σημαντικότερο; Δεν σε κάνει να βαριέσαι! Κι όσο η ταινία πλησιάζει προς το τέλος της, η αγωνία κορυφώνεται, ενώ εσύ συμπάσχεις στο δράμα της πρωταγωνίστριας. Το στόρι θυμίζει βουκολικό δράμα της υπαίθρου (σε στυλ Μαρίας Πενταγιώτισσας ή Γκόλφως), με τη διαφορά ότι το φόντο είναι καθαρά δυτικό με Ινδιάνους και φαρ ουέστ! Μια τέτοια ταινία, πως να μην τη χαρακτηρίσεις κλασική; Τόση ένταση και τόση αυθεντικότητα ποια σύγχρονη παραγωγή την έχει;

Αισθάνομαι τόσο τυχερός σινεφίλ που η συγκεκριμένη σπάνια ταινία έπεσε στα χέρια μου και είχα την τύχη την παρακολουθήσω. Κι αυτό συνέβη γιατί τουλάχιστον στη χώρα μας, αυτές οι κλασικές και δυσεύρετες ταινίες από κάθε γωνιά του πλανήτη, όχι μόνο δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα, αλλά και οι σύγχρονες εταιρείες διανομής δεν κάνουν κάτι για να μας τις προσφέρουν νόμιμα. Αυτό το παράξενο συναίσθημα το έχω νιώσει άλλες δύο με τρεις φορές μέχρι στιγμής. Είναι η χαρά που ως φανατικός σινεφίλ, ανακαλύπτεις έναν χαμένο (η ξεχασμένο αν θέλετε) θησαυρό από κάποια μακρινή χώρα. Αυτό είναι αρκετό ώστε να παρακολουθήσεις την ταινία με άλλο ενδιαφέρον.

Βαθμολογία: 4,5/5

Χρήστος Καλκάνης