Μία από τις πιο πολυσυζητημένες ανεξάρτητες ταινίες για το 2017 ήταν και η συγκεκριμένη. Πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί για την εν λόγω ταινία πριν ακόμα κυκλοφορήσει κι αυτό είναι κάτι που εμένα προσωπικά με έβαλε σε σκέψεις. Ειπώθηκαν σχόλια κυρίως αρνητικά, που ευτυχώς δεν επηρέασαν τη συνολική γνώμη του κοινού.

Αυτό που εισέπραξα εγώ ως θεατής είναι μια πανέμορφη ταινία, βασιζόμενη σε ένα δημοτικό μας τραγούδι, αλλά και σε λιγότερο γνωστά γεγονότα της ιστορίας μας. Όλα αυτά πλαισιώνονται μέσα σε μαγευτικά τοπία της Βορείου Ελλάδας, σε καταπράσινα δάση και ρυάκια που ο κάθε εικονολήπτης θα ζήλευε. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι έτσι συνθέτεται μια εντυπωσιακή φωτογραφία, που είναι και το ατού της ταινίας. Οι εξωτερικές λήψεις φαντάζουν έναν κινούμενο πίνακα ζωγραφικής, αντάξιες με αυτές του Andrei Tarkovsky και του James Ivory.

Οι συμπαθητικοί χαρακτήρες της ταινίας καταφέρνουν να κερδίσουν αμέσως το ενδιαφέρον του θεατή, κάτι που όμως δεν μπορώ να πω και για τις ερμηνείες στο σύνολό τους. Ασφαλώς και οι ηθοποιοί έχουν καταβάλει προσπάθειες για να αποδώσουν ερμηνευτικά, όμως δυστυχώς αυτό είναι ένα αδύναμο σημείο της ταινίας. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, που είναι και ο πρωταγωνιστής αποτελεί μια εμβληματική φιγούρα, ενώ η Μαρία Ανδρούτσου όχι μόνο κλέβει τις εντυπώσεις στο φινάλε, αλλά είναι αυτή, με την οποία συμπάσχει ο θεατής στον πόνο της, στην αγωνία της, αλλά και στη χαρά.

Ένα άλλο συστατικό της ταινίας που ενισχύει το συναίσθημα είναι η μουσική. Συνθέσεις όπως αυτές είναι ικανές να «ντύσουν» μοναδικά την κάθε σκηνή, ιδίως δε στα πανοραμικά πλάνα, και να σε ταξιδέψουν σε ονειρικές εικόνες. Είναι μια διαχρονική συνταγή, που πάντα πιάνει κι εδώ νομίζω ότι το σάουντρακ αγγίζει την τελειότητα.

Εντάξει, ωραίο το συναίσθημα και οι μαγευτικές εικόνες, αλλά αν όλο αυτό συνοδεύονταν και με λίγη περισσότερη δράση, τότε θα ικανοποιούσε όλες τις πλευρές. Θα ήταν μια ταινία που θα τα περιείχε όλα και κανένας δεν θα είχε παράπονο. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Τσικάρας κρατάει όλη τη δράση για το τέλος, βάζοντας προτεραιότητα στο συναίσθημα. Ασφαλώς και δεν ζητάω μια καθαρόαιμη ταινία δράσης και βίας, ούτε θέλω ατελείωτες μάχες με αίματα και θεάματα φαντασίας, όπου ο Έλληνας θα μπορεί να ρίχνει κάτω δέκα Τούρκους με μια ιπτάμενη κλωτσιά και δεν συμμαζεύεται. Αυτό θα ήταν εντελώς έξω από τα νερά της ιστορίας! Αν αναζητάτε τη δράση εδώ, να ξέρετε ότι θα απογοητευτείτε! Εδώ δεν είναι φτηνιάρικο Holywood! Θα μου άρεσε όμως να έβλεπα στην «Έξοδο» λίγη περισσότερη δράση, διότι αυτό που βλέπουμε στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι η πορεία των ανδρών μέσα στα δάση. Αν για παράδειγμα, στο δρόμο τους συναντούσαν περισσότερα εμπόδια από αυτά που ήδη υπάρχουν, τότε η δράση θα ερχόταν σαν καταλύτης και θα έσπαζε λιγάκι το συναίσθημα, αλλά όχι εντελώς.

Μπορώ να πω ότι η «Έξοδος» περιφρονήθηκε για πολλούς και διάφορους λόγους, κυρίως όμως λόγω του θέματός της και οι προβολές της στον κινηματογράφο έγιναν με το σταγονόμετρο. Καμία εταιρεία δεν θέλησε να αναλάβει την παραγωγή και την διανομή της ταινίας και για το λόγο αυτό δεν διαφημίστηκε ούτε στην τηλεόραση, ούτε στον τύπο. Ακόμα οι τηλεοπτικές εκπομπές ή οι στήλες στα περιοδικά που ασχολούνται με την κριτική ταινιών, δεν έκαναν ούτε μία αναφορά σε αυτή την ταινία, ενώ οι ελάχιστες κριτικές που γράφτηκαν στο διαδίκτυο κοίταζαν όχι απλώς να την δυσφημίσουν, αλλά να τη χαντακώσουν εντελώς. Οι μόνες προσπάθειες προώθησης της ταινίας έγιναν κυρίως μέσω διαδικτύου και είδα ότι ο κόσμος την αγκάλιασε.

Θεωρώ ότι αν η συγκεκριμένη ταινία γυρίζονταν σε κάποια άλλη εποχή στο παρελθόν θα είχε τεράστια αναγνωρισιμότητα και αποδοχή. Θα είχε τη δική της θέση στο χώρο του κινηματογράφου, σαν αυτές της Φίνος Φιλμ. Η ατυχία του φιλμ είναι ότι κυκλοφόρησε εν μέσω αριστερής κυβέρνησης (χωρίς να θέλω να θίξω πολιτικές πεποιθήσεις), σε μια εποχή που καταπατούνται ή αλλοιώνονται θεσμοί όπως η ιστορία, η θρησκεία και η πατρίδα. Δεν παριστάνω τον πατριώτη γράφοντας αυτά, απλώς βλέπω όλη αυτή τη λυσσαλέα επίθεση που γίνεται εναντίον της και απορώ! Άλλα σκουπίδια ξέρουν να τα προωθούν και η «Έξοδος» που έχει κάτι να μας προσφέρει ως θέαμα, κοίταξαν να την σβήσουν από το χάρτη. Και ρωτάω τώρα εγώ με το φτωχό μυαλό μου: Είναι τόσο κακό το να γυρίζονται ιστορικές ταινίες στην Ελλάδα του σήμερα; Σε άλλα κράτη, όπως η Κίνα για παράδειγμα γυρίζονται κατά καιρούς ταινίες που αναδεικνύουν την παράδοσή και την ιστορία τους και χρηματοδοτούνται αδρά. Εδώ στην Ελλάδα γιατί είναι τόσο κακό; Ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω! Αν η ταινία είχε ένα καλό μπάτζετ, τότε ο σκηνοθέτης θα την απογείωνε!

Προτείνω, κάθε σινεφίλ ή έστω ο απλώς θεατής ας αφήσει στην άκρη τις πολιτικές του προτιμήσεις (στο κάτω κάτω είναι δικαίωμα του καθενός το τι θα υποστηρίξει!) και ας δει τη συγκεκριμένη ταινία από την καλλιτεχνική του πλευρά! Αν είστε λάτρεις της ιστορίας, θα την λατρέψετε! Αν όχι, τότε θα θαυμάσετε την όμορφη φωτογραφία με τοπία της ελληνικής υπαίθρου. Από όποια πλευρά κι αν το δείτε, θα βγείτε κερδισμένοι.

Δεδομένου ότι η ταινία γυρίστηκε με μηδαμινά μέσα και δεν υπήρξε καμία βοήθεια από κάποιον φορέα, τότε οι όποιες ατέλειές της συγχωρούνται!

Βαθμολογία: 3/5

Χρήστος Καλκάνης