Ο Orson Wells ξεδιπλώνει για μια ακόμη φορά τις καλλιτεχνικές του ικανότητες τόσο στην υποκριτική, όσο και στην σκηνοθεσία. Παρόλο που στη δεκαετία του 1940 γύρισε την μία ταινία πίσω από την άλλη, παρατηρούμε ότι σε κάθε μία από αυτές τις ταινίες βλέπουμε να υπάρχει και κάτι το διαφορετικό, χωρίς ο ίδιος να επαναλαμβάνεται ή ακόμα χειρότερα, να χρησιμοποιεί το ίδιο μοτίβο ως προς τα θέματα των ταινιών του. Αυτό από μόνο του προδίδει το πόσο ευρηματικός ήταν.

Το συγκεκριμένο νουάρ φιλμ περιέχει όλα όσα χρειάζεται, ώστε να πληροί τις προδιαγραφές του είδους. Υπάρχει δηλαδή, η χαρακτηριστική σκοτεινή ατμόσφαιρα, το μυστήριο, ο έρωτας, λίγη δράση σε δόσεις και μια ιστορία εγκλήματος που αποτελεί τον κεντρικό άξονα της πλοκής. Το ενδιαφέρον της ταινίας ξεκινάει από τη στιγμή που γίνεται ο πρώτος φόνος μέσα στο δάσος. Από εκείνη τη στιγμή, το ενδιαφέρον του θεατή δεν χάνεται ποτέ. Η αγωνία κορυφώνεται σε πολλές σκηνές και μέχρι το μεγάλο φινάλε, εμείς μένουμε με το στόμα ανοιχτό.

Ο Orson Wells με την ερμηνεία του, καταφέρνει να μας δείξει έναν άλλον εαυτό, αυτόν του αδίστακτου και του αχώνευτου χαρακτήρα, ο οποίος προσπαθεί μάταια να κρύψει την ταυτότητά του, ενώ το βλέμμα του βγάζει σπίθες. Ενός δολοφόνου δηλαδή, και πρώην συνεργάτη των ναζί, ο οποίος θέλει να αλλάξει ζωή και να εξαφανίσει το βρόμικο παρελθόν του. Αυτό δυστυχώς θα το κάνει με το να σκοτώσει ξανά! Είναι πολλοί αυτοί που σκάλισαν τον παρελθόν του, αλλά ένας από αυτούς που κατόρθωσε και βρήκε αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του, συνάντησε τον θάνατο. Το γεγονός ότι αυτός ο άντρας θέλει να αλλάξει τρόπο ζωής, θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά, ώστε να μπορούσαμε εμείς οι θεατές να βλέπαμε έστω και για λίγο την καλή πλευρά του χαρακτήρα του και εν τέλει να κέρδιζε την συμπάθειά μας. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! Αυτό που καταφέρνει είναι να γίνεται ολοένα και πιο μισητός.

Δίπλα σε αυτή την απαίσια φυσιογνωμία, βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική παρουσία και αυτή η αντίθεση χαρακτήρων κάνει την πλοκή ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Μιας και αναφερόμαστε σε νουάρ φιλμ, μην περιμένετε να δείτε μια σαγηνευτική και μοιραία γυναίκα με ύπουλες προθέσεις και τα σχετικά που βλέπουμε σε άλλα νουάρ. Εδώ βλέπουμε μια γυναίκα αθώα, ρομαντική και ευαίσθητη. Βλέπουμε μια γυναίκα που ερωτεύτηκε αυτό το σίχαμα, χωρίς να γνωρίζει τίποτα για το παρελθόν του. Ίσως μόνο σε αυτή τη γυναίκα κατόρθωσε να δείξει την καλή του πλευρά, κι εκείνη πίστεψε ότι βρήκε τον απόλυτο έρωτα. Σύντομα, αυτή η καλόκαρδη γυναίκα θα καταλάβει πολλά για τον άντρα της, καθώς ο αστυνομικός της περιοχής θα της ανοίξει τα μάτια. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, η γυναίκα αυτή εθελοτυφλεί και «τρώει κουτόχορτο» σε βαθμό αξιολύπητο. Μονάχα στο τελευταίο πεντάλεπτο, τη βλέπουμε να σκληραίνει τη στάση της και να παίρνει το νόμο στα χέρια της. Αυτό τον ρόλο τον ερμηνεύει επάξια η Loretta Young. Μια ηθοποιός μέτριας ομορφιάς, αλλά με πλούσιο υποκριτικό ταλέντο.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών μπορούν να απογειώσουν ακόμα κι ένα απλό σενάριο ή να πλάσουν κάποιους χαρακτήρες σε τέτοιο βαθμό, που ούτε και ο σεναριογράφος να μπορούσε να το φανταστεί. Αυτό επαληθεύεται στη συγκεκριμένη ταινία, όπου οι ηθοποιοί έχουν κάνει τους ρόλους τους προσωπικό βίωμα. Αυτό είναι κάτι που το συναντάμε συχνά στον κλασικό κινηματογράφο και δικαιολογημένα ο παλιός κινηματογράφος κατόρθωσε να έχει εκατομμύρια θαυμαστές παγκοσμίως.

Ένα καλογυρισμένο και ατμοσφαιρικό νουάρ, που θα το λατρέψεις αμέσως. Το μόνο αρνητικό της στοιχείο μπορώ να πω ότι είναι η εισαγωγή. Η εναρκτήρια σκηνή δηλαδή, όπου ακόμα δεν έχεις μπει στο νόημα της ταινίας ευτυχώς είναι σύντομη. Είναι το στάδιο που προσπαθείς να μάθεις τα πρόσωπα. Στο πρώτο δεκάλεπτο όμως έχεις ήδη κατασταλάξει και πλέον παρακολουθείς με μεγάλο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Βαθμολογία: 4,5/5

Χρήστος Καλκάνης