40 χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου διανοούμενου-σκηνοθέτη (μεταξύ άλλων) Pier Paolo Pasolini, ο ίδιος έχει γίνει πηγή έμπνευσης για τους street artists της Ρώμης. Θα συναντήσετε murals από street artists, τόσο στις αγαπημένες του περιοχές Pigneto και Tor Pignattara-όπου συνήθως έβρισκε τις κλασικές Ιταλικές φάτσες καθημερινών ανθρώπων που πρωταγωνιστούσαν στις ταινίες του-όσο στην Ostia, το λιμάνι της Ρώμης, όπου δολοφονήθηκε.

Από Zilda. Χίλιες και μια νύχτες  (1974)

“Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας «σπρώχνει» στον ολοκληρωτικό αφανισμό.”  Pier Paolo Pasolini (5/3/1922 – 2/11/1975)

Πάνω και κάτω έργα του Zilda , από το Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα, η τελευταία ταινία του Pasolini (1975).

“Hostia»  Nicola Verlato εναλλακτικός τίτλος «Η Καπέλα Σιξτίνα της Tor Pignattara». Απεικονίζει το μεκρό κορμί του Pasolini, το δολοφόνο του Giuseppe Pelosi με δύο δημοσιογράφους, στο κάτω μέρος τον Pasolini παιδί στα πόδια της μητέρας του, περιτρυγιρισμένος από τους πνευματικούς του μέντορες, Πετράρχη και Ezra Pound.

Του Omino71 . Ο Pasolini σαν υπερήρωας,η επιγραφή στο κεφάλι του σημαίνει«Ξέρω τα ονόματα» και είναι από άρθρο που είχε δημοσιεύσει το 1974 ο ίδιος σε Ιταλική εφημερίδα σχετικά με την τότε τρομοκρατία στην Ιταλία.

 Του Zilda. Η Anna Magnani από την ταινία Mamma Roma (1962) 

Zilda again.. Απο την ταινία δεκαήμερο βασισμένη στο έργο του Βοκάκιου, όπου ο Pasolini βρίσκει και πάλι την ευκαιρία να καυτηριάσει τον τρόπο ζωής διάφορων κοινωνικών ομάδων που ανάμεσα τους δεν λείπει φυσικά οι «αγαπημένοι» κληρικοί του Ιταλού σκηνοθέτη

Στη Via Fanfulla da Lodi

Αριστερά :Του Maupal «Μόνο τα μάτια μπορούν να δουν την ομορφιά» παρμένο από ποιήμα του Pasolini πάνω στην έννοια της ομορφιάς που γίνεται αντιληπτή διά μέσω της όρασης.

Δεξιά:  Του Mr Klevra η Margherita Caruso στο ρόλο της Παναγίας, από την ταινία « Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964). Η ταινία για τη ζωή του Χριστού από έναν δηλωμένο Άθεο που μέχρι σήμερα αποτελεί μια από τις πιο κατανυκτικές ταινίες του είδους. Με ερασιτέχνες ηθοποιούς παρακαλώ.. 

 «Pasolini Pieta» του Γάλλου street artist Ernest Pignon-ErnestΟ Pasolini κρατά το νεκρό του εαυτό, μια ξεκάθαρη αναφορά στην Pieta του Michelangelo, στο κιαροσκούρο του  Caravaggio καθώς και στην φωτογραφία των ταινιών του μεγάλου δημιουργού.

Ακολουθεί συνοπτικά η φιλμογραφία του:

• Ακατόνε (Accattone, 1961)
• Μάμα Ρόμα (Mamma Roma, 1962)
• Η Ρικότα, επεισόδιο απ’ τη συλλογή RoGoPaG, (La ricotta, 1963)
• La rabbia, 1963)
• Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Il vangelo secondo Matteo, 1964)
• Πουλιά παλιόπουλα (Uccellacci e uccellini, 1966)
• Οιδίπους (Edipo re, 1967)
• Οι Μάγισσες (Le streghe — La Terra vista dalla Luna, 1967)
• Θεώρημα (Teorema, 1968)
• Χοιροστάσιο (Porcile, 1969)
• Μήδεια (Medea, 1969)
• Το Δεκάμερο (Il Decameron, 1971)
• Οι Μύθοι του Καντέρμπουρι (I Racconti di Canterbury, 1972)
• Χίλιες και Μία Νύχτες (Il fiore delle Mille e una Notte, 1974)
• Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα (Salò o le 120 giornate di Sodoma, 1976)

Αν έχετε δει κάποια ταινία του Pasolini, αν ναι γράψτε μας στα σχόλια λίγα λόγια για αυτή/ες. Αν όχι σας συνιστούμε να δέιτε κάποια όπωσδήποτε!

5/5 για όλες!

Δραγγανά Χριστίνα