Οι μισητοί οκτώ – The Hateful Eight (2015)

Σύνοψη

Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, μία άμαξα διασχίζει σαν αστραπή το χειμωνιάτικο τοπίο του Ουαϊόμινγκ. Οι επιβάτες, ο κυνηγός επικηρυγμένων Τζον Ρουθ (Κερτ Ράσελ) και η «Φυγάς» Ντέιζι Ντόμεργκιου (Τζένιφερ Τζέισον Λι), πηγαίνουν στην πόλη Red Rock, όπου ο Ρουθ, γνωστός στα μέρη αυτά ως ο «Κρεμάλας», σκοπεύει να φέρει την Ντόμεργκιου ενώπιον της δικαιοσύνης. Στο δρόμο, συναντούν δύο ξένους: τον ταγματάρχη Μαρκίς Ουόρεν, έναν μαύρο πρώην στρατιώτη του στρατού των Βορείων που πλέον έχει γίνει διαβόητος «Κυνηγός Κεφαλών» (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον), και τον Κρις Μάνιξ (Ουόλτον Γκόγκινς), έναν Νότιο αντάρτη που υποστηρίζει ότι είναι ο νέος «Σερίφης» της πόλης.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

1 Βραβείο Όσκαρ (2016):

• Καλύτερης Μουσικής (Ennio Morricone)

2 Υποψηφιότητες για Όσκαρ (2016):

• Β’ Γυναικείου Ρόλου (Jennifer Jason Leigh)
• Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης (Robert Richardson)

Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Μουσικής (Ennio Morricone)

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 

Το νέο δημιούργημα του εκκεντρικού Quentin Tarantino εν ονόματι «The Hateful Eight» δεν είναι μία ταινία που βλέπεις κάθε μέρα. Είναι μία ιδιαίτερη (μα πολύ ιδιαίτερη) ταινία εποχής.

 

 

Κωμικοτραγικός όπως πάντα, ο Tarantino συνδυάζει ξανά την ταινία μυστηρίου με το χαρακτηριστικό cult στοιχείο του και πολλές δόσεις από δράμα και κωμωδία. Η ταινία όμως έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Στις σχεδόν 3 ώρες διάρκειάς της, η 1 ώρα και 40 λεπτά περίπου είναι εισαγωγική με άπλετους φλύαρους διαλόγους με χιούμορ σε κάποια σημεία. Αυτό θα μπορούσε άνετα να συμπτυχθεί σε μόλις 40 λεπτά για να μην γίνει κουραστικό μιας και η ταινία ουσιαστικά δεν σου δείχνει σχεδόν τίποτα μέχρι εκεί και δεν πρωτοτυπεί καθόλου.

 

Αν λοιπόν «αντέξεις» αυτό το βάναυσο κομμάτι και το ξεπεράσεις, στη συνέχεια μπορείς να πεις πλέον πως βλέπεις ταινία. Εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται το σενάριο το οποίο για το είδος είναι αρκετά έξυπνο και δουλεμένο. Ο τρόπος που παρουσιάζεται βέβαια δεν είναι και τόσο πρωτότυπος μιας και θυμίζει αρκετά το Snake Eyes και έτσι αρχίζει να προχωράει μπρος και πίσω για να σε βάλει να ψαχτείς για τον δολοφόνο (όπως και σε πολλές άλλες ταινίες φυσικά).

 

 

Η συνέχεια είναι λίγο εως πολύ αναμενόμενη για ταινία Tarantino καθώς από ένα σημείο και μετά αρχίζουν οι αλληλοσκοτωμοί με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανείς που να μην έχει φάει σφαίρα. Αυτό που ξέρει βέβαια ο Tarantino είναι να κάνει την ταινία διασκεδαστική. Αν δεν γελάσετε με τις ατάκες, θα γελάσετε σίγουρα με την κωμικοτραγική κατάσταση που δημιουργείται και εξίσου διασκεδαστικές είναι οι σκηνές splatter με κάποια απολαυστικά κοντινά πλάνα και το αίμα να ρέει άφθονο.

 

Σε όλο αυτό βέβαια βοηθά πάρα πολύ και το casting των διόλου αγνώστων ηθοποιών που σχεδόν όλοι είναι πρωταγωνιστές και ο καθένας έχει χρόνο να κάνει το «κομμάτι» του. Kurt Russel και Samuel L. Jackson δίνουν ρέστα μαζί με τον αγαπημένο του Tarantino, Michael Madsen σε ερμηνείες δυναμικές, εκφραστικές, χωρίς όμως βάθος χαρακτήρα. Αυτό το αρνητικό βάρος πέφτει καθαρά στον Tarantino καθώς δεν έχουν δουλευτεί σωστά και είναι σχεδόν ίδιοι μεταξύ τους. Μόνο τον Channing Tatum δεν σχολιάζω γιατί βρίσκεται λίγο εκτός κλίματος.

 

 

Ίσως με αρκετά μικρότερη διάρκεια, χωρίς ανούσιους επαναλαμβανόμενους διαλόγους και φλυαρίες να είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα και πιο ποιοτική ταινία. Αν καταφέρετε πάντως να ξεπεράσετε τα μισά το πιο σίγουρο είναι πως θα σας διασκεδάσει, ενώ για τους fans του Tarantino σε πολλά σημεία θα θυμίσει ακόμη και Reservoir Dogs…

 

Βαθμολογία: 2.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης