The Florida Project (2017)

Σύνοψη

Η Halley ζει με την εξάχρονη κόρη της Moonee, σε ένα μοτέλ Γ’ κατηγορίας, μια ανάσα από το τεράστιο τουριστικό πάρκο της Disney World, έξω από το Orlando, της Florida. Η Halley, βασίζεται κυρίως στην πρόνοια, για να τα βγάλει πέρα, δεν σέβεται ιδιαίτερα τους ανθρώπους, ειδικά αυτούς που την κατακρίνουν, μια συμπεριφορά την οποία έχει περάσει και στην κόρη της, η οποία χειρονομεί και βρίζει με κάθε ευκαιρία. Ο Bobby, υπεύθυνος του μοτέλ, προσπαθεί να επιβάλει την τάξη και του κανόνες στους ενοικιαστές, ωστόσο συχνά εκείνοι του δυσκολεύουν τη ζωή. Αντιθέτως, οι μέρες για τη Moonee και τους φίλους της περνούν γεμάτες παιχνίδι και σκανδαλιές. Όμως τα πράγματα πρόκειται να αλλάξουν…

ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου (Willem Dafoe).

Έλαβε μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου (Willem Dafoe).

Τέλος, ήταν υποψήφια για Βραβείο BAFTA Β’ Ανδρικού Ρόλου (Willem Dafoe).

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

The Florida Project, μια από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς που μας άφησε, η οποία συμπεριλαμβάνεται στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα φιλμ του ’17.

O Νεοϋορκέζος Sean Baker, έγραψε και σκηνοθέτησε, έναν ύμνο στο μεγαλείο της παιδικής ψυχής και συνάμα μια καθαρά κοινωνική ταινία πάνω στην ανισότητα στο σύγχρονο δυτικό κόσμο. Οι σύγχρονοι άθλιοι βρίσκουν την κινηματογραφική τους ενσάρκωση μέσα από το Florida project.

USA, Florida, η Moonee μεγαλώνει με την πρώην στρίπερ, μπαφιάρα (sic) μητέρα της, σε ένα μοβ κάστρο, το οποίο δεν είναι παρά ένα μοτέλ Γ’ κατηγορίας όπου διαμένουν κάθε λογής περιθωριακοί και άνθρωποι που ανήκουν στα τελευταία σκαλοπάτια της οικονομικής κλίμακας. Στην περιοχή υπάρχουν αρκετοί ανάλογοι χώροι διαμονής. Οι μέρες, για τα παιδιά της γειτονιάς, περνούν ξέγνοιαστα με σκανταλιές και παιχνίδι, μέσα στη χαρά χωρίς να έχουν την παραμικρή επίγνωση της παρακμής που επικρατεί γύρω τους, άλλωστε τα παιδιά μέσα από το πρίσμα της αθωότητάς τους μπορούν να μεταμορφώσουν ακόμα και τα σκατά σε μαγεία.

Στον αντίποδα παρατηρούμε τον ενήλικο κόσμο και την παρακμή του. Της μητέρας Halley – κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για να επιβιώσει – άλλων παριών και του Bobby που προσπαθεί να συντηρήσει και να φέρει σε τάξη το ξενοδοχείο και κατ’ επέκταση να συμμορφώσει έναν κόσμο υπό κατάρρευση. Όλο αυτά φυσικά, εκτυλίσσονται στη σκιά της Disney world, στο μεγαθήριο κερδοσκοπίας όπου οι επισκέπτες είναι διατεθειμένοι να σπαταλήσουν χιλιάδες δολάρια για πλαστικά βραχιολάκια που επιτρέπουν της είσοδο σε αυτό τον «παραμυθένιο» κόσμο.

Η ταινία θίγει πανανθρώπινα διαχρονικά ζητήματα με κορυφαίο αυτό της μητρότητας και κατά πόσο μπορεί να κρίνει η πολιτεία αν είναι καλύτερο για ένα μικρό παιδί, να μεγαλώνει μακριά από τη μητέρα του, για το δικό του καλό…Παρακολουθούμε καθ΄ολη τη διάρκεια της ταινίας, την μικρή Moonee να χαίρεται κάθε λεπτό της παιδικής της ζωής, να μην χάνει ούτε για ένα λεπτό την αθωότητά της. Η μόνη στιγμή που βλέπουμε το παιδί να κλαίει και να εκφράζει δυστυχία είναι όταν αντιλαμβάνεται πως θα αποχωριστεί τη μητέρα του. Εδώ θίγεται το ερώτημα, γιατί η πολιτεία να μην βοηθήσει τη μητέρα να απεξαρτηθεί, να επιβιώσει αξιοπρεπώς κι απλά της στερεί το παιδί της, με τη δικαιολογία πως δεν είναι ικανή-αξιόπιστη να το μεγαλώσει; Οεο;

Οι ερμηνίες κρατούν τον πήχη ψηλά, με ένα Willem Dafoe ως τον υπεύθινο του ξενοδοχείο Bobby, να κινείται αριστοτεχνικά σε μια γλυκύτητα συγκαλυμμένη υπό το πέπλο της αυστηρότητας, ένας χαρακτήρας κλασικός, που έχει τις ρίζες του από τον τηρητή του νόμου στα γουέστερν μέχρι ταινίες με αγγέλους τιμωρούς. Επίσης εξαιρετική η Bria Vinaite ως Halley μητέρα της Moonee , η οποία ερμηνεύει αβίαστα, ένα έκπτωτο πλάσμα, που έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, χωρίς καμία συνειδητή επιλογή που χάνει κάθε ηθικό φραγμό για την επιβίωση εκείνης και του παιδιού της, μια σύγχρονη Φαντίνα. Τέλος ας μην ξεχάσουμε τη μικρή πρωταγωνίστρια Brooklynn Prince, ένα πολλά υποσχόμενο νέο ταλέντο και φυσικά την πλειάδα ανήλικων ηθοποιών οι οποίοι απλά ήταν αυτό που έπρεπε να είναι , παιδιά, χωρίς ιδιαίτερες ανησυχίες που εξερευνούν τον κόσμο και βρίσκουν την ομορφιά και αγάπη για όλους και όλα.

Η φωτογραφία της ταινίας, μια παλέτα από φωτεινά χρώματα μέσα σε έναν σκοτεινό κόσμο, προσδίδει εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα στο φιλμ, καθώς θα μπορούσαμε να πούμε πως μέσα από αυτά τα χρώματα αντικατοπτρίζεται ο εσωτερικός κόσμος των μικρών μας ηρώων.

Η τελευταία σκηνή της ταινίας – στοιχηματίζω – σκηνή ανθολογίας, όπου τα δύο κορίτσια τρέχουν για να «σωθούν» μέσα στη Disneyworld, ότι πιο λυτρωτικό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, στη μεγάλη οθόνη. Μια ταινία, που δεν εκβιάζει το συναίσθημα, γιατί απλά αποφεύγει το μελό και την ευκολία, αφηνόμαστε να ταξιδέψουμε μέσα στην παιδική ψυχή η οποία δεν περιορίζεται από κοινωνικοοικονομικά στεγανά, απλά ζει τη κάθε στιγμή, χαρούμενη κι ελεύθερη.

Βαθμολογία 5/5

Δραγγανά Χριστίνα