Μεγάλα μάτια – Big Eyes (2014)

Σύνοψη

Η ιστορία εξελίσσεται τη δεκαετία του 1950 και του 1960, με τη Μάργκαρετ Κιν να πέφτει θύμα του ίδιου της του συζύγου, ο ο οποίος την κλείδωνε στη σοφίτα και την ανάγκαζε να ζωγραφίζει, για να εκμεταλλεύεται στη συνέχεια τα έργα της, τα οποία παρουσίαζε ως δικά του. Μετά το διαζύγιό τους, ακολούθησε δικαστική διαμάχη για την απόκτηση των δικαιωμάτων των έργων, τα οποία απεικόνιζαν γυναίκες και παιδιά με μεγάλα θλιμμένα μάτια.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Α’ Γυναικείου Ρόλου (Amy Adams).

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Η νέα ταινία του Tim Burton διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1950-60, όπου ο ζωγράφος Walter (Christoph Waltz), αφού παντρεύεται την επίσης ζωγράφο Margaret (Amy Adams), αρχίζει να την εκμεταλεύεται, κλειδώνοντάς την σε μια σοφίτα και πουλώντας τα έργα της ως δικά του, τα οποία απεικονίζουν γυναίκες και μικρά παιδιά με μεγάλα μάτια, μέχρις ότου να φτάσουν στα δικαστήρια.

Ο Tim Burton γνωστός από τα ιδιόρρυθμα σενάρια που συνήθως καταπιάνεται, εδώ μας παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ότι στο παρελθόν. Μια πολύ απλή ρομαντική ιστορία ακόμη και για τον ίδιο τον Burton. Το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί ως «ασυνήθιστο», είναι οι ζωγραφιές της Margaret, όπου όλες έχουν μεγάλα μάτια και κάποιες φορές της δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Αν εξαιρεθεί αυτό (που μόνο στην αρχή της ταινίας εξάλλου σου κάνει λίγη εντύπωση), η όλη πρωτοτυπία χάνεται και αυτό που παρακολουθείς είναι ένα ζευγάρι όπου ο άντρας εκμεταλεύεται τη γυναίκα του μέχρι αυτή να απελπιστεί, να τον χωρίσει και μετά να πάνε δικαστικώς για το ποιός θα κερδίσει τα εύσημα για τους πίνακες.

Για να μην είμαστε και άδικοι όμως, ο Christoph Waltz προσφέρει μια αληθινή ερμηνία, με την κυκλοθυμικότητα και τα ξεσπάσματά του, και είναι ο μόνος που δίνει μια γραφικότητα στην ταινία. Η Amy Adams απ’την άλλη, παρ’όλο το χαρακτηριστικό εκφραστικό της βλέμμα (δεν μου κάνει εντύπωση που την διάλεξε ο Burton για την συγκεκριμένη ταινία), είναι πιο «κρύα» από ποτέ χωρίς να σε εντυπωσιάζει ούτε στο ελάχιστο.

Επίσης να μην ξεχάσω και τα τραγικά λάθη της εποχής όπως για παράδειγμα το μεγάλο σπίτι στο οποίο το ζευγάρι μετακομίζει από ένα σημείο και μετά, όπου μόνο για δεκαετία του 50′ ή 60′ δεν μοιάζει, καθώς έχουν «πηδήξει» 2-3 δεκαετίες μπροστά απεικονίζοντας μοντέρνες πισίνες και έπιπλα που δεν αρμόζουν στην εποχή της ταινίας.

Το Big Eyes λοιπόν, εκτός του ότι είναι ότι χειρότερο μας έχει παρουσιάσει εως τώρα ο Tim Burton, δείχνει περισσότερο σαν μια «αρπαχτή» του εκκεντρικού σκηνοθέτη, για ένα σενάριο που παράτησε ο Woody Allen γιατί δεν προλάβαινε. Όπως και να’χει τέτοιου είδους «απλών χαζορομάντζων» δεν αρμόζουν σε έναν σκηνοθέτη του εύρους του Burton.

Βαθμολογία: 1/5

Ηλίας Μιχαηλάκης