Εκδικητές: Η τελευταία πράξη – Avengers: Endgame (2019)

Σύνοψη

Στον απόηχο της εξαφάνισης σχεδόν όλης της ζωής του σύμπαντος από τον Θάνος, οι εναπομείναντες Εκδικητές πρέπει να βρουν τον τρόπο να υπερνικήσουν τις δυνάμεις του τρελού τιτάνα, στο τελευταίο κεφάλαιο των Εκδικητών.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερων Οπτικών Εφέ (Dan DeLeeuw, Russell Earl, Matt Aitken, Daniel Sudick).

Επίσης, ήταν υποψήφια για Βραβείο BAFTA Καλύτερων Οπτικών Εφέ (Dan DeLeeuw, Russell Earl, Matt Aitken, Daniel Sudick).

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Η ιστορία συνεχίζεται. Ένα χρόνο μετά το ανατρεπτικό και άκρως εντυπωσιακό και κερδοφόρο Avengers: Infinity War (για πολλούς η καλύτερη ταινία της Marvel), ήρθε η ώρα να απολαύσουμε την πολυαναμενόμενη συνέχειά του, μετά το βάρβαρο τέλος του που συζητιέται ακόμα και σήμερα. Ένα τέλος που δημιούργησε ακόμη περισσότερη ανυπομονησία για το Endgame. Θα καταφέρει όμως η νέα ταινία να φτάσει και ενδεχομένως να ξεπεράσει τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί?

Θα σας πω αρχικά πως η κριτική δεν περιέχει spoilers όπως ανέφερε και το μήνυμα των αδερφών Russo πριν την προβολή #DontSpoilTheEndGame. Προτείνω σε κάθε ακροατή να κάνει το ίδιο σε γνωστούς του που δεν έχουν δει την ταινία μιας και τα trailer μας έδειξαν μόνο το 3% του τι θα συμβεί. Η ταινία όπως είναι αναμενόμενο είναι η φυσική προέκταση του προκατόχου της. Πίσω απ’την δραματοποιημένη εισαγωγή και το συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα, κρύβονται ανθρώπινες ερμηνείες μετά τα συμβάντα του Avengers: Infinity War και μια από τις πιο ώριμες προσεγγίσεις που έχουμε για το είδος. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τους ρυθμούς της ταινίας με έναν ποδηλάτη που ξεκινάει αργά και συνεχώς επιταχύνει γιατί θέλει να φτάσει στον προορισμό και να δει το τέλος.

Το σενάριο κτίζεται πάρα πολύ όμορφα με βασικό στοιχείο την ανθρώπινη πλευρά των ηρώων μας και από την αρχή μέχρι και το τέλος, κάθε σκηνή έχει ουσία. Αν δεν υπήρχαν βέβαια και οι 21 προηγούμενες ταινίες της Marvel, δεν θα μπορούσε να υπάρξει το Endgame μιας και όταν περνάμε στο «κυρίως μενού», το σενάριο βοηθάει να λειτουργήσει νοσταλγικά μέσω του «βιογραφικού» ταινιών από το 2008 μέχρι σήμερα. Οι σεναριογράφοι δεν ξεχνούν κανέναν στην κυριολεξία, ενώ παράλληλα μας δείχνουν πόσο συνδεδεμένες είναι όλες οι ταινίες μεταξύ τους. Το χιούμορ, όπως και στο Infinity War, είναι ελαφρώς περιορισμένο, αλλά όπου υπάρχει είναι πετυχημένο, ενώ δεν χάνεται η ευκαιρία για αυτοσαρκασμό ο οποίος μόνο θετικά λειτουργεί, καθώς απενοχοποιεί την ταινία από πολλά κλισέ.

Κάθε χαρακτήρας είναι προσεγμένος με βάση τη δική του ιστορία και το τι έχουμε δει για αυτόν τα τελευταία χρόνια, ενώ δίνεται ο χρόνος που χρειάζεται για να εκφραστούν ελεύθερα. Επίσης κάθε ήρωας παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του σεναρίου (κάτι το οποίο το καταλαβαίνεις προς στο τέλος). Σαφώς και δίνεται περισσότερη βάση σε συγκεκριμένους χαρακτήρες (αν δινόταν ο ίδιος χρόνος για όλους θα μιλούσαμε για διάρκεια τουλάχιστον 5 ωρών). Όσον αφορά τις ερμηνείες αυτές καθ’αυτές δεν χρειάζεται να πούμε πολλά μιας και πλέον έχουν δεθεί τόσο πολύ οι ηθοποιοί με τους ήρωες που υποδύονται, που είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί κάποια ερμηνεία κάτω του μετρίου. Προσωπικά θα μπορούσα να ξεχωρίσω τους Robert Downey Jr. (Iron Man), Scarlett Johansson (Natasha Romanoff), Chris Hemsworth (Thor), Jeremy Renner (Hawkeye), Mark Ruffalo (Hulk) και φυσικά τον εντυπωσιακότατο για 2η φορά, Josh Brolin ως Thanos.

Πραγματικά είναι κάποιες σκηνές που πιστεύω πως θα ήθελαν να χωρέσουν όλους τους Avengers σε ένα κάδρο αλλά αυτό δεν ήταν εφικτό γιατί οι χαρακτήρες είναι πάρα μα πάρα πολλοί. Η επικότητα και το μεγαλείο που περιβάλλουν την ταινία έχουν μια μαγεία που ομοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Δεν μας έλειψε καθόλου το ότι δεν υπάρχει extra clip, όπως μας έχει συνηθίσει η Marvel στο τέλος. Αν έχετε δεθεί πάντως με τους συγκεκριμένους υπερήρωες, καλού κακού πάρτε μαζί και μερικά χαρτομάντιλα καθώς πέρα από εντυπωσιακές σκηνές δράσης και τα εξαιρετικά οπτικά εφέ, υπάρχει και αρκετή συγκίνηση. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης. Καλή απόλαυση!

Βαθμολογία: 4.5/5
Ηλίας Μιχαηλάκης