Άσφαλτος – Asphalte (2015)

Σύνοψη

Ένα συγκρότημα διαμερισμάτων στα προάστια του Παρισιού. Ένας ανελκυστήρας που δεν δουλεύει. Τρεις τυχαίες συναντήσεις. Έξι περίεργοι χαρακτήρες, ο καθένας με μία ιστορία. Μπορεί ο Στένκοβιτς να αφήσει το αναπηρικό του καροτσάκι και να βρει τον έρωτα με μια νοσοκόμα; Μπορεί ο νεαρός Τσάρλι να βοηθήσει την πάλαι ποτέ διάσημη ηθοποιό των 1980, Ζαν Μάιερ, να πάρει ρόλο σε ταινία; Και τι θα απογίνει ο Τζον ΜακΚένζι, ένας αστροναύτης που μόλις κατέβηκε από το διάστημα και τον ανέλαβε από κοντά η κυρία Χαμιντά;

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Σε ένα γκρίζο Παριζιάνικο προάστιο, συνυπάρχουν στην ίδια πολυκατοικία η Ζαν, πρώην πρωτοκλασάτη ηθοποιός, ο Στέρκοβιτς ένας εργένης, αρκετά μίζερος μεσήλιξ, ο Τσάρλι ένα αγόρι στη εφηβία που μεγαλώνει σχεδόν μόνο και η ηλικιωμένη Χαμίντα που κατά καιρούς επισκέπτεται τον-υπό αποτοξίνωση-γιό της. Όλοι αυτοί ζουν παράλληλες ζωές μέσα στο ίδιο κτίριο, θα βρεθούν στο διάβα διαφορετικών ανθρώπων, θα δώσουν, θα πάρουν, θα γελάσουν , θα κλάψουν, θα θυμώσουν, θα ερωτευτούν και το αποτέλεσμα θα είναι win-win!

Ένα φαινομενικά σουρεάλ σύμπαν, λέμε φαινομενικά καθώς θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από την πραγματικότητα η οποία ξεπερνάει πάντα και την πιο τρελή φαντασία. Παρακολουθούμε σε παράλληλο χρόνο να ξετυλίγονται μπροστά μας οι ιστορίες των ενοίκων μιας αλλόκοτης πολυκατοικίας πιο ξεχαρβαλωμένης εξωτερικά και από σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο, της οποίας τα διαμερίσματα προς οποία έκπληξη, είναι εσωτερικά σε άριστη κατάσταση. Δυνατός συμβολισμός της βρώμας και του χάους που επικρατεί στην κοινωνία και το οποίο θέλουμε να πιστεύουμε πως αφήνουμε έξω από το καθαρό και τακτοποιημένο μας σπιτάκι, μόνο που το μόνο που καταφέρνουμε είναι μια αβάσταχτη αποξένωση του εαυτού μας από τον υπόλοιπο κόσμο και τούμπαλιν.

Η εναρκτήρια σκηνή της ταινίας αρκεί για να μας βάλει στο νόημα του λεπτού, πολλές φορές κάτω από το χαλί χιούμορ που τη διαποτίζει. Όλοι οι χαρακτήρες της αντιμετωπίζουν τα θεματάκια τους, μια ξεπεσμένη μοναχική ηθοποιός που έχει πέσει στον αλκοολισμό, ένας αστροναύτης που αντί να προσεδαφιστεί εκεί που θα έπρεπε βρίσκεται στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, στο σπίτι μιας άγνωστης γυναίκας και τέλος ο μουντρούχος τυπάκος που από την μανιώδη άσκηση σε ελλειπτικό βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι, και μαντέψτε, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ γιατί ήταν ο μοναδικός που δεν το θεώρησε απαραίτητο σε μια πολυκατοικία δέκα plus ορόφων.

Η συνολική αίσθηση που αφήνει η ταινία είναι η γλυκόπικρη γεύση της υπαρξιακής μοναξιάς η οποία με τη βοήθεια ενός άλλου ανθρώπινου πλάσματος γίνεται υποφερτή και έτσι όλα πια δεν φαντάζουν ανυπέρβλητα και δύσκολα.

Ακόμα και δύο άνθρωποι σε μεγάλη διαφορά ηλικίας, γλώσσας και νοοτροπίας  μπορούν να έρθουν κοντά όταν υπάρχει αλληλεγγύη και καλή θέληση, βλέπε Χαμίντα και Τζον Μακένζι. Γιατί πολλές φορές και οι μεγάλοι aka Ζαν έχουν ανάγκη τους μικρούς aka Τσάρλι, ώστε μέσα από τη ζωντάνια και τον ενθουσιασμό τους να πάρουν κουράγιο για να συνεχίσουν το ταξίδι που δεν έπαψε ποτέ να είναι συναρπαστικό.

Ο έρωτας μπορεί να περιμένει στη γωνία, σε ένα τυχαίο συμβάν-όπως στην περίπτωση του Στέρκοβιτς-εκεί που κάποιος νιώθει να πλημμυρίζεται από συναισθήματα απελπισίας, όταν πέσει πανω στην έρωτα θα αντλήσει από μέσα του τη δύναμη να σηκωθεί ακόμα και από την αναπηρική καρέκλα και να διανύσει χιλιόμετρα για να τον συναντήσει.

Και μέσα σε όλα αυτά μια παράξενη ηχώ που φέρνει ο άνεμος, σε άλλους ακούγεται σαν κλάμα μωρού, σε άλλους σειρήνα , σε άλλους σαν δαίμονας αφού ο καθένας ακούει ότι έχει ανάγκη και ότι θέλει να ακούσει..

Μια feelgood, τρυφερή ταινία, με όμορφες ερμηνίες από το είδολο Ιζαμπέλ Ιπέρ μέχρι το ψυχρό περφαξιονισμό του Μαικλ Πιτ, για τη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων, το ζέσταμα της παγωνιάς εκεί μέσα. Ιδανική για νωχελικά  κυριακάτικα απογεύματα καθώς θα σας δώσει ώθηση για τη νέα εβδομάδα που ανατέλει.

Βαθμολογία: 3.5/5

Δραγγανά Χριστίνα