Η Φρανσις είναι μια αυθόρμητη και άγαρμπη 27χρονη χορεύτρια που όπως παραδέχεται και η ίδια, δεν είναι ακριβώς χορεύτρια. Μένει σε ένα νεουορκέζικο διαμέρισμα με την κολλητή της Σόφι, που όμως δεν της ανήκει. Είναι σε σχέση αλλά χωρίζει νωρίς από τον σύντροφό της. Η κεντρική ηρωίδα της ταινίας φαίνεται σταδιακά να τα χάνει όλα. Κι όμως η γενναιόδωρη σκηνοθετική ματιά του Νόα Μπάουμπαχ, ο οποίος είχε προταθεί για όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου με την ταινία δεσμοί διαζυγίου, είναι τόσο ανάλαφρη που μόνο θλίψη δεν προκαλεί.

Γυρισμένη εξολοκλήρου σε ασπρόμαυρο φιλμ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτίει φόρο τιμής στις ταινίες του νέου κύματος της δεκαετίας του 60 που χαρακτηρίζονταν από έλλειψη σεναριακής δομής και συγκεκριμένης πλοκής. Ή απλώς ο σκηνοθέτης αποπειράται να προσδώσει μια πιο καλλιτεχνική και «βαθιά» ποιότητα στην ταινία, πάντως όποια και αν ήταν η σκέψη, τα καταφέρνει. Το σάουντρακ, περιλαμβάνοντας ήχους του David Bowie και των Hot Chocolate μεταξύ άλλων, επιτελεί τέλεια το ρόλο του στην ταινία. Η σκηνή με την Φράνσις Χα να τρέχει χορεύοντας ξέγνοιαστα στους δρόμους της νέας Υόρκης υπό τον ήχο του modern love του bowie, αναφερόμενη σε αντίστοιχη σκηνή από το «mauvais sang» του Leos Carax με τον Nτενίς Λαβάν, αποτελεί ίσως την πιο αξιομνημόνευτη σεκάνς της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης στέκεται απλά να παρακολουθεί τη ζωή της νεαρής ηρωίδας του, η οποία μοιάζει χαμένη, μια αφελής αλλά και αθεράπευτα ρομαντική ψυχή που περιπλανιέται άσκοπα στην πολύβουη Νέα Υόρκη, στην Καλιφόρνια, στο Παρίσι, και τελικά στην ίδια την ζωή. Ένα φτερό στον άνεμο που δεν έχει βάλει τη ζωή της σε πρόγραμμα, απλώς κυνηγά την τύχη της. Πασχίζει να κάνει το πολυπόθητο πέρασμα στην ενηλικότητα των 27 χρόνων που της επιβάλλεται από τις συνθήκες και τους ανθρώπους που την περιβάλλουν, αν και φαίνεται ότι η ίδια προτιμά την ζεστασιά της παιδικής ανεμελιάς. Η Φράνσις χάνει τη δουλειά της , την φίλη της και το διαμέρισμά της όμως σε πείσμα των συγκυριών δεν χάνει την αισιοδοξία της και την πίστη στην αληθινή αγάπη. Η αγάπη αυτή στην περίπτωση της Φράνσις παίρνει την μορφή της φιλίας και φαίνεται να της προσφέρεται από την φίλη της Σόφι, καθώς η σχέση των δύο κοριτσιών απεικονίζεται ιδανικά ,σαν μια εξύμνηση της γυναικείας φιλίας και αλληλεγγύης.

Η ταινία γυρίστηκε με ελάχιστους πόρους και πράγματι φέρνει στο νου το Μανχάταν του Γούντι Άλεν. Είχε έντονη φεστιβαλική παρουσία, προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Τορόντο , της Νέας Υόρκης αλλά και στις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας, ανοίγοντας τη φετινή διοργάνωση. Ίσως να είναι μία από τις πιο ευφορικές ταινίες της χρονιάς, γεγονός που οφείλεται κυρίως στην ερμηνεία της Ίντι βασίλισσας των μαμπλκορ ταινιών , Γκρέτα Γκάργουικ, η οποία με τον αυθορμητισμό και την φυσικότητά της προκαλεί τη συμπάθεια και το θαυμασμό του θεατή. Εκτός από σύντροφος του Μπάουμπαχ στην τέχνη και στη ζωή, είναι συνσεναριογράφος και όπως έχει παραδεχθεί το σενάριο βασίζεται εν μέρει σε προσωπικά της βιώματα. Η ηθοποιός υποδυόμενη την Φράνσις Χα την κάνει τόσο αξιαγάπητη, που εύχεσαι να την είχες γνωρίσει.

 Φωτεινή Στεργίου