Jurassic World: Το βασίλειο έπεσε – Jurassic World: Fallen Kingdom (2018)

Σύνοψη

Έχουν περάσει τρία χρόνια αφότου το θεματικό πάρκο του Jurassic World καταστράφηκε από τους δεινοσαύρους που το έσκασαν από τα κλουβιά τους, σπέρνοντας τον τρόμο. Η νήσος Νούμπλαρ έχει τώρα εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, ενώ οι εναπομείναντες δεινόσαυροι τρέφονται με ό,τι υπάρχει στη ζούγκλα. Όταν το ανενεργό ηφαίστειο του νησιού αρχίζει να ξυπνά, ο Όουεν και η Κλερ ηγούνται μιας προσπάθειας να διασώσουν τους εναπομείναντες δεινοσαύρους από το επερχόμενο καταστροφικό συμβάν. Ο Όουεν θέλει να βρει την Μπλε, την επικεφαλής ράπτορα, που ακόμα αγνοείται στην άγρια φύση, και η Κλερ έχοντας αποκτήσει σεβασμό για αυτά τα πλάσματα, βάζει σκοπό της ζωής της να τα σώσει. Φτάνοντας στο νησί κι ενώ η λάβα αρχίζει να ξεχύνεται, η σταυροφορία διάσωσης αποκαλύπτεται πως συνιστά μια συνωμοσία που απειλεί να οδηγήσει τον πλανήτη μας πίσω στους προϊστορικούς χρόνους.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Μετά τη μεγάλη επιτυχία της «μετενσάρκωσης» του Jurassic Park με το ανανεωμένο όνομα «Jurassic World», έρχεται ορεξάτο το sequel με τίτλο «Jurassic World: Fallen Kingdom» να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε η πρώτη ταινία.

Τα σκηνοθετικά ηνία αναλαμβάνει ο Ισπανικής καταγωγής, J.A. Bayona, σκηνοθέτης των «The Orphanage» και «The Impossible», ο οποίος δείχνει να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια παρ’όλο που κάνει κάποια μικρολαθάκια σε σκηνές, με κινήσεις της κάμερας που δεν ταιριάζουν στο σύνολο. Το θετικό στο «Fallen Kingdom» είναι ότι είναι πιο σκοτεινό από τον προκάτοχό του, κάτι που είναι θετικό, όμως είναι λιγότερο γραφικό όσον αφορά τοπία και την γενική εικόνα του, με τις περισσότερες σκηνές να περιορίζονται σε κλειστούς χώρους έτσι ώστε να δημιουργηθεί περισσότερο η αίσθηση της κλειστοφοβίας στον θεατή. Αυτό όμως δεν πετυχαίνει πάντα και η ταινία χάνει σε αισθητική με αποτελέσματα να χορταίνει μεν το μάτι από δράση αλλά τελικά να μην χορταίνει εικόνα σε τοποθεσίες και χρώματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα οπτικά εφέ δεν είναι καλά, κάθε άλλο, η δουλειά που έχει γίνει σε αυτό τον τομέα είναι πολύ προσεγμένη.

Σεναριακά δεν έχουμε κάτι νέο καθώς χρησιμοποιείται η «συνταγή» της προηγούμενης ταινίας μαζί με κάποια στοιχεία από το «Jurassic Park 2: The Lost World» (οι μεγάλοι fan θα διακρίνουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ των 2 ταινιών). Αυτό που προστέθηκε στην ουσία είναι η ηφαιστειογενής πλευρά του νησιού που απειλεί τους δεινόσαυρους και αποτελεί τον βασικό λόγο που οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να σώσουν τα συγκεκριμένα πλάσματα. Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η ηθική και πατάει πάνω σε αυτό θέτοντας ερωτήματα στον θεατή για το αν αξίζει να ζουν και να συνυπάρχουν οι δεινόσαυροι στην εποχή μας (μιας και σε τελική ανάλυση είναι ζωντανά πλάσματα) ή να αφεθούν στη μοίρα τους και να πεθάνουν απ’το ηφαίστειο. Ευτυχώς η ταινία δεν παραμένει μόνο εκεί και έχει μια εξέλιξη με κάποιες ενδιαφέρουσες σεναριακές ανατροπές.

Ο πρωταγωνιστής, Chris Pratt εμφανώς περιορισμένος ερμηνευτικά δεν δείχνει ότι μπορεί να εκφραστεί τόσο απενοχοποιημένα όσο στην προηγούμενη ταινία και να είναι η βασική πηγή χιούμορ με τα καυστικά του σχόλια. Σε γενικές γραμμές οι ερμηνείες είναι πολύ περιορισμένες και «ξύλινες», ενώ προσωπικά θα προτιμούσα περισσότερη ελευθερία και απενοχοποίηση απ’τον καθένα ξεχωριστά. Η μόνη που θα μπορούσα να ξεχωρίσω είναι η πιτσιρίκα που δείχνει πιο εκφραστική απ’τους υπόλοιπους

Σε γενικές γραμμές το «Jurassic World: Fallen Kingdom» είναι μια άκρως απολαυστική ταινία με αρκετά μικρολαθάκια στους περισσότερους τομείς (καλλιτεχνικά αλλά και σεναριακά), κάτι που το καθιστά υποδεέστερο κατ’εμέ του προκατόχου του. Βλέπεται όμως ευχάριστα και έχει μεγάλες δυναμικές σε δράση και εφέ, κάτι που σίγουρα δεν θα απογοητεύσει τους fans της σειράς που περιμένουν να την ευχαριστηθούν στο σινεμά.

Βαθμολογία: 3/5
Ηλίας Μιχαηλάκης