Αν ψάχνετε μια καθαρόαιμη περιπέτεια με ασταμάτητες χορογραφημένες σκηνές δράσης, κυνηγητό και ατελείωτο πιστολίδι, που κόβει την ανάσα, τότε επιβάλλεται να κάνετε μία στάση εδώ. Ξέρω τι σας λέω!

Εδώ στην Ελλάδα, είναι θλιβερό το γεγονός ότι όταν ακούει κάποιος για ασιατικό κινηματογράφο δράσης, ο νους του πηγαίνει συνήθως σε ταινίες καράτε τύπου Bruce Lee ή κωμικές περιπετειούλες με τον Jackie Chan ή σε ταινίες φαντασίας με ιπτάμενους πολεμιστές όπως το «Τίγρης και δράκος» και δεν συμμαζεύεται. Ξεχάστε τα όλα αυτά! Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό που προσπαθώ να σας περιγράψω. Αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσετε εδώ είναι κάτι που πολύ εύκολα θα ζήλευαν οι σκηνοθέτες του Holywood.

Πράγματι, ο John Woo με αυτή την ταινία καταφέρνει να βάλει τα γυαλιά στους Αμερικανούς συναδέλφους του, αφού οι τεχνικές που χρησιμοποιεί κάνουν το όλο αποτέλεσμα αξιοζήλευτο. Αξίζει φυσικά, να αναφέρουμε ότι ο John Woo έγινε διάσημος σε παγκόσμια κλίμακα, μερικά χρόνια νωρίτερα και πιο συγκεκριμένα το 1989 με την ταινία «The killer«, όμως με τον «Τιμωρό του Χονγκ Κονγκ» ανεβάζει την αδρεναλίνη σε άλλα επίπεδα. Χρησιμοποιώντας ξανά τον ίδιο πρωταγωνιστή (Yun-Fat Chow) και με ελάχιστα διαθέσιμα μέσα, χωρίς τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, μας παραδίδει -χωρίς υπερβολές- μία από τις καλύτερες ταινίες δράσης όλων των εποχών.

Να πω τώρα κάτι για τους πρωταγωνιστές, που πιθανόν να σας φανεί αστείο: Όλοι μεταξύ τους μοιάζουν! Όχι μόνο στη συγκεκριμένη ταινία, αλλά στις περισσότερες ασιατικές ταινίες που έχω παρακολουθήσει, οι ηθοποιοί έχουν το ίδιο σουλούπι, το ίδιο παρουσιαστικό, ακόμα και την ίδια φωνή, με αποτέλεσμα να τους μπερδεύεις και να μην ξέρεις ποιος είναι ποιος. Ευτυχώς όμως, εδώ ξεκαθαρίζουν τα πράγματα από νωρίς. Εγώ προσωπικά μπόρεσα και ξεχώρισα τους πρωταγωνιστές κυρίως από τα ρούχα και το χτένισμά τους κι έτσι δεν είχα κανένα πρόβλημα ως προς αυτό. Για παράδειγμα, ο αρχηγός των κακών (που είναι και ο πιο αχώνευτος της ταινίας) φοράει συνεχώς κίτρινο ή πορτοκαλί σακάκι ασορτί με το παντελόνι. Ο πιο στενός του συνεργάτης (ο δεύτερος αχώνευτος της ταινίας) έχει τα μαλλιά του καρέ και η φράντζα πέφτει μπροστά στα μάτια του (να τον πιάσεις μια από τα μαλλιά και να τον κάνεις δέκα σβούρες τον κοπρίτη). Μάλιστα, το ένα του μάτι είναι μονίμως καλυμμένο. Κυρίως από αυτά τα δύο σημεία μπορείς να τους ξεχωρίσεις. Εντάξει τον πρωταγωνιστή και να θέλεις, δεν τον ξεχνάς, αφού η κάμερα είναι πάνω του στο μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας. Ούτε και την πρωταγωνίστρια ξεχνάς, αφού είναι η μοναδική γυναίκα σε όλο το βασικό καστ. Στο κάτω κάτω δεν χρειάζεται να θυμάσαι και πολλά πρόσωπα, αφού τα μισά και παραπάνω σκοτώνονται από το πρώτο πεντάλεπτο της ταινίας μέχρι το φινάλε. Τώρα μη με ρωτάτε ονόματα, θα σας γελάσω και δεν το θέλω! Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι τον πρωταγωνιστή τον λένε… Τεκίλα.

Οι τόποι στους οποίους εκτυλίσσονται οι σκηνές δράσης είναι κυρίως καφετέριες, η δημόσια βιβλιοθήκη (!), υπόγεια γκαράζ, συνεργεία, λιμάνια, έξω στο δρόμο κλπ. Όμως ένα μεγάλο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται μέσα στο νοσοκομείο όπου όλα γίνονται κυριολεκτικά, γυαλιά καρφιά. Στα χειρουργεία, στη στάση αδελφών, στην υποδοχή, στους αεραγωγούς του νοσοκομείου, στο λεβητοστάσιο, στο νεκροτομείο, ακόμα και στην αίθουσα νεογνών γίνεται το αδιαχώρητο.

Βέβαια, μέσα σε όλο αυτό το χάος υπάρχει που και που και λίγος συναισθηματισμός, ιδίως σε αυτές που συμμετέχει η πρωταγωνίστρια. Τη βλέπουμε δηλαδή να της στέλνουν λουλούδια, άσχετα αν μέσα σε αυτά υπάρχει κάποιο αποκρυπτογραφημένο μήνυμα.

Η ταινία αυτή προσφέρεται κυρίως για ψυχαγωγία και χαβαλέ. Αν έχετε καλεσμένους στο σπίτι και ψάχνετε τι ταινία θα δείτε, «Ο τιμωρός του Χονγκ Κονγκ» είναι η ιδανικότερη λύση! Ένα δίωρο θα περάσει χωρίς να το έχετε αντιληφθεί. Τα κύρια ατού της ταινίας είναι όπως σας είπα, η ακατάπαυστη αιματοβαμμένη δράση, οι ατελείωτοι πυροβολισμοί, ο θάνατος να παραμονεύει σχεδόν σε κάθε πλάνο και η βία χωρίς έλεος. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία στα οποία βασίζεται το όλο εγχείρημα και αποσκοπεί στην ικανοποίηση των θεατών που δεν χορταίνονται σε αυτού του είδους τα θεάματα. Ήδη πολλοί κριτικοί κινηματογράφου τη συγκαταλέγουν στις λίστες με τις πιο βίαιες ταινίες όλων των εποχών. Όπως και να ‘χει πάντως είναι μια απολαυστική ταινία ταινία που θα τη λατρέψετε.

Βαθμολογία: 4,5/5

Χρήστος Καλκάνης