Οι επικών διαστάσεων ταινίες του ταλαντούχου δημιουργού David Lean κρύβουν μια καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα που δύσκολα μπορεί να σας αφήσει αδιάφορους, τουλάχιστον από την οπτική του σκοπιά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη συγκεκριμένη ταινία! Έχοντας ως φόντο ένα μουντό και αφιλόξενο τοπίο ενός τροπικού νησιού του Ειρηνικού Ωκεανού καταφέρνει να αναδείξει μια άγρια ομορφιά αυτού του μέρους, που όμως στα μάτια του θεατή φαντάζει ονειρική.

Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν αυτά τα αποπνικτικά τοπία είναι εξαιρετικοί. Από τους εργάτες-στρατιώτες με τα ηλιοκαμένα τους πρόσωπα μέχρι τους ψυχρούς Ιάπωνες στρατιωτικούς δείχνουν όλοι τους τόσο φυσικοί που έχεις την εντύπωση ότι είναι αληθινοί. Σε κάνουν δηλαδή να ξεχνάς ότι πρόκειται για ταινία. Οι τρεις πρωταγωνιστές William Holden,  Alec Guinness και Jack Hawkins δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. O Alec Guinness μάλιστα τιμήθηκε και με βραβείο Όσκαρ για την ερμηνεία του. Εξίσου δυναμικοί είναι και οι δεύτεροι χαρακτήρες, αλλά το ιαπωνικό καστ της ταινίας.

Μπορεί τα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα στην καρδιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο η ιστορία δεν βασίζεται σε πολεμικές μάχες και ηρωισμούς, αλλά επικεντρώνεται σε ένα μεμονωμένο γεγονός που συσχετίζεται με τον πόλεμο. Η πλοκή θέλει μια ομάδα Βρετανών αιχμαλώτων στρατιωτών υπό την επίβλεψη του Ιαπωνικού Στρατού. Οι πρώτοι έχουν ως αποστολή να χτίσουν μία πελώρια γέφυρα επάνω από τον ποταμό Κβάι, η οποία θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των δεύτερων. Οι συνθήκες βέβαια, δεν είναι και οι πιο ευνοϊκότερες για την διεκπεραίωση αυτής αποστολής, λόγω της βαναυσότητας του διοικητή του ιαπωνικού στρατοπέδου, αλλά και εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν.

Ας ρίξουμε τώρα και μια μικρή ματιά στα δευτερεύοντα στοιχεία της πλοκής. Η ταινία δεν αποτελείται μονάχα από πολεμικές ιαχές και μάχες. Υπάρχει και το συναίσθημα. Στοιχείο αρκετά δυνατό σε μία ταινία. Υπάρχει και το ερωτικό στοιχείο, το οποίο είναι το αλατοπίπερο στην υπόθεση. Αυτό το συστατικό που κάνει την ταινία πιο ενδιαφέρουσα. Οι ελάχιστες γυναίκες που εμφανίζονται (έστω και για λίγο) στην οθόνη, δίνουν άλλο γόητρο στο όλο αποτέλεσμα. Άλλωστε, στον κλασικό κινηματογράφο πάντα βάζανε λιγάκι love story για να δώσουν άλλον αέρα στην πλοκή. Είναι μια «παραδοσιακή συνταγή» που πάντα πιάνει!

Αυτό που μένει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη του θεατή (πέρα από τις καλογυρισμένες σκηνές μαχών) είναι σκηνή με την κατάρρευση της γέφυρας και η πτώση του τρένου που τη διασχίζει. Είναι μία εντυπωσιακή σκηνή που πλέον έχει μπει στην ανθολογία της έβδομης τέχνης ως κάτι το κλασικό. Το φινάλε σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

Ολόκληρη η ταινία έχει περάσει στο πάνθεον των αριστουργημάτων και παραμένει ξεχωριστή. Όλοι οι σινεφίλ οφείλουν να την παρακολουθήσουν.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών που αναφέραμε είναι η διάκριση της ταινίας με 7 βραβεία Όσκαρ και μάλιστα στις βασικές κατηγορίες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου κλπ), 3 Χρυσές Σφαίρες και 4 βραβεία BAFTA. Ανάλογες διακρίσεις έλαβε και στα βρετανικά βραβεία κινηματογράφου.

Βαθμολογία: 5/5

Χρήστος Καλκάνης