Έφτασε λοιπόν η ώρα να δούμε και τη Wonder Woman στη μεγάλη οθόνη. Μετά το αμφιλεγόμενο «Batman v Superman», η DC προσπαθεί να επεκταθεί κι άλλο παρουσίαζοντας άλλη μια solo ταινία από το βιογραφικό της. Στη σκηνοθεσία έχουμε την Patty Jenkins (Monster) και παράλληλα την πρώτη γυναίκα που σκηνοθετεί female superhero ταινία, ενώ φυσικά το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην Gal Gadot ως Diana/Wonder Woman.

Προσωπικά ακόμα διαφωνώ με τις κινήσεις της DC, καθώς κατ’εμέ θα έπρεπε χρονολογικά να είχαμε δει πρώτα τη solo ταινία «Wonder Woman» έτσι ώστε να τη γνωρίσουμε καλύτερα και μετά να την δούμε στο Batman v Superman, μιας και εκεί μας συστήθηκε η συγκεκριμένη ηρωίδα για πρώτη φορά. Μέχρι τότε όμως δε γνωρίζαμε τίποτα γι’αυτήν και η solo ταινία της, συμπληρώνει έστω και μετέπειτα το παζλ που θέλει να φτιάξει η DC. Η πολύ στρατηγική μερικές φορές βλάπτει και αυτό φάνηκε από πολλά σχόλια οπαδών και μη, οι οποίοι πλέον κρέμονται κυριολεκτικά από ετούτη την ταινία για να δουν κάτι πιο αξιόλογο.

Πέρα από την άπειρη διαφήμιση που έγινε για το Wonder Woman, το αποτέλεσμα μας δείχνει πως οι δημιουργοί δεν εναπόθεσαν τις ελπίδες τους μόνο σε ένα πολύ καλό promotion, αλλά έκαναν και μερικά σταθερά βήματα προς τα εμπρός, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι η καλύτερη ταινία με υπερήρωα που έχουμε δει. Τι εννοώ? Είναι μια εξαιρετικά προσεγμένη ταινία, η οποία έχει εμφανώς διδαχτεί από κάποια λάθη του παρελθόντος, αλλά πέφτει στην παγίδα των ορίων που έχει θέσει η ίδια η DC τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί ούτε αυτή να αποφύγει την «κοιλιά» στη μέση της. Αρχικά η εισαγωγή εντυπωσιάζει (θα μπορούσε να θεωρηθεί ονείρωξη για άντρες) καθώς βλέπουμε ένα νησί με Αμαζόνες γυναίκες, όλες με τις σέξι στολές τους και τα όπλα τους, να εκπαιδεύονται και να κάνουν εντυπωσιακές μάχες. Στη συνέχεια μεταφερόμαστε χρονικά στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο (με αρκετά ενδιαφέρον τρόπο, που πιθανόν να εξηγηθεί σε άλλη ταινία), όπου η Diana (Gal Gadot) βοηθά τον Steve Trevor (Chris Pine) μέσω των δικών της προσωπικών «πιστεύω», να σταματήσουν τον πόλεμο. Εκεί ξεκινά και το χιούμορ το οποίο σε σημεία είναι πολύ πετυχημένο μιας και χρησιμοποιεί τις αρχέγονες ιδεολογίες της Wonder Woman ενάντια στην κουλτούρα μιας πιο προχωρημένης εποχής.

Εκεί ξεκινά να χτίζεται και το σενάριο με σχετικά αργούς ρυθμούς όμως. Αυτό βέβαια ισοσταθμίζεται με τις εξαιρετικά δουλεμένες χορογραφίες μαχών (παρόμοιες δεν έχουμε ξαναδεί σε ταινία της DC έως τώρα και αυτό είναι το πιο θετικό στοιχείο απ’όλα). Εκεί στα μισά λοιπόν, όταν δεν υπάρχουν μάχες, υπάρχει «κοιλιά», η οποία δεν δημιουργείται απαραίτητα από μονοδιάστατους διαλόγους, αλλά από την αδυναμία του σεναρίου να εξελιχθεί με φρεσκάδα και ανατροπές κι αυτό για περίπου μισή ώρα, όπου εκεί «μαγειρεύονται» τα γεγονότα που θα γίνουν μετέπειτα στην ταινία. Όταν ξεπεραστεί αυτό το μισάωρο απολαμβάνουμε ακόμη περισσότερη δράση και εντυπωσιακές μάχες, σε ένα «κράμα» από Captain America, Thor και Superman. Σαφώς και η DC δεν γινόταν να μην χρησιμοποιήσει πετυχημένα στοιχεία από την Marvel, αλλά δικαιολογείται σ’αυτό μιας και η ιστορία αυτή υπάρχει στα comic και μάλιστα εκεί διαδραματίζεται στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Αν περάσουμε στον καλλιτεχνικό τομέα, θα δούμε ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, στο οποίο κάθε σκηνή με ξύλο, δράση και εφέ αξίζει και με το παραπάνω καθώς αυτή τη φορά η DC τα έδωσε όλα. Είχα να ευχαριστηθώ τόσο καλή περιπέτεια από το Man Of Steel, το οποίο ακόμα θεωρώ ως καλύτερη ταινία από τις 4 πλέον που έχουν βγει ως τώρα. Εξαιρετική φωτογραφία, με έναν απολαυστικό ήχο και αρκετά ρεαλιστικό CGI. Το μόνο που δεν θα συγχωρήσω στην DC σε αυτό τον τομέα είναι το σκηνικό της τελικής μάχης, το οποίο είναι πανομοιότυπο με το σκηνικό που είχαν δημιουργήσει στην επίσης τελική μάχη του BvS. Περίμενα κάτι ολίγον διαφορετικό, από το «τα διαλύουμε όλα με φωτιές παντού, δημιουργώντας μια κόλαση». Το δεύτερο κομμάτι του καλλιτεχνικού τομέα, το οποίο και με χαροποίησε ιδιαίτερα, είναι οι ερμηνείες και κυρίως αυτή της Gal Gadot, η οποία επιτέλους είχε το πάτημα να ξεδιπλώσει το ταλέντο της τόσο σε χορογραφίες (να σημειωθεί ότι κάθε σκηνή είναι γυρισμένη από την ίδια) όσο και ερμηνευτικά όπου της βγάζω το καπέλο. Μπορεί σωματικά να μην μοιάζει τόσο σε Αμαζόνα (σε αυτό είχα πάντα ένσταση για την επιλογή της συγκεκριμένης ηθοποιού), αλλά πλέον καταλαβαίνω γιατί την επέλεξαν να ενσαρκώσει την Wonder Woman. Είναι σκληρή όταν πρέπει, μάχιμη όταν γουστάρει και παράλληλα μέσα απ’όλα αυτά εκπνέει και το κατάλληλο χιούμορ στις δόσεις που χρειάζεται. Η ερμηνεία της δείχνει καθαρά πόσο πολύ ήθελε τον ρόλο αυτό και τα δίνει όλα απ’το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο (αν είδατε κάτι που σας άρεσε στον μικρό ρόλο που είχε στο Batman v Superman, φανταστείτε το σε πολύ μεγαλύτερη έκταση). Chris Pine και Robin Wright μπορούμε να πούμε ότι ξεχωρίζουν όντας πολύ πειστικοί, τον Danny Huston τον σώνει κατά πολύ η βαριά χροιά που κάνει στη φωνή του για λόγους… κακίας, ενώ εξαιρετική ερμηνεία δίνει και η Elena Anaya ως Dr. Maru. Μοναδικός «μέτριος» αποδεικνύεται ο David Thewlis, καθώς δείχνει πως συμμετείχε περισσότερο για τα λεφτά παρά για τον πολύ σημαντικό ρόλο που έχει στην ταινία.

Η Wonder Woman είναι πλέον γεγονός. Το ότι θα συζητηθεί και θα ανταμειφθεί εισπρακτικά είναι το μόνο σίγουρο, καθώς είναι ίσως η πιο πολυαναμενόμενη ταινία της φετινής χρόνιας. Προσωπικά πιστεύω πως η DC διόρθωσε αρκετά λάθη και παρ’όλες τις κάποιες αδυναμίες και αυτής της ταινίας, έκανε άλλα 2-3 σημαντικά βήματα στην εξέλιξη του σύμπαντος που δημιούργησε. Θεωρώ πως σε γενικές γραμμές δεν θα απογοητεύσει και θα ενθουσιάσει τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς που τόσα χρόνια περίμεναν κάτι τέτοιο. Άλλος ένας άσσος στο μανίκι της DC προστέθηκε και ακούει στο όνομα Gal Gadot. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει το μέλλον…

P.S. : Για να μην κουράζεστε άδικα, να ξέρετε ότι δεν είναι απαραίτητο να περιμένετε κάποιο κλιπ στους τίτλους τέλους. Άλλωστε δεν είναι ταινία της Marvel!

Βαθμολογία: 3.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης