Χωρίς μέτρο – Whiplash (2014)

Σύνοψη

Ο Άντριου Νέιμαν είναι ένας φιλόδοξος ντράμερ της τζαζ, με μόνο πράγμα κατά νου να ξεχωρίσει στην ελίτ της ανατολικής ακτής. Επιφορτισμένος την αποτυχημένη καριέρα του πατέρα του στη συγγραφή, ο Άντριου ζει κάθε μέρα με τη σκέψη να συγκαταλεχθεί στους καλύτερους. Ο Τέρενς Φλέτσερ, εξίσου γνωστός για το ταλέντο του στη μουσική εκπαίδευση με τις τρομακτικές του μεθόδους, είναι επικεφαλής ενός τζαζ γκρουπ στο σχολείο. Θα ανακαλύψει τον Άντριου και θα τον πάρει στην μπάντα. Από αυτό το σημείο, το πάθος του νεαρού για την τελειότητα θα του γίνει εμμονή, ενώ ο αδίστακτος δάσκαλος θα τραβήξει τα όρια τόσο των ικανοτήτων του, όσο και της ψυχής του.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

3 Βραβεία Όσκαρ (2015):

• Β’ Ανδρικού Ρόλου (J.K. Simmons)
• Μοντάζ (Tom Cross)
• Μίξης Ήχου (Craig Mann, Ben Wilkins, Thomas Curley)

2 υποψηφιότητες για Όσκαρ (2015):

• Καλύτερης Ταινίας (Jason Blum, Helen Estabrook, David Lancaster)
• Σεναρίου (Damien Chazelle)

3 Βραβεία BAFTA:

• Β’ Ανδρικού Ρόλου (J.K. Simmons)
• Μοντάζ (Tom Cross)
• Ήχου (Craig Mann, Ben Wilkins, Thomas Curley)

Η ταινία απέσπασε Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Β’ Ανδρικού Ρόλου (J.K. Simmons).

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Το Whiplash αφορά έναν μουσικό και συγκεκριμένα τον Andrew (Miles Teller), έναν νεαρό που θέλει να ακολουθήσει το μονοπάτι μεγάλων drummer όπως o Buddy Rich και να γίνει εξίσου διάσημος αλλά πάνω στον αγώνα του για τη σκληρή δουλειά και την επιτυχία πέφτει στον μαέστρο και εκκεντρικό καθηγητή μουσικής, Fletcher (J.K Simmons).

Είναι εμφανές πως ο J.K. Simmons τα δίνει όλα και είναι ρεαλιστικότατος και ώρες ώρες απρόβλεπτος, ενώ παρ’όλη την κόντρα με τον μαθητή του, τον οποίο υποδύεται αρκετά καλά ο Miles Teller, δείχνουν να μοιάζουν σαν δυό σταγώνες νερό.Πολύ καλή και η σκηνοθεσία του Damien Chazelle σε συνδυασμό με ένα εκρηκτικό μοντάζ άπειρων σκηνών που αφορούν κοντινές λήψεις όλης της ορχήστρας, αλλά πέρα από αυτά η ταινία πάσχει να γίνει ταινία. Ο δρόμος για την επιτυχία είναι μακρύς και δύσκολος μας λέει, πόσο μάλλον για κάτι τόσο περίπλοκο όσο το να παίξεις τύμπανα σε Jazz μπάντα, το Whiplash όμως εστιάζει τόσο αποκλειστικά σε αυτό concept που μερικές φορές ξεχνάς ότι είναι ταινία και θέλει περισσότερο να μας μορφώσει πάνω σε νότες και ρυθμούς παρά να αναπτύξει μια ιστορία γύρω από τον πρωταγωνιστή.

Και εκτός αυτού έχουμε ένα αρκετά μέτριο και χιλιοειπωμένο story… «ο μαθητής που θέλει να γίνει ένας απ’τους καλύτερους στον κόσμο και ο καθηγητής του κάνει τη ζωή δύσκολη». Εγώ όμως θα σταθώ στο τεχνικό θέμα (εκεί που εστιάζει και η ταινία άλλωστε) που είναι η τεχνική και η εξάσκηση πάνω στα drums όπου έχουμε αρκετές υπερβολές, όπως οι σκηνές που ο Andrew παίζει μέχρι να ματώσουν τα χέρια του και εκεί συνεχίζει ακόμα, το πόσο «σφιγμένος» είναι όταν προσπαθεί να παίξει σε όσο πιο γρήγορο tempo μπορεί (και εδώ γελούν όλοι black-μεταλάδες μαζί), ή κάποιες σκηνές με αίματα να πέφτουν πάνω στα drums (μάλλον εδώ ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει πράξη την φράση «έφτυσε αίμα για να το πετύχει»). Μπορεί αυτοί που δεν ξέρουν και πολλά από μουσική να εντυπωσιαστούν, αλλά σίγουρα πολλοί μουσικοί θα γελάνε με τέτοιες σκηνές που δεν αρμόζουν στην πραγματικότητα.

Το Whiplash είναι μια «wannabe ταινία» που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε μουσικούς (ή σε wannabe μουσικούς) και δεν έχει τίποτα να προσφέρει πέρα από κάποιες πολύ ωραίες εκτελέσεις κομματιών Jazz μαζί με μια δυνατή ερμηνία από τον J.K. Simmons. Κατά τα άλλα περνά απαρατήρητη στο ευρύ κοινό και απλά πρωτοτυπεί ως η μόνη ίσως μουσική ταινία που αφορά το μουσικό όργανο που λέγεται «τύμπανα».

Βαθμολογία: 2/5

Ηλίας Μιχαηλάκης