Η επίσκεψη – The Visit (2015)

Σύνοψη

Τα πράγματα φαντάζουν ομαλά, μέχρι που δύο παιδιά ανακαλύπτουν πως ο παππούς και η γιαγιά είναι μπλεγμένοι σε κάτι σκοτεινό, όταν πηγαίνουν να μείνουν μαζί τους σε μια απόμερη φάρμα της Πενσιλβάνια, αφού η μητέρα τους βρίσκεται σε διακοπές. Τους έχουν προειδοποιήσει να μη βγαίνουν από το δωμάτιο τους μετά 9 και μισή τη νύχτα, αλλά αυτοί θα το κάνουν. Έντρομοι, καλούν μέσω του ίντερνετ τη μητέρα τους για βοήθεια, αλλά το μόνο που συνειδητοποιούν είναι ότι είναι ολομόναχοι έναντι αυτών των φαινομενικά φιλήσυχων γέρων.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Την τελευταία δεκαετία το όνομα του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν έχει κατανήσει, τουλάχιστον στον ιντερνετικό και δημοσιογραφικό κινηματογραφικό κόσμο, ένα σχεδόν κακόγουστο ανέκδοτο.

Μετά το εντυπωσιακό (και οσκαρικό) ξεκίνημα με την «6η άισθηση» και μια-δυο ενδιαφέρουσες ( αλλά και άνισες) προσπάθειες η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα πολύ απότομα. Και επειδή ακριβώς ανέβηκε τόσο ψηλά τόσο νωρίς, η πτώση που ακολούθησε ήταν εξαιρετικά εκωφαντική και επώδυνη. Απο το ασυνάρτητο «Lady in the water» μέχρι το εκτρωματικό «The Last airbender», που εξόργισε τους φίλους της εξαιρετικής animation σειράς, κάθε καινούργιο Project του Σιάμαλαν μοιάζει χειρότερο απο το προηγούμενο, με τα υψηλά μπάτζετ που του παρέχουν οι παραγωγοί να καταλήγουν πέρα απο καλλιτεχνικές και σε εμπορικές αποτυχίες.

Προσπαθώντας απελπισμένα να ξαναβρεί την φόρμα του, ο Σιάμαλαν επιχειρεί να γυρίσει στα βασικά και στο είδος που τον ανέδειξε με το «The Visit», το τελευταίο σε μια (μεγάλη) σειρά found-footage horror flicks που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Όπου δύο παιδιά ταξιδεύουν στην αμερικανική επαρχία για να συναντήσουν για πρώτη φορά τους γονείς της μητέρας τους, με τους οποίους δεν είχαν μέχρι τώρα καμία σχέση. Στην αρχή όλα κυλούν αρμονικά, αλλά σταδιακά  η συμπεριφορά του ηλικιωμένου ζευγαριού γίνεται όλο και πιο αλλόκοτη. Ο  παππούς  βάζει  καθημερινά τα καλά του για να πάει σε μια δεξίωση που δεν συμβαίνει ποτέ και επιτίθεται σε άγνωστους περαστικούς, και η γιαγιά κυκλοφορεί το βράδυ γυμνή ξύνοντας τους τοίχους ενώ παρουσιάζει και μια αλλόκοτη εμμονή με τον φούρνο. Όλα αυτά καταγράφονται απο την κάμερα της 15χρονης Becca που αποφασίζει να μετατρέψει την διαμονή της εκεί σε ένα οσκαρικό ντοκιμαντέρ. 

Το εύρημα του found footage, μετά απο την αναβίωση του πριν απο μερικά χρόνια με το Paranormal activity, φαντάζει πια εξαιρετικά κουρασμένο και ανέμπνευστο. Ωστόσο ο Σιάμαλαν έχει μια καλή δικαιολογία για να το χρησιμοποιήσει και το κάνει αποφεύγοντα έντεχνα πολλές και προφανείς παγίδες του είδους, παραδίδοντας ένα αποτέλεσμα απολύτως λειτουργικό, βοηθούμενος και απο την εξαιρετική για το είδος φωτογραφία. Δημιουργεί στα πρόσωπα των παιδιών δύο ενδιαφέροντες και πλήρεις χαρακτήρες για τους οποίους είναι εύκολο να νοιαστείς, και μπολιάζει πολλές σκηνές με ένα χιούμορ όχι πάντοτε πετυχημένο και εύστοχο, αλλά οπωσδήποτε καλοδεχούμενο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την σοβαροφάνεια  προηγούμενων ταινιών του που γρήγορα καταντούσε γελοία. 

Αφηγηματικά φαίνεται ωριμότερο και πιο «στρωτό» απο παλαιότερες ταινίες του, κρατώντας τις σκηνές στα απολύτως απαραίτητα και κλιμακώνοντας την ένταση μεθοδικά, μέσα απο μικρά και φαινομενικά εξηγίσιμα αλλόκοτα περιστατικά, που αρχίζουν σιγά-σιγά να προκαλούν όλο και μεγαλύτερες υποψίες αλλά και ένα άβολο συναίσθημα μια ακατανόητης  απειλής. Δυστυχώς αυτή η ένταση δεν οδηγεί τις περισσότερες φορές πουθενά, αφού είναι ελάχιστες οι στιγμές που η ταινία καταφέρνει να γίνει πραγματικά τροματική, και αυτό μέσα απο τεχνάσματα τόσο πολυχρησιμοποιημένα και προβλέψιμα που δεν μπορούν πλέον να αιφνιδιάσουν κανέναν. Ο Σιάμαλαν προσθέτει επίτηδες camp νότες στο εγχείρημα και ενώ αρχικά φαίνονται ταιριαστές, σταδικά υπερκαλύπτουν το horror στοιχείο, ενώ το χιούμορ γίνεται κουραστικό και κακόγουστο, ειδικά απο τη μέση της ταινίας και μετά.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης επιχειρεί ένα αξιοπρεπές character development, και παρόλο που το κάνει παντελώς άγαρπμα, υπάρχει μια γλυκήτητα και τρυφερότητα στις προθέσεις του που θες δεν θές είναι δύκσολο να την αγνοήσεις. 

Εν τέλει, δύσκολα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το «The Visit» σηματοδοτεί την επιστροφή στη φόρμα για το κάποτε φοβερό παιδί του νέου σινεμά τρόμου. Ωστό, γυρίζοντας στα βασικά, ο Σιάμαλαν φαίνεται να βρίσκεται και πάλι στο στοιχείο του, εκεί που νιώθει πιο βολικά, παραδίδοντας μια αξιοπρεπή ταινία τρόμου, όπου το twist του φινάλε δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά προκύπτει ως φυσική κορύφωση των τεκταινόμενων,  και γι’αυτό είναι ίσως απο τα καλύτερα που μας έχει παραδώσει η φιλμογραφία του.

Βαθμολογία: 2/5

Καντόγλου Κωνσταντίνος