Επίλεκτος Πράκτορας Stratton – Stratton (2017)

Σύνοψη

Ο Στράτον, ένας μυστικός πράκτορας των Ειδικών Δυνάμεων του Ναυτικού, και ο Αμερικανός ομόλογός του, Μάρτι, κατασκοπεύουν ένα σύμπλεγμα εργαστηρίων στο Ιράν ώστε να αναχαιτίσουν θανατηφόρα βιοχημικά όπλα. Όταν η αποστολή τους αποτυγχάνει, ο Στράτον καλείται από την αρχηγό της μυστικής υπηρεσίας MI6 και πληροφορείται πως ένας Ρώσος πρώην κατάσκοπος – ο Μπαρόφσκι – έχει αυτομολήσει. Θεωρούμενος ως νεκρός τα τελευταία 20 χρόνια, πιστεύεται πως ο Μπαρόφσκι έχει σχέδια να εκδικηθεί τους πρώην εργοδότες του, χρησιμοποιώντας κλεμμένα χημικά όπλα. Πλέον, ο Στράτον και η ομάδα του πρέπει να αξιοποιήσουν όλη την εκπαίδευση και την εμπειρία τους, σε έναν αγώνα με το χρόνο, ώστε να αποτρέψουν την αφάνταστη καταστροφή.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ο Simon West ανήκει σε αυτήν την εκτενή κατηγορία σκηνοθετών μισθοφόρων που εκτελούν συνταγές, ειδικευμένος (ποσοτικά όχι ποιοτικά) στο σινεμά δράσης, έχοντας βάλει και την υπογραφή του στη σεναριακή διασκευή στη μεγάλη οθόνη του “Lara Croft: Tomb Raider” με τα γνωστά απογοητευτικά αποτελέσματα. Γενικότερα, καταλαβαίνει κάποιος για τι περίπτωση πρόκειται όταν ίσως καλύτερη στιγμή του αποτελεί το ντεμπούτο του “Con Air”, ένα αν μη τι άλλο διασκεδαστικό φιλμ, που όμως όπως όλες σχεδόν οι υπόλοιπες σκηνοθετικές απόπειρες του ίδιου, έχουν την απαράδεκτη απαίτηση να «κατεβάσει» κάποιος το διακόπτη νοητικής επεξεργασίας απέναντι στα δρώμενα που παρουσιάζονται στην οθόνη. Δυστυχώς, το νέο του φιλμ ούτε ως ανέμελη ψυχαγωγία για μιάμιση ώρα μπορεί να λειτουργήσει και ίσως να αποτελεί ένα νέο δημιουργικό ναδίρ για τον ίδιο για πολλούς λόγους. Η ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα βαραίνει κατά κύριο λόγο το σενάριο, στο οποίο η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι κυριολεκτικά μηδενική, με μία εξαίρεση, η οποία και αυτή μεταπηδάει από το ένα στάδιο στο άλλο με μια εντελώς άτσαλη μετάβαση, με χαμένη έτσι την ευκαιρία για ένα πιο σύνθετο ψυχολογικό πορτραίτο πέραν του αφόρητα αυστηρού επαγγελματισμού και προσήλωσης στο στόχο που επιδεικνύουν απαντές από αμφότερα τα στρατόπεδα του «καλού» και του «κακού» εδώ. Λείπει το πάθος, η διάθεση για συναισθηματική εμπλοκή με όσα συμβαίνουν, με τους σεναριογράφους Warren Davis II και Duncan Falconer (που έγραψε και τη νουβέλα στην οποία βασίζεται η ταινία) να αυτοσαμποτάρονται, αποκλείοντας ακόμη και το έστω κλισέ αλλά με πιθανότητες προσθήκης επιπρόσθετου ενδιαφέροντος ενδεχόμενο της εκδίκησης για τον πρωταγωνιστή και το βοηθό του (εδώ να επισημανθούν και οι ελαφρώς ομοφυλοφιλικές νύξεις του σεναρίου στη σχέση τους που γίνεται μια απόπειρα να διαλυθούν στο φινάλε με ατσούμπαλο τρόπο).

Όσον αφορά τη λειτουργικότητα των σεκάνς δράσης, αυτή εξαντλείται στην εναρκτήρια σκηνή, με τις επόμενες σκηνές καταδιώξεων και συμπλοκών να χαρακτηρίζονται από την επανάληψη, αλλά και από έναν εμφανή περιορισμό στον προϋπολογισμό που προσγειώνει την εκτέλεσή τους και τις κατατάζει στην κατηγορία αυτών που θα περίμενε να βρει κανείς σε μια περιπέτεια που κυκλοφορεί κατευθείαν σε DVD. Είναι κρίμα, διότι ο West, όσο αμφίβολης ποιότητας και να είναι η φιλμογραφία του, έχει αποδείξει σε μεμονωμένες περιπτώσεις την ικανότητα να χτίσει εκρηκτικά set pieces (ένα που έρχεται στο μυαλό είναι αυτό που ανοίγει το “The Expendables 2”, ασχέτα από τη χαμηλή τελική αξία του προϊόντος). Οι ερμηνείες έχουν κι αυτές πολλά σφάλματα, με μοναδική εξαίρεση το βετεράνο Derek Jacobi, που δυστυχώς κρατά απλώς ένα διακοσμητικό ρόλο.

Αυτό που ενοχλεί περισσότερο από όλα όμως είναι η αδιάντροπα προπαγανδιστική στάση της όλης κατασκευής που γίνεται φανερή και από το εισαγωγικό σημείωμα που είναι σαν σχεδόν να ομολογεί πως η δουλειά αυτή είναι ένα ενενηντάλεπτο διαφημιστικό για την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα της ύπαρξης της βρετανικής SBS όπως και της MI6. Ούτε μια στιγμή αμφιβολίας για τους στόχους και τα κίνητρα της οργάνωσης του Stratton, όπως και για ευθύνες προϊσταμένων για τις καταστάσεις που καλούνται τάχα να διορθώσουν (σε ένα πραγματικά απαράδεκτο στιγμιότυπο οι ήρωες εκβιάζουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο έναν επιβεβαιωμένο κακοποιό, κάτι που παρουσιάζεται ως τυπική διαδικασία και κανονικότητα, σχεδόν επικροτείται). Φυσικά για άλλη μια φορά επειδή το επιτάζουν οι γεωπολιτικές και όχι μόνο μόδες ο κακός παίρνει το πρόσωπο της Ρωσίας και του Ιράν, ξεκαθαρίζοντας έτσι και την αναμενόμενη ιδεολογική ατζέντα του περιεχομένου. Άγευστο σαν περιπέτεια δράσης, προσβλητικό σε επίπεδο πολιτικής νοημοσύνης, το “Stratton” μοιάζει σαν προορισμένο να θαφτεί στη λήθη στο πέρασμα του χρόνου, κι όχι αδίκως.

Βαθμολογία: 0,5/5

Πάρις Μνηματίδης