Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Spectre (2015)

Σύνοψη

Ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα από το παρελθόν οδηγεί τον Τζέιμς Μποντ σε μια εγκληματική αποστολή στην Πόλη του Μεξικού, και τελικά στη Ρώμη όπου συναντά την Λουτσία Σκιάρα, την όμορφη και απαγορευμένη χήρα ενός κακόφημου εγκληματία. Ο Μποντ διεισδύει σε μια μυστική συνάντηση και ανακαλύπτει την ύπαρξη μιας εγκληματικής οργάνωσης γνωστή ως SPECTRE. Εν τω μεταξύ, πίσω στο Λονδίνο, o Μαξ Ντένμπιχ, ο νέος επικεφαλής του Κέντρου για την Εθνική Ασφάλεια, αμφισβητεί τις ενέργειες του Μποντ και τις ικανότητες της MI6, με επικεφαλής τον Μ. Ο Μποντ στρατολογεί συγκαλυμμένα την Μανιπένη και τον Q για να τον βοηθήσουν να αναζητήσει την Μάντελειν Σγουάν, την κόρη του παλιού εχθρού του K. Γουάιτ, ο οποίος μπορεί να κρατά το κλειδί για να ξετυλίξει τον ιστό της SPECTRE. Ως κόρη δολοφόνου η Μάντελειν καταλαβαίνει τον Μποντ με έναν τρόπο που οι άλλοι δεν μπορούν. Όσο ο Bond επιχειρεί στην καρδιά της Spectre, μαθαίνει για μια ανατριχιαστική σύνδεση μεταξύ του ιδίου και του εχθρού που αναζητά, τον οποίο υποδύεται ο Κρίστοφ Βαλτζ.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού (Sam Smith, Jimmy Napes).

Επίσης, απέσπασε Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Καλύτερου Τραγουδιού (Sam Smith, Jimmy Napes).

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

To Spectre είναι η 4η πλέον ταινία του Daniel Craig ως James Bond (και ίσως και η τελευταία του) και η 2η συνεργασία του με τον Sam Mendes μετά το Skyfall. Πρέπει όμως πλέον να παραδεχτούμε πως η «φινέτσα» και το «κύρος» του διαχρονικού χαρακτήρα 007 έχει πλέον χαθεί και ακολουθεί πιο πολύ ταινίες όπως Bourne Identity και Mission Impossible.

Ξεκινώντας στο Μεξικό, με μια εναρκτήρια συνεχόμενη λήψη που σκηνοθετικά θα ήταν πολύ πρωτότυπη αν δεν υπήρχε το πρόσφατο Birdman, ο σκηνοθέτης Sam Mendes μας βάζει στο κλίμα που θέλει να δημιουργήσει το οποίο θυμίζει αρκετά την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Christopher Nolan. Η μαγική συνταγή του Nolan με την κινούμενη κάμερα που ακολουθεί πιστά τον πρωταγωνιστή σε συνδυασμό με το προσεγμένα έντονο soundtrack που ντύνουν την αγωνία και την δράση, κυριολεκτικά ξεπατικώνεται εδώ για λόγους εντυπωσιασμού.

Όλα αυτά δεν θα με πείραζαν αν υπήρχε τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον σενάριο. Δυστυχώς όμως μετά το πολύ καλό Skyfall (προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο James Bond του Daniel Craig), οι 4 συνολικά σεναριογράφοι της ταινίας φαίνεται πως είχαν στερέψει από ιδέες. Το story είναι λίγο πολύ το ίδιο, μια εγκληματική οργάνωση που αποτελείται από διάφορα μέλη κρατών διοικείται από τον «κακό» ο οποίος θέλει να ελέγχει τα πάντα και εντελώς τυχαία έχει και προηγούμενα με τον 007. Συνεπώς η ταινία παραμένει σε προσωπικό επίπεδο για τον Bond και αναλώνεται συνεχώς. Ο εκκεντρικός «κακός», Christoph Waltz, ναι μεν δίνει ωραία πνοή στην ταινία με την άκρως ειρωνική ερμηνεία του, αλλά εμφανίζεται τόσο λίγο που δεν προλαβαίνει να σε γεμίσει ως «big boss».

Κι αυτό σε μία ταινία 2.5 περίπου ωρών όπου έχουμε αρκετή ένταση σε σημεία, αλλά και πολλές φλυαρίες διαλόγων σε άλλα. Το χιούμορ που υπάρχει είναι στις περισσότερες περιπτώσεις φθηνιάρικο με ατάκες του τύπου «τι κάνουμε τώρα?» και μετά η επόμενη σκηνή γυρνάει σε ερωτική(!). Παραλίγο να ξεχάσω την Monica Bellucci… πως να μην την ξεχάσω άλλωστε αφού η παρουσία της στην ταινία είναι οριακά σε ρόλο κομπάρσου, ίσα ίσα για να την γδύσει λίγο ο Craig και να γίνει «νταβαντούρι». Η Léa Seydoux αρχικά παίζει λες και έχει πάρει υπνοτικά χάπια αλλά τουλάχιστον μετά τα μισά «ξυπνάει» και είναι αξιοπρεπής. Ο Daniel Craig απ’την άλλη έχει την ίδια γκριμάτσα σε όλη την ταινία (όπως μα συνήθισε άλλωστε) και θεωρώ πλέον πως ήρθε η ώρα να αντικατασταθεί.

Παρ’όλο που οπτικοακουστικά η ταινία είναι πάρα πολύ καλά δουλεμένη (ασχέτως που ξεπατικώνει τη «συνταγή» Nolan) η αδυναμία της να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές σενάριο είναι εμφανής με τα κλισέ να πηγαίνουν και να έρχονται σε σημείο που κουράζουν. Αυτό που με εξέπληξε όμως περισσότερο είναι που ακριβώς χάλασαν τα 245.000.000$ για την δημιουργία της. Μήπως τελικά το τελευταίο Bond εν ονόματι «Spectre» είναι κάπως υπερεκτιμημένο? Η ιστορία θα δείξει…

Βαθμολογία: 2.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης