Και ο Θεός να Βάλει το Χέρι Του! – Sole a Catinelle (2013)

Σύνοψη

Ο Κέκο μένει ξαφνικά άνεργος και η γυναίκα του τον διώχνει από το σπίτι. Παρόλα αυτά έχει τάξει στον γιο του να τον πάει ονειρικές διακοπές και σκοπεύει να κρατήσει την υπόσχεση του.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ακόμη μία λοιπόν επίσκεψη από κάποια χρόνια πριν για τις ελληνικές αίθουσες μιας κωμωδίας του συγγραφικού διδύμου Gennaro Nunziante και Checco Zalone με τον πρώτο να σκηνοθετεί και το δεύτερο να πρωταγωνιστεί, με τη διανομή να είχε γλυκαθεί από την απήχηση του “Quo Vado?”, ενός φιλμ με τουλάχιστον ύποπτη σημειολογία για τους καιρούς που επικρατούν στο σύγχρονο ευρωπαϊκό οικοδόμημα (οι «καλές» μεταρρυθμιστικές κι εκσυγχρονιστικές κρατικές δυνάμεις εναντίον των «κακών» άξεστων και μαθημένων στην αναξιοκρατία και το ρουσφέτι πολιτών, χωρίς να σημαίνει αυτή η επισήμανση ως αρνητικό γεγονός ότι οι τοπικές κοινότητες σε οποιαδήποτε χώρα είναι όλες αγγελικά πλασμένες) κι έναν άκρως χοντροκομμένο τρόπο σάτιρας της πολιτικής ορθότητας, ένας συνδυασμός που ωστόσο λειτούργησε στα καθ’ ημάς εκτός και της χώρας προέλευσής του. Αυτό οδήγησε και στην καθυστερημένη κυκλοφορία εντός του φετινού καλοκαιριού και του επίσης μέτριου και γεμάτου στερεότυπα “Che Bella Giornata” και τώρα η σειρά της διανομής ήρθε για αυτήν την εξίσου προβληματική φάρσα.

Όπως συνηθίζεται στις δουλειές του συγκεκριμένου δημιουργικού διδύμου, η πλοκή ξεκινάει με ένα απλό κόνσεπτ για να γιγαντωθεί ως μια σάτιρα εναντίον ενός ευρύτερου στόχου, που εδώ είναι η υποκρισία των μεγαλοαστικών στρωμάτων και η διαφθορά στα ανώτατα οικονομικά κλιμάκια, μαζί με τη νοοτροπία του μέσου… «Ιταλαρά» (κατά το «Ελληναράς») που αποτελεί γενικότερα το αγαπημένο θέμα στο οποίο επανέρχονται με τις ταινίες τους οι Nunziante και Zalone. Είναι αλήθειες πως κάποιες από τις καταστάσεις οι οποίες προκύπτουν είναι τόσο διασκεδαστικές μέσα στην καρικατουρίστικη απόδοσή τους αλλά κι ενίοτε εύστοχες, έστω και με κραυγαλέο τρόπο, στις καυστικές τους προθέσεις ώστε το γέλιο να επιτυγχάνεται εδώ περισσότερο από ότι σε άλλες συνεργασίες των δύο συντελεστών, κάτι στο οποίο συμβάλλει και ο φρενήρης ρυθμός με τον οποίο εκτοξεύονται τα αστεία, χαρακτηριστικό άλλωστε των δύο συνεργατών. Τα γραμμένα με ψευδώνυμο τραγούδια με διάθεση παρωδίας του πρωταγωνιστή και συν-σεναριογράφου, σήμα κατατεθέν σε όλες του τις ταινίες, ομολογουμένως εδώ είναι λιγότερο αστεία από το σύνηθες, αυτό όμως αναπληρώνεται από άλλες επιτυχημένες χιουμοριστικές στιγμές, ενώ η καλοκαιρινή φωτογραφία του Agostino Castiglioni καθιστά το τελικό αποτέλεσμα πιο ευχάριστο κι όμορφο στο μάτι.

Κάπου εδώ δυστυχώς τελειώνουν και τα θετικά του “Sole a Catinelle”, το οποίο σύντομα βυθίζεται στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο με τους υπόλοιπους τίτλους στη φιλμογραφία του δημοφιλούς στη χώρα του ιταλού κωμικού. Η ιστορία είναι ένα πραγματικό χάος, με υποπλοκές που ξεχνιούνται για να επανέλθουν λίγο αργότερα, καταστάσεις που δεν προκύπτουν φυσικά η μία ύστερα από την άλλη αλλά δίνουν την εντύπωση πως έχουν συνδεθεί με το ζόρι και χωρίς επίκεντρο στην πλοκή γύρω από το οποίο να περιστρέφονται οι εξελίξεις. Υπάρχουν στιγμές που το δήθεν ξέφρενο και μη πολιτικώς ορθό χιούμορ που επικαλείται το φιλμ αγγίζει τα όρια της αναισθησίας, όπως για παράδειγμα τα αστεία που γίνονται εις βάρος του χαρακτήρα ενός παιδιού με ψυχολογικά προβλήματα. Αυτό όμως που κατατάσσει τελικά το πόνημα αυτό στις κατηγορίες του αναλώσιμου και του φθηνιάρικου είναι το κλίμα που επικρατεί, αυτό μιας φάρσας που θα σπάσει πλάκα ισοπεδωτικά με όλους και με όλα, από τους ελευθεροτέκτονες ως τους κομμουνιστές, με έναν αφασικό μηδενισμό που προσπαθεί να περάσει ως άποψη. Η ισοπέδωση των παντών όταν γίνεται σωστά από το είδος της κωμωδίας όπως έκαναν για παράδειγμα στις μεγάλες τους στιγμές οι Monty Python οδηγεί σε άκρως διασκεδαστικά αποτελέσματα, μόνο που αυτό θέλει και τον κατάλληλο χειρισμό, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, που αφορά ένα σενάριο τόσο πατσαβούρικα και αποσπασματικά γραμμένο που αποφασίζει ουσιαστικά να τελειώσει με ένα… outtake, δεν είναι παρών.

Βαθμολογία: 1/5

Πάρις Μνηματίδης