Rogue One (2016)

Σύνοψη

Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία είναι πλέον γεγονός και ο ένας μετά τον άλλον, οι πλανήτες υποτάσσονται στη δόλια δύναμη της. Επιτομή της ισχύς της είναι η κατασκευή ενός υπερσταθμού, του Death Star, ένας ολόκληρος τεχνητός πλανήτης που θα στεγάσει τα κέντρα εξουσίας της. Οι Επαναστάτες όμως δεν μένουν αμέτοχοι, μιας και μια ομάδα μαχητών ετοιμάζονται να πετύχουν το ακατόρθωτο: να κλέψουν τα σχέδια κατασκευής του Άστρου του Θανάτου, πριν είναι πολύ αργά.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

2 υποψηφιότητες για Όσκαρ:

• Ήχου (David Parker, Christopher Scarabosio, Stuart Wilson)
• Οπτικών Εφέ (John Knoll, Mohen Leo, Hal T. Hickel, Neil Corbould)

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Όσο κι αν δεν ήμουν μεγάλος φαν των ταινιών Star Wars, τις έβλεπα πάντα όλες ευχάριστα και με εξέπληξε ακόμη περισσότερο το περσινό «The Force Awakens» γιατί πέραν της εξαιρετικής δουλειάς στην παραγωγή, είχε ένα πάρα πολύ καλά δουλεμένο σενάριο και μέσα σε όλα αυτά υπήρχε και μία νοσταλγία από τα παλιότερα. Δυστυχώς όμως από το καινούριο «Rogue One» περίμενα περισσότερα.

Ο λόγος είναι κυρίως λόγω σεναρίου. Το Rogue One είναι μια παρένθεση ανάμεσα σε 2 ταινίες Star Wars, μια μικρή ιστορία που είπαν κι αυτή να την κάνουν ταινία, αλλά φάνηκε ότι βιάστηκαν και ίσως αν έπαιρνε το χρόνο που έπρεπε να βλέπαμε κάτι πιο ουσιώδες. Το μοτίβο είναι κλασικό… ξεκινάει γνωρίζοντάς σου τους χαρακτήρες και χτίζοντας μια πλοκή σε μεταφέρει στην δράση και στην όποια εξέλιξη μπορεί να έχει αυτή η πλοκή. Το θέμα είναι ότι οι εικόνες που βλέπουμε δεν έχουν κάτι φρέσκο γιατί είναι ακριβώς τα ίδια διαστημόπλοια-ρομπότ-μάχες με άλλους ηθοποιούς. Για άλλη μία φορά προσπαθούν να πατήσουν στο νοσταλγικό κομμάτι, βάζοντάς σου ότι υπάρχει από τις παλιότερες ταινίες (έστω και για 2 δευτερόλεπτα) αλλά λείπουν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σε συγκινήσουν και να σε κρατήσουν καθηλωμένο.

Σαφώς δράση και εφέ είναι αξεπέραστα και ασταμάτητα σε όλο τον κορμό της ταινίας, αλλά για πρώτη φορά βλέπουμε έλλειψη χαρακτηριστικών ηθοποιών. Πάντα ο Lucas έδινε γερή βάση στο casting του, αλλά αυτή τη φορά έπεσε έξω, καθώς ούτε καν το δυνατό του χαρτί που ακούει στο όνομα Felicity Jones δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στον ρόλο και δείχνει πως είναι εκτός κλίματος. Υπάρχουν 2-3 δευτερεύοντες χαρακτήρες που είναι αξιοσημείωτοι αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνεις να δεθείς μαζί τους γιατί πεθαίνουν πολύ σύντομα. Επίσης το νέο funny-droid «K-2SO» που προστέθηκε αυτή τη φορά δεν έχει να δώσει πολλά στην ταινία και οι περισσότερες ατάκες του είναι κρύες, ενώ μερικές τις έχουμε ακούσει από droid άλλων ταινιών (βλ. Interstellar).

Για τέλος αφήνω τον πολυαγαπημένο Darth Vader, μια μορφή κακού με τεράστια ιστορία, εδώ όμως είναι σχεδόν κομπάρσος κάτι που κατ’εμέ δεν θα έπρεπε να γίνει γιατί είναι ο μοναδικός επιβλητικός κακός της ταινίας και καθ’όλη τη διάρκεια νιώθεις ότι σου λείπει. Σ’αυτό βέβαια ξαναλέω πως φταίει το σενάριο γιατί αν είχε περισσότερο χρόνο στον φακό, θα μπορούσε να δώσει έναν άλλο αέρα στην ταινία. Θα υπήρχε περισσότερο σκοτάδι και ατμόσφαιρα και είναι ο μοναδικός χαρακτήρας όλης της σειράς Star Wars που τον θες όσο περισσότερο γίνεται, ενώ εδώ έγινε το αντίθετο.

Το Rogue One είναι μια συμπαγής SCI-FI ταινία με έμφαση στη δράση και τα εφέ αλλά μεγάλη αδυναμία σεναρίου και ηθοποιών που δυστυχώς κάνουν τη ζυγαριά να παλαντζάρει αμφίρροπα και να μην μπορείς να την πεις ούτε κακή αλλά ούτε και πολύ καλή. Εμένα μου έλλειψε η μαγεία που είχαν οι προηγούμενες ταινίες και αυτή μου έβγαλε μία προχειρότητα. Η αλήθεια λένε είναι πάντα κάπου στη μέση και εκεί δείχνει να παραμένει η νέα αυτή ιστορία των Star Wars.

Βαθμολογία: 2.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης