Οι πειρατές της Καραϊβικής: Η εκδίκηση του Σαλαζάρ – Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales (2017)

Σύνοψη

Έχοντας χάσει επαφή με την τύχη του, ο καπετάνιος Τζακ Σπάροου βλέπει την κατάσταση να χειροτερεύει ακόμα περισσότερο όταν θανάσιμοι πειρατές φαντάσματα, οδηγημένοι από τον τρομερό καπετάνιος Σαλαζάρ, δραπετεύουν από το Τρίγωνο του Διαβόλου, αποφασισμένοι να σκοτώσουν κάθε πειρατή στη θάλασσα, μαζί φυσικά και τον Σπάροου. Η μόνη ελπίδα επιβίωσης βρίσκεται στην ανεύρεση της θρυλικής τρίαινας του Ποσειδώνα, ένα ισχυρότατο κατασκεύασμα που παρέχει στον κάτοχο της απόλυτο έλεγχο των θαλασσών. Για να τη βρει, θα χρειαστεί να συνεργαστεί με την Καρίνα Σμιθ, μια πανέξυπνη κι όμορφη αστρονόμο, και τον Χένρι, έναν ξεροκέφαλο νεαρό ναυτικό της βασιλικής ναυτικής ακαδημίας. Στο τιμόνι του Νεκρού Γλάρου, του θλιβερά μικρού και σκοροφαγωμένου πλοίου του, ο Τζακ αγωνίζεται να αλλάξει τη δυσοίωνη μοίρα του, αλλά και να σώσει τη ζωή του από τον πιο επικίνδυνο και μοχθηρό εχθρό που αντιμετώπισε ποτέ.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Οι Πειρατές της Καραϊβικής είναι ένα από τα πιο εμπορικά και κερδοφόρα franchise της Disney με πάνω από 1 δις εισπράξεις συνολικά. Η αλήθεια είναι όμως πως μετά την 2η ταινία, η έμπνευση και πρωτοτυπία σταμάτησαν με πολύ μικρές αναλαμπές οι οποίες δε γινόταν να σώσουν την κατάσταση και ειδικά η προηγούμενη προσθήκη «On Stranger Tides», η οποία ήταν και η χειρότερη εισπρακτικά.

Στη νέα 5η προσθήκη με τίτλο «Dead Men Tell No Tales» (ή Εκδίκηση του Σαλαζάρ όπως είναι ο Ελληνικός τίτλος) έχουμε ξανά στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Johnny Depp (για άλλη μια φορά το αναφέρω πως δεν θα υπήρχε ταινία χωρίς αυτόν), ενώ στη σκηνοθεσία αυτή τη φορά έχουμε τους Joachim Ronning και Espen Sandberg, οι οποίοι είχαν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν και μάλιστα στα ίδια «νερά», στο «Kon-Tiki» του 2012. Τολμώ να πω πως το συγκεκριμένο σκηνοθετικό δίδυμο δίνει μια μικρή φρεσκάδα στην ταινία. Απ’την αρχή μέχρι το τέλος η εικόνα και η γωνίες λήψης είναι αρκετά ευρηματικές κρατώντας οπτικά τον θεατή στην οθόνη, σε συνδυασμό με εντυπωσιακά εφέ που δίνουν και παίρνουν. Να σημειωθεί βέβαια πως οι περισσότερες σκηνές δράσης στην ταινία είναι νύχτα και αρκετά σκοτεινές, καλύπτοντας έτσι έξυπνα τυχόν λάθη και ατέλειες στα οπτικά εφέ.

Το σενάριο παραμένει αδύναμο, όπως και στις τελευταίες ταινίες και μόνο το όμορφο CGI και τα cameo κάποιων ηθοποιών κάνουν την ταινία κάπως να ξεχωρίζει, είτε είναι σε βασικούς ρόλους όπως του Geoffrey Rush, είτε σε απλούς guest όπως ο Orlando Bloom, ο οποίος για κάποιο λόγο είναι αρκετά καλός στα 5 λεπτά συνολικά που τον βλέπουμε στην οθόνη. Πολύ ενδιαφέρουσες προσθήκες είναι αυτές του Javier Bardem ως Captain Salazar, ο οποίος κλέβει την παράσταση ακόμη κι απ΄τον Johnny Depp σε σημεία, αλλά και της Kaya Scodelario, η οποία ανανεώνει από μόνη της τo franchise και παράλληλα επισκιάζει πλήρως τον ρόλο της Keira Knightley στις προηγούμενες ταινίες, μιας και είναι καλύτερη ερμηνευτικά. Προφανώς και δεν περιμένουμε πολλά από πλοκή λόγω είδους και σίγουρα είμαστε σε καλύτερα επίπεδα από την προηγούμενη ταινία, αλλά πέρασαν και 6 χρόνια και θα περίμενε κανείς ότι όλο και κάτι καλό θα έχει μαγειρευτεί όλο αυτό το διάστημα, πέραν του συνδυασμού όλου του cast του franchise. Και άλλος ένα λόγος είναι ότι στο σενάριο πέρα από τον Terry Rossio που συμμετείχε σε όλες τις ταινίες, βρίσκεται και ο Jeff Nathanson, ο οποίος έχει γράψει το σενάριο στα Rush Hour 2, Catch Me If You Can, The Terminal και πολλά άλλα.

Παρ’όλες τις αδυναμίες η ταινία βλέπεται κυρίως λόγω της δυνατής δράσης (πάντα στα πλαίσια της kid-friendly βίας), των κωμικών στοιχείων που όπως πάντα προσφέρει ο Johnny Depp και της πολύ καλής φωτογραφίας, ειδικά προς το τέλος όπου «σκάνε» και τα περισσότερα εφέ. Οι υπόλοιποι τομείς της ταινίας, αν εξαιρέσουμε 2-3 καλές ερμηνείες, λίγο πολύ πάνε περίπατο. Αν σας διασκεδάσει πάντως, μείνετε και στους τίτλους τέλους γιατί υπάρχει post credit scene.

Βαθμολογία: 2.5/5
Ηλίας Μιχαηλάκης