Pacific Rim: Εξέγερση – Pacific Rim: Uprising (2018)

Σύνοψη

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τη μεγάλη μάχη, και οι ωκεανοί είναι ήρεμοι, αλλά ανήσυχοι. Δικαιωμένοι από τον τότε θρίαμβο, το πρόγραμμα Jaeger έχει εξελιχθεί στην πιο ισχυρή παγκόσμια αμυντική δύναμη στην ιστορία του ανθρώπου. Η PPDC τώρα καλεί τους καλύτερους να αναδυθούν και να αποτελέσουν τη νέα γενιά ηρώων, όταν τα καϊτζού επιστρέψουν.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Έχουν περάσει 5 χρόνια από το συμπαθητικό Pacific Rim και έφτασε η ώρα για το sequel. Με ένα trailer καταιγιστικής δράσης, εντυπωσιακών εφέ και εξέλιξης της ιστορίας που είδαμε στην πρώτη ταινία του Guillermo Del Toro, το «Pacific Rim Uprising» δείχνει πολλά υποσχόμενο και ίσως η ευκαιρία για κάτι πιο ώριμο.

Η απουσία του Guillermo Del Toro όμως είναι αισθητή από τα πρώτα κιόλας λεπτά προβολής, καθώς η ταινία δεν έχει δικό της χαρακτήρα και της λείπει η ατμόσφαιρα που είχε ο προκάτοχός της, ενώ ξεκινά με μια επεξηγηματική εισαγωγή, λες και βλέπουμε επεισόδιο σειράς. Καθόλου περίεργο αν σκεφτούμε ότι ο σκηνοθέτης Steven S. DeKnight έχει σκηνοθετήσει εως τώρα 7 επεισόδια συνολικά από διάφορες σειρές, όπως Smallville και Daredevil.

Η εξέλιξη της πλοκής δείχνει απειροελάχιστα δουλεμένη και παραπάνω παιδική απ’ότι θα έπρεπε, μιας και έχει γίνει μεγάλο «ξεσκαρτάρισμα» στο cast, χωρίς να υπάρχει κάποιος που να μπορεί να αναπληρώσει το κενό των Idris Elba, Charlie Hunna και Ron Perlman. Κρατώντας 2 επιστήμονες από την πρώτη ταινία και προσθέτοντας αρκετούς κακογραμμένους χαρακτήρες στην δεύτερη, ποντάροντας μόνο σε μια χαζή ανατροπή στην πλοκή, δεν κάνεις ένα αξιοπρεπές sequel, αλλά ένα φθηνό επεισόδιο σειράς (χμμ νομίζω άρχισα να επαναλαμβάνομαι). Όταν μάλιστα σεναριακά βάζεις τα ίδια τα ρομπότ που δημιούργησαν οι άνθρωποι να παλεύουν μεταξύ τους, σε μια ταινία που έχει πηγή έμπνευσης τον Godzilla (έστω και σαν αντιγραφή) και ο θεατής περιμένει να δει τέρατα και τα βλέπει στο τελευταίο 20λεπτό ή μισάωρο στην καλύτερη, τότε προσωπικά θεωρώ πως χάνεις το παιχνίδι.

Αυτό λοιπόν που «προσγειώνει», ενώ δεν θα’πρεπε, την ταινία είναι το επιφανειακό της σενάριο. Μου θύμισε το πρόσφατο «Transformers: The Last Knight», όπου όλα ήταν μια απλή αφορμή για δράση και τίποτα παραπάνω. Προφανώς και δεν περιμένουμε να δούμε πλοκή πολλών επιπέδων σε μια τέτοιου είδους ταινία, αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια καλή δικαιολογία για μερικά όμορφα οπτικά εφέ (και είναι όντως όμορφα) και όχι να γίνονται όλα τυχαία και όπως βολεύουν τους 4 (ναι 4) σεναριογράφους.

Δευτερεύουσας σημασίας και οι ερμηνείες, όπου μιας και δεν έχουμε κανέναν έμπειρο, όλοι είναι στον αυτόματο χωρίς κάποια έντονη στιγμή (σ’αυτό φταίει και το σενάριο), χωρίς κάποιον να ξεχωρίζει. Οι John Boyega και Scott Eastwood προσπαθούν μάταια να το παίξουν οι «bad ass» της ταινίας, χωρίς να καταφέρνουν να κερδίσουν το θεατή ούτε στο ελάχιστο, ενώ η Cailee Spaeny δεν μπορεί να σταυρώσει έκφραση που θα της έδινε αξία για τον ρόλο που έχει. Οι 2 επιστήμονες Dr. Herman (Burn Gorman)/Dr. Newton (Charlie Day), δείχνουν να υπάρχουν για λόγους σύνδεσης με την πρώτη ταινία, ενώ πάνω στον δεύτερο έχουν χτίσει ένα κομμάτι του σεναρίου για κάποιες ανατροπές προς το τέλος.

Η πρώτη ταινία κάτι πήγε να πει, μιας και από πίσω ήταν ο Guillermo Del Toro και ένα ενδιαφέρον cast. Η συνέχεια όμως δείχνει να έχει πάρει την κατηφόρα και τίποτα δεν την σώνει απ’το να μπει σύντομα στο ράφι και να ξεχαστεί. Κρίμα στη δουλειά που έχει γίνει στα οπτικά εφέ μόνο.

Βαθμολογία: 1.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης