Το Λονδίνο έπεσε – London Has Fallen (2016)

Σύνοψη

Ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας πεθαίνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες και στην κηδεία του μαζεύονται ηγέτες από όλο τον δυτικό κόσμο. Αλλά αυτό που ξεκινάει ως το πλέον προστατευόμενο γεγονός, καταλήγει σε μια συνομωσία δολοφονίας των ηγετών, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον. Μόνο τρεις άνθρωποι αποδεικνύονται ικανοί να αποτρέψουν την καταστροφή: ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπέντζαμιν Άσερ, ο επικεφαλής των μυστικών ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ Μάικ Μπάνινγκ και ένας βρετανός πράκτορας που δεν εμπιστεύεται κανέναν.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Μετά το Olympus Has Fallen ο Gerard Butler και οι λοιποί πρωταγωνιστές επιστρέφουν σε ένα υποτυπώδες sequel εν ονόματι London Has Fallen. Αν θυμάστε την προηγούμενη ταινία τότε ξέρετε λίγο πολύ και το σενάριο του καινούριου. Παρ’όλο που ο τίτλος είναι αρκετά πιασάρικος, η ερώτηση είναι: αξίζει τελικά μία 2η ταινία?

Το London Has Fallen έχει το στοιχείο του εντυπωσιασμού (όπως κάθε ταινία του είδους που σέβεται τον εαυτό της), έχει δράση, έχει αγωνία, έχει ξύλο, έχει πιστολίδι, έχει τα εφέ και μάλιστα βγαίνει μόλις λίγους μήνες μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι. Αυτό που δεν έχει όμως είναι ένα έστω βατό σενάριο για να υποστηρίξει όλες αυτές τις επιθέσεις που βλέπουμε. Από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις ότι η ταινία ψάχνει να βρει αφορμή για εκρήξεις και όλα είναι «βολεμένα» όπως τα θέλουν. Η υπερβολή είναι το μεγαλύτερο λάθος των (4 παρακαλώ) σεναριογράφων (να σας θυμίσω πως στο Olympus Has Fallen υπήρχαν μόνο 2 οι οποίοι υπάρχουν και εδώ). Και όταν μιλάω για υπερβολή, εννοώ ότι τα όρια ξεπερνιούνται κατά πολύ για ταινία του είδους.

Προκύπτει λοιπόν μια κηδεία στο Λονδίνο όπου πρέπει να παρευρεθούν σχεδόν όλοι οι αρχηγοί των μεγάλων κρατών (μην τρελαίνεστε, ο δικός μας απουσιάζει). Και εκεί που σε έχει προετοιμάσει για μία τρομοκρατική επίθεση, βλέπεις όλη την βρετανική αστυνομία και γενικώς το μισό Λονδίνο να αποδεικνύονται τρομοκράτες. Στη συνέχεια μέσω δράσης επικρατεί μία συντονισμένη σειρά επιθέσεων που όχι σε 2, ούτε σε 50 χρόνια δεν θα μπορούσαν να την κάνουν τόσο οργανωμένα. Ο μόνος που την γλιτώνει φυσικά είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ (Aaron Eckhart) που έχει δίπλα του τον προσωπικό του φρουρό Mike Banning (Gerard Butler), ο οποίος τον προστατεύει από οτιδήποτε συμβεί. Δεν με χαλάνε οι one-man ταινίες, αλλά εδώ το παράκαναν οικτρά.

Από κει και πέρα παρακολουθείς ξύλο, πιστολίδι και ένα χιούμορ που προσπαθεί να ελαφρύνει την κατάσταση χωρίς να τα καταφέρνει. Ο άγνωστος Babak Najafi κάνει καλά τη δουλειά του με την κάμερα κρατώντας τον πανικό πάντα σε πρώτο πλάνο και ο Gerard Butler συνεχίζει να αποδεικνύει πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός σε οποιονδήποτε ρόλο του δοθεί, αλλά τι να τα κάνεις αυτά όταν η ίδια η ταινία γελοιοποιεί αυτά που βλέπεις? Προσωπικά ένιωσα σα να διακωμωδούσε την επίθεση στο Παρίσι μόνο που εδώ ο «πυρήνας ενδιαφέροντος» είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ που μάλιστα παίρνει κι αυτός το όπλο και σκοτώνει τρομοκράτες και το παίρνει και τελείως χαλαρά κάνοντας μικρά αστειάκια με τον προσωπικό του φρουρό.

Δεν σχολιάζω περαιτέρω γιατί είναι κρίμα. Το Olympus Has Fallen τουλάχιστον είχε μία κλειστοφοβική κατάσταση και ήταν πολύ πιο ώριμο. Καλή η περιπέτεια αλλά να έχει και κάποιο ρεαλιστικό σενάριο για να σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Εδώ προσπάθησαν να φτιάξουν σενάριο επιστημονικής φαντασίας σε ταινία πολιτική-τρομοκρατική. Σε κανένα σύμπαν δε γίνονται αυτά…

Βαθμολογία: 1/5

Ηλίας Μιχαηλάκης