Το αλάτι της Γης – The salt of the Earth – Le sel de la terre (2014)

Σύνοψη

Κατά τα τελευταία 40 χρόνια, ο φωτογράφος Σεμπαστιάο Σαλγκάδο ταξιδεύει ανά τις ηπείρους, στα χνάρια μιας ανθρωπότητας που συνεχώς αλλάζει. Έγινε μάρτυρας των μεγαλύτερων γεγονότων της σύγχρονης ιστορίας και είχε να παρουσιάζει ένα τεράστιο φωτογραφικό αρχείο ως αφιέρωμα στην ομορφιά του πλανήτη. Η ζωή του και το έργο του μας γίνονται γνωστά από τον γιο του, Ζουλιάνο, που συνόδευσε τον πατέρα του στα τελευταία του ταξίδια, και τον Βιμ Βέντερς που ασχολείται επίσης επαγγελματικά και με τη φωτογραφία.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ (Wim Wenders, Juliano Ribeiro Salgado, David Rosier).

3 Βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών:

• François Chalais Award
• Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής
• Ειδική μνεία

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Παρακολουθώντας  το «Αλάτι της γης» μπορεί πολύ εύκολα κανείς να καταλάβει γιατί ο Sebastiao Salgado θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους της εποχής μας.

Από την αρχή του ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται λήψεις του Salgado που κυριολεκτικά σου κόβουν την ανάσα, είτε πρόκειται για φωτογραφίες ιθαγενών, εργατών, τοπίων, ζώων ή αθώων θυμάτων του πολέμου και της πείνας.

Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Wim Wenders έχει μάθει να ξεχωρίζει πότε έχει να κάνει με ένα καλό αντικείμενο για ντοκιμαντέρ και ο Salgado αποδεικνύεται ένας χαρισματικός αφηγητής- είναι ένας άνθρωπος που έχει γίνει μάρτυς των σημαντικότερων (και πιο ενοχλητικών) κεφάλαιων του πρόσφατου πα παρελθόντος.

Παρόλο που ο φωτογράφος δεν μας αποκαλύπτει τα μυστικά του επαγγέλματος του, αποδεικνύεται γενναιόδωρος με τις ιστορίες των πρωταγωνιστών των φωτογραφιών του, γεγονός που δίνει στα ασπρόμαυρα καρέ του μεγαλύτερη ένταση. Κάτι που υπό την μουσική υπόκρουση του Laurent Petitgand κατορθώνει να μας  στοιχειώσει και να υπνωτίσει.

Πολλές από τις φωτογραφίες, ειδικά από την πληγείσα από την ασιτία Αιθιοπία και την εμπόλεμη Ρουάντα, είναι επίπονες. Κάποιοι ίσως σκεφτούν πως οι τόσο άρτιες εικόνες έχουν σκοπό να εκμεταλλευτούν τον πόνο, ο Salgado όμως έχει τον τρόπο να τους  δίνει μια πνοή αξιοπρέπειας, βλέπουμε το βασανιστήριό τους αλλά υπό το πρίσμα της ανθρωπιάς.

Μέχρι τους τίτλους τέλους, δεν έχουμε καταλάβει τι είναι αυτό που δίνει στον Salgado ώθηση στην πραγματοποίηση των πρότζεκτ του.O σκηνοθέτης προσπαθεί να δημιουργήσει συναισθηματικό ενδιαφέρον μέσω της σχέσης του Salgado με τον γιο του (το συν-σκηνοθέτη της ταινίας)  κάτι που τελικά δεν επιτυγχάνεται.

Ούτως ή άλλως το ντοκιμαντέρ είναι ένας φόρος τιμής στο έργο του Salgadο- και αυτό είναι από μόνο του υπέρ αρκετό ώστε να έχουμε μια πολύ καλή ταινία.

Βαθμολογία 4/5

Χριστίνα Δραγγανά