Σε ακολουθεί – It Follows (2014)

Σύνοψη

Μια περίεργη υπερφυσική απειλή μεταδίδεται με το σεξ και ακολουθεί μέρα-νύχτα τον στόχο της, αθέατη σε όλους εκτός από το θύμα. Την απειλή αυτή αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει η 19χρονη Τζέι με την παρέα της, στην προσπάθειά της να αντιστρέψει την τρομερή της μοίρα.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Μετά απο ένα φαινομενικά αθώο One-night stand, μια νεαρή κοπέλα αρχίζει να καταδιώκεται απο μια απροσδιόριστη απειλή, που μπορεί να πάρει οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή, και την ακολουθεί, πάντα περπατώντας αργά, και φέρεται να την στοιχείνει όσο μακριά και να τρέξει. Στην πλέον πολυσυζημένη ανεξάρτητη ταινία της σεζόν, ο David Robert Mitchell παραδίδει με την μόλις δεύτερη ταινία του ένα μικρό διαμαντάκι που έχει δικαιολογημένα χτίσει Hype γύρω απο την υπόθεση του, αλλά και το όνομα του δημιουργού του.

Παρότι εμπνέεται φανερά  απο το κινηματογραφικό σύμπαν του Κάρπεντερ, αλλά και γενικότερα απο τις ταινίες τρόμου του σινεμά των 80ς, o Mitchell δεν μένει σε αυτές του τις επιρροές, αλλά κατασκευάζει κάτι πραγματικά δικό του, ένα θρίλερ απολύτως σύγρχονο και φρέσκο, τόσο σε φόρμα όσο και σε περιεχόμενο.

Με την ιστορία να αποτελεί μια μάλλον προφανή ( αλλά και άκρως αποτελεσματική) παραβολή για τις σεξουαλικές ασθένειες και τις πρόσκαιρες, ανούσιες σχέσεις, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτική η να ρέπει προς έναν συντηριτισμό, πράγμα που με αφορμή το θέμα του θα μπορούσε να γίνει πολύ εύκολα.

Πλαισιώνει το πόνημα του με νεαρούς επι το πλείστον ηθοποιούς, σε έναν κόσμο που οι ενήλικοι μοιάζουν ύποπτα απόντες, και η εφηβική ηλικία παίζει κυρίαρχο ρόλο. Σε αντίθεση όμως με την συντριπτική πλειονότητα των θρίλερ με πρωταγωνιστές -ξαναμμένους- νέους, ο Μίτσελ παραδίδει πλήρεις και συμπαθείς χαρακτήρες, μακριά απο, συχνά σεξιστικά,  στερεότυπα  του είδους και την λογική που θέλει τους φίλους της πρωταγωνίστριας να λειτουργούν ώς υποψήφια πρόβατα για την όσο πιο εντυπωσιακή και αιματοβαμένη σφαγή.

Εκεί που πραγματικά απογειώνεται όμως το It follows, είναι στην σκηνοθεσία του Mitchell. O οποίος στήνει μερικά μαεστρικά πλάνα, παίζοντας με τις προσδοκίες του κοινού αλλά και τις ίδιες τις συμβάσεις του είδους, που χωρίς να τις αποφεύγει η να τις αποδομεί, τις χρησιμοποιεί με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος του. Ποντάρει σε μια λιτή καλλιτεχνική διεύθυνση που δημιουργεί ένα σχεδόν άχρονο  σύμπαν ( θα μπορούσε να είναι το κατεστραμμένο οικονομικά βιομηχανικό Detroit των 00s αλλά και το κοντινό μέλλον) αλλά κυρίως, σε ένα καταπληκτικό ηλεκτρονικό synth soundtrack, που φέρει σαν παράσημα τις 80s καταβολές του, αλλά τις ανανεώνει αποτελεσματικά και εντείνει εξαιρετικά την ένταση, ακόμα και στις φαινομενικά πιο «ήρεμες¨στιγμές.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ενίοτε η ταινία δεν δείχνει δέσμια του μικρού budget της, η την έλλειψη μιας κάποιας πιο πρωτότυπης σκηνοθετικής ματιάς σε κάποιες σκηνές. Η το απότομο φινάλε, που ολοκληρώνει μεν θεματικά την ιστορία του Mitcell, αλλά είναι και άκρως αντι-κινηματογραφικό, με την κορύφωση να είναι ατμοσφαιρική αλλά και  τουλάχιστον  αδύναμη, περισότερο ένα κλείσιμο του ματιού στον θεατή παρά η εκρηκτική ολοκήρωση που άξιζε ( και τόσο χρειαζόταν) η ταινία. Όπως επίσης αδυνατεί να γίνει, με εξαίρεση μια-δυο σκηνές, πραγματικά τρομακτική, ποντάροντας περισσότερο στο σοκ και την γροτέσκα, σεξουαλικά φορτισμένη εικονογραφία

Έτσι λοιπόν το It follows παραμένει ένα διαμαντάκι, μικρό μέν, αλλά διαμαντάκι. Παρά της εμφανείς αδυναμίες της, η ταινία που φέρνει και σύμφωνα με το αξιόπιστο Indiwire νέα εποχή στη διανομή ανεξάρτητων ταινιών, και ενδέχεται να δώσει ώθηση σε πολλούς δημιουργούς, καταφέρνει να ξεχωρίσει, σε μια χρονιά μάλιστα με μερικά πολύ δυνατά θρίλερ. Ο Mitchell ποτίζει με hip πινελιές το είδος, και το συνδυάζει άψογα με το νεανικό δράμα, σε ένα απολαυστικό mash-up, που μπορεί να έχει δημιουργήσει λίγο μεγαλύτερο hype απο ότι αξίζει, αλλά παραμένει ένα φρέσκο, μοντέρνο θρίλερ και ένα απο τα καλύτερα δείγματα ανεξάρτητου κινηματογράφου για φέτος.

Βαθμολογία: 3/5

Καντόγλου Κωνσταντίνος