Ημέρα ανεξαρτησίας: Νέα απειλή – Independence Day: Resurgence (2016)

Σύνοψη

Χρησιμοποιώντας εξωγήινη τεχνολογία, τα έθνη της Γης, αναμένοντας την επιστροφή των εισβολέων, έχουν συνεργαστεί σε ένα τεράστιο αμυντικό πρόγραμμα για να προστατεύσουν τον πλανήτη. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για την προχωρημένη και χωρίς προηγούμενο δύναμη των εξωγήινων. Μόνο η ευφυΐα μερικών γενναίων ανδρών και γυναικών μπορούν να σώσουν τον κόσμο μας από τον απόλυτο αφανισμό.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια από το πρωτότυπο τότε «Independence Day» του Roland Emmerich το 1996. Από τότε έχουν βγει πάμπολλες ταινίες με παρόμοιο σενάριο (για μένα ξεχώρισε πολύ το District 9), οπότε και ο Emmerich δεν έχασε την ευκαιρία να φτιάξει ένα sequel που διαδραματίζεται 20 χρόνια μετά.

Δυστυχώς όμως παρ’όλο που ο Emmerich τα τελευταία χρόνια έκανε αξιόλογες ταινίες, αυτό εδώ έχει τεράστια έλλειψη έμπνευσης και αυτό το καταλαβαίνεις από το πρώτο κιόλας μισάωρο. Οπτικά εντυπωσιάζει (κάτι απολύτως λογικό μιας και απ’το 1996 το CGI έχει εξελιχθεί ταμάλα), αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα που παρακολουθείς είναι μια φθηνή αντιγραφή της πρώτης ταινίας χωρίς καμία δημιουργηκότητα και εν τέλη χωρίς καμία ουσία. Ηθοποιοί με υπόβαθρο κομπάρσου που υποδύονται γιούς και συγγενείς των πρωταγωνιστών του πρώτου, ένα σενάριο σχεδόν ίδιο και υπερβολικά «βολεμένο» για να τους βγει μέχρι το τέλος, πολύ κακό casting στους συμπληρωματικούς χαρακτήρες, όπως για παράδειγμα η Sela Ward στον ρόλο της προέδρου των ΗΠΑ (!) η οποία είναι εκτός τόπου και χρόνου, αντιγραφή σεναριακών ιδεών ή σκηνών από Star Wars, Oblivion, Transformers, Interstellar (και πολλά άλλα) και ο μόνος που δείχνει να το διασκεδάζει είναι ο Jeff Goldblum, ο οποίος δείχνει ο λιγότερο «λασπωμένος» απ’όλους.

Να τονίσω πως ποτέ δεν με ενόχλησαν τα στοιχεία πατριωτισμού και παγκόσμιας ενότητας που συναντάμε σε ταινίες του είδους (εκτός του ότι ταιριάζουν σε τέτοιες ταινίες, αν δεν παινέψεις την χώρα σου, ποιόν άλλον θα παινέψεις), αλλά συνήθως παρατηρούσα και κάποιες πρωτότυπες λεπτομέρειες είτε σεναριακές, είτε ακόμη και στις ομιλίες των πρωταγωνιστών που έκαναν την κάθε ταινία ξεχωριστή με τον δικό της τρόπο. Εδώ όμως όλα λίγο πολύ τα έχουμε ξαναδεί και το μόνο που σου μένει είναι ένας απολαυστικός Goldblum και λίγο καλόγουστο χιούμορ κι αυτό όμως όχι σε όλα τα σημεία του.

Περίμενα πολύ περισσότερα από τον Emmerich και τους υπόλοιπους 4 (!) σεναριογράφους της ταινίας. Δυστυχώς όμως απλά το παρακολουθούσα νοσταλγώντας τις πρωτοτυπίες της πρώτης ταινίας και παράλληλα προσπαθούσα να σκεφτώ γιατί να βγάλουν ένα sequel τόσο κακοδουλεμένο σε σενάριο και με τόσο κακό cast. Απ’ότι φαίνεται ο Will Smith έκανε σοφή επιλογή που δεν συμμετείχε.

Βαθμολογία: 1.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης