Πενήντα αποχρώσεις του γκρι – Fifty Shades of Grey (2015)

Σύνοψη

Όταν η φοιτήτρια λογοτεχνίας Αναστάζια Στιλ πηγαίνει να πάρει συνέντευξη από τον πλούσιο Κρίστιαν Γκρέι, ως χάρη για τη συγκάτοικο της, Κέιτ, δεν περίμενε να δει ένα τόσο όμορφο, ευφυή και ταυτόχρονα τρομακτικό άντρα. Η αθώα «Άνα» αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τον ποθεί και παρά την αντίθετη του συμβουλή, νιώθει απόγνωση στο να βρεθεί κοντά του. Μη μπορώντας να αντισταθεί στην ομορφιά και το ελεύθερο της πνεύμα, ο Γκρέι δεν προβάλει άλλες αντιστάσεις, αλλά θέλει να γίνει με τους δικούς του όρους.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού .

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ίσως η πιο πολυσυζητημένη ταινία της φετινής χρονιάς είναι το 50 Shades Of Grey του ομώνυμου βιβλίου της E. L. James. Η James σε συνεργασία με την Kelly Marcel (σενάριο) και την Sam Taylor-Johnson (σκηνοθεσία) θέλουν να μας παρουσιάσουν μια καυστική ιστορία ανάμεσα στην Anastasia και τον Christian, με κεντρικό θέμα το sex.

Αναμφίβολα η ταινία απευθύνεται σε γυναίκες και αυτό κάνει «μπαμ» από χιλιόμετρα. Η εντελώς επιφανειακή της εξιστόρηση όμως είναι το μεγαλύτερό της ελάττωμα καθώς πέρα από τους 2 πρωταγωνιστές, οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι εντελώς διακοσμητικοί, ενώ μερικοί ξεχνιούνται τελείως και δεν αναπτύσσονται καθόλου. Φαντάζομαι πως στο βιβλίο υπήρχαν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες που η σεναριογράφος ήθελε να παραλλείψει για να μην κουράσει.

Και δεν λέω, η ταινία δείχνει να έχει τον ρυθμό της χωρίς να φλυαρεί σχεδόν καθόλου (σαν ένα πιο μοντέρνο Sex & The City χωρίς τις αφηγήσεις και τις σκέψεις) με αρκετό χιούμορ που σώζει κατά πολύ την κατάσταση μέχρι και τα μισά περίπου, αλλά όταν παραλλείπεις βασικά «συστατικά» όπως το παρελθόν του δισεκατομμυριούχου-πρωταγωνιστή «Grey» (για το οποίο ζήτημα να υπάρχουν 2-3 αναφορές απ’τον ίδιο), το επίσης ανεξήγητο παρελθόν της πρωταγωνίστριας (που ναι μεν καταλάβαμε ότι είναι παρθένα αλλά μέχρι το τέλος δεν την γνωρίζουμε σχεδόν καθόλου), όπως και την εντελώς τυπική εισαγωγή και το απίστευτα ανέμπνευστο και κακοδουλεμένο τέλος, το μόνο που καταφέρνουν όλα αυτά είναι να προσθέτουν περισσότερους αρνητικούς πόντους.

Η μόνη πρωτοτυπία της όλης ιστορίας οφείλεται καθαρά στην συγγραφέα, η οποία δίνει μια περιγραφή στο sex όχι και τόσο συνηθισμένη και προφανώς έχει «ντύσει» τον χαρακτήρα της Anastasia με τις προσωπικές της εμπειρίες και παράλληλα την έχει «ντύσει» (ή μάλλον «γδύσει») με τις προσωπικές της φαντασιώσεις, οι οποίες είναι πολλές, μα πάρα πολλές.

Τουλάχιστον οι σκηνές sex είναι αρκετές και επιβραβεύουν τις γυναίκες αλλά και τους άντρες που πήγαν να το δουν γι’αυτό το λόγο (με αυτό εξάλλου πούλησε το βιβλίο και το ίδιο θα γίνει και με την ταινία) αλλά με τόσο επιδερμική προσέγγιση στο story και στους χαρακτήρες, όλα δείχνουν ότι έγινε πολύ συζήτηση για το τίποτα.

Η Dakota Johnson παρ’όλο που το περισσότερο βάρος πέφτει πάνω της, δείχνει να τα καταφέρνει με την εκφραστικότητά της (και με το να τα δείχνει όλα!) και σίγουρα αυτή είναι η σημαντικότερη ταινία για την καριέρα της. Από την άλλη όμως ο Jamie Dornan είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι παίζει εκ του ασφαλούς, αλλά παίζει τον ρόλο τόσο τυπικά και άχαρα που μοιάζει περισσότερο με κομπάρσο παρά με πρωταγωνιστή.

Η επιτυχία που ίσως κάνει το 50 Shades Of Grey οφείλεται κυρίως στην περιέργεια που έχουν οι περισσότεροι να την δουν λόγω του πολύ καλού promotion που έγινε. Φυσικά δεν κατηγορώ τις γυναίκες που έχουν διαβάσει το βιβλίο και τους άρεσε και θα πάνε με πολύ αγωνία να δουν την ταινία (αφού υπάρχουν «αντρικές» ταινίες όπως πχ το Expendables και το Avengers, είναι καλό που βγαίνουν αντίστοιχα και πιο «γυναικείες» ταινίες που και που). Ερωτικές σκηνές θα δείτε, αλλά μην περιμένετε να σας μείνει και κάτι. Μια αφορμή για sex είναι όλα.

Βαθμολογία: 1.5/5

Ηλίας Μιχαηλάκης