Πορφυρός λόφος – Crimson Peak (2015)

Σύνοψη

19ος αιώνας. Μετά από μια οικογενειακή τραγωδία, η Εντίθ Κάσινγκ, μια εμπνευσμένη συγγραφέας, βλέπει την καρδιά της να διχάζεται ανάμεσα στην αγάπη της για τον παιδικό της φίλο και τους πειρασμούς που επιφέρει ένας μυστηριώδης ξένος. Προσπαθώντας να διαφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος και με την καρδιά σπασμένη από τον ξένο, θα βρεθεί στη Βόρια Αγγλία, στην Κούμπρια, σε μια έπαυλη ανάμεσα σε όρη. Αλλά το οίκημα αυτό αναπνέει, ματώνει και… θυμάται.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Η Ίντιθ έχει, από μικρή ηλικία, έρθει σε επαφή με το μεταφυσικό. Μεγαλώνοντας συνθέτει ιστορίες φαντασμάτων και ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Ξαφνικά όμως μπαίνει στη ζωή της ο βαρονέτος Τόμας Σαρπ, τον οποίο ερωτεύεται, παντρεύεται και ακολουθεί στην Αγγλία, μαζί με την αδερφή του Ίντιθ για να ζήσουν όλοι μαζί στο πάλαι ποτέ απαστράπτον, αραχνιασμένο πλέον ανάκτορο που μαζί με το ορυχείο αργίλου αποτελούν τα μόνα κληροδοτήματα της οικογένειας Σάρπ στα τέκνα της…

Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο  σκηνοθετεί άλλη μια ιστορία βγαλμένη από τον κόσμο του φανταστικού. Μόνο που αυτή την φορά περιπλανιέται σε γοτθικά μονοπάτια, γεμάτα ρομαντισμό, διανθισμένα με πινελιές τρόμου.

Είναι εμφανές πως το storyέχει πάρει αρκετά στοιχεία από το κλασικό παραμύθι «Bluebeard», επιπλέον είναι γεμάτο κοινοτυπίες και σε καμία περίπτωση οι αναπάντεχες σεναριακές ανατροπές δεν αποτελούν χαρακτηριστικό του. Ωστόσο αυτή η ευκολονόητη έως απλοϊκή ιστορία τόσο εξαιτίας της ανυπαρξίας μυστηρίου όσο εξαιτίας της ξεκάθαρα προβλέψιμης εξέλιξης της πλοκής της εξυπηρετεί την ανάδειξη ενός ολοκληρωμένου αισθητικού «πρότζεκτ». Καθώς η προσοχή των θεατών μπορεί να στραφεί ανενόχλητη στο εκθαμβωτικό κάλος των μπαρόκ σκηνικών, στα πανέμορφα κοστούμια καθώς και στο διαλεχτό soundtrack που δένει ιδανικά με τα προηγούμενα στοιχεία.

Αποκορύφωμα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης αποτελεί η 19^ου αιώνα έπαυλη ή πύργος ή κάστρο, πείτε το όπως θέλετε, η οποία φαντάζει με ζωντανό οργανισμό που έχει αναδυθεί από τα σπλάχνα του πορφυρού λόφου, με τον κατακόκκινο άργιλο να γλύφει τις επιφάνειές του και να διατρέχει τα έγκατά του, προδίδοντας κατά κάποιον τρόπο τα ειδεχθή εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί εντός του.

Άνετα θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία πάνω στο συγκεκριμένο σκηνικό, το οποίο χάριν στο γεγονός πως δεν είναι αποτέλεσμα ψηφιακής δουλειάς αλλά χειροποίητο κατασκεύασμα, αξίζει μια θέση ανάμεσα στα κορυφαία κινηματογραφικά sets (Μετρόπολις-Φρίτζ Λάνγκ, BladeRunner-Ρίντρλει Σκοτ, Άρχοντας των δαχτυλιδιών-Τζόρτζ Λούκας, κ.α.)

Κάθε μορφή τέχνης είναι μια εκδήλωση λατρείας της τελειότητας και του αιώνιου κάλους γεγονός που δεν μπορεί να αγνοηθεί στην περίπτωση της ταινίας του Ντελ Τόρο που αποτελεί ένα έργο της 7^ης τέχνης. Οποιοδήποτε πολύπλοκο, τραβηγμένο από τα μαλλιά σενάριο εκτός του ότι θα ήταν αποπροσανατολιστικό, θα ωχριούσε μπροστά στην παντοδυναμία της εικόνας να κατακτά τις εντυπώσεις και δια των οφθαλμών να αποτυπώνεται για πάντα στην μνήμη των ανθρώπων.

Διότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως το σινεμά είναι τέχνη οπτική και ύστερα αφηγηματική, εξού και η δυνατότητα δημιουργίας κινηματογραφικών έργων με έλλειψη εμφανούς σεναρίου. Το CrimsonPeak είναι αναπόφευκτα ένα instantclassic, «καταδικασμένο» να παρακολουθείτε από γενιές και γενιές κινηματογραφόφιλων, σαν ένα λαϊκό επί της οθόνης παραμύθι.

Ο Ντελ Τόρο κατόρθωσε να πάει την μακρά παράδοση του γοτθικού ρομάντζου-τρόμου ένα βήμα πιο πέρα, απαλλάσσοντας την από τις kitchυπερβολές, τα campστοιχεία και τη ρετσινιά του cult που χαρακτηρίζουν τα έργα του είδους, όπως οι ταινίες της θρυλικής Hammer.

Τέλος όσον αφορά στους πρωταγωνιστές, το δίδυμο Τσαστάιν- Χίντλεστον έδωσε ρέστα και έδεσε μοναδικά, με τη Τζέσικα Τσαστάιν να κλέβει τις εντυπώσεις με την κορυφαία ερμηνεία της ταινίας ως βιτριολική-σχιζοφρενής Ίντιθ. Η Μια Γουσικόφσκα στέκεται αξιοπρεπώς στο πλευρό τους αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πως είναι μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιός νέας γενιάς.

Ο Πορφυρός Λόφος/CrimsonPeakαξίζει να θεαθεί χωρίς προσδοκίες για ριζοσπαστικά με περίεργα τρικ σενάρια, αλλά γι’ αυτό που πραγματικά είναι, μια ρομαντική ιστορία εποχής με εκφάνσεις τρόμου. Ένα γκροτέσκο ερωτικό τρίγωνο που παίρνει σάρκα και οστά ανάμεσα σε απαράμιλλης γοητείας ντεκόρ και σκηνικά που σου μεταδίδουν αβίαστα όλο το feelingκαι σε ταξιδεύουν από μόνα τους. Σε σημείο που μοιάζουν να έχουν πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και οι ηθοποιοί μαζί με την ιστορία που καλέστηκαν να αναπαραστήσουν, να είναι απλά μια δικαιολογία για την δημιουργία τους.

Βαθμολογία: 4.5/5

Δραγγανά Χριστίνα