Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες πιθανότατα σε μια κοντινή μας μελλοντική εποχή, όπου οι άνθρωποι, αποξενωμένοι, στρέφονται στην τεχνολογία κατά την διαδικασία αναζήτησης του ιδανικού ετέρου ήμισυ. Ο πρωταγωνιστής Θίοντορ, καταρρακωμένος από τον πρόσφατο χωρισμό του, γνωρίζει την Σαμάνθα, ένα λειτουργικό σύστημα ειδικά σχεδιασμένο για να προσαρμόζεται στις ανάγκες του και να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του, που του προσφέρει χαρά και συντροφιά ενώ αρχίζουν σταδιακά να αναπτύσσουν μια καθοριστική σχέση.

Υποκαθιστώντας την επαφή με τους γήινους, οι ερωτικές (!) σχέσεις με τα λειτουργικά συστήματα που κυριαρχούν στην ταινία κάνουν αναφορά στον ρόλο των σημερινών τεχνολογιών( social-media κλπ) που έχουν αντικαταστήσει την προσωπική επαφή. Αντί να κινδυνολογήσει για την κατάληξη του ανθρώπου της σύγχρονης εποχής, με το πανέξυπνο εύρημα των λειτουργικών συστημάτων ως άυλων συντρόφων, ο σκηνοθέτης πραγματώνει μια μελέτη πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και την προσαρμογή του ατόμου μέσα σε αυτές, την ακόρεστη όρεξη για επικοινωνία και την ατέρμονη αναζήτηση του σημαντικού Άλλου, που θα έρθει στην ζωή μας και θα την πλουτίσει, θα μας κάνει ευτυχισμένους και πλήρεις.

Ο Σπάικ Τζόνζι φαίνεται να συνασπίζεται με την αριστοτελική φιλοσοφία, αφού με αυτό εδώ το πόνημά του μας υπενθυμίζει ότι «ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν», δε νοείται ευημερία μακριά από το σύνολο, μακριά από το Εμείς. Η συλλογικότητα και περισσότερο, η συντροφικότητα άνευ όρων , φαίνεται να αποτελεί το κυρίαρχο μήνυμα της ταινίας. Σε αντίθεση με το φουτουριστικό σκηνικό, η αμεσότητα στην εικονογράφηση των πρωταγωνιστών προσδίδει μια πολύ προσωπική χροιά στο φιλμ. Η αντίθεση ανάμεσα στην χαώδη μεγαλούπολη και στην μοναχική φιγούρα του Φοίνιξ αγγίζει και συγκινεί τον θεατή, καθώς το τεχνητό και εξελιγμένο περιβάλλον της ταινίας είναι ψυχρό και αποστασιοποιημένο.Ο Γιοακίν Φίνιξ είναι εξαιρετικός στον ρόλο του ανήσυχου και μοναχικού Θίοντορ. Στην πορεία αναζήτησης απαντήσεων στα ερωτήματα που τον ταλανίζουν, ανακαλύπτει τον εαυτό του και τις αδυναμίες του. Θα έλεγε κανείς παρατηρώντας τον ότι το πρόσωπό του έχει μια έμφυτη μελαγχολία. Η ερμηνεία του αυτή προτάθηκε μάλιστα για χρυσή σφαίρα πρώτου ανδρικού. Πολύ καλή και η Σκάρλετ Γιόχανσον, σε έναν ρόλο- έκπληξη που περιορίζεται αποκλειστικά σε voice-over. Η ταινία έχει πολύ έντονη παρουσία στα φετινά κινηματογραφικά βραβεία και κέρδισε υποψηφιότητες στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, πρωτότυπου σεναρίου και μουσικής στα επερχόμενα Όσκαρ.

Φωτεινή Στεργίου