Χθες στο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθηνών FeCHA παρακολουθήσαμε δυο υπέροχες ταινίες που καθήλωσαν και συγκίνησαν τους θεατές.

Η πρώτη ταινία, La Puerta abierta/H ανοιχτή πόρτα, η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της αργεντινής σκηνοθέτριας Marina Seresesky με δυνατό cast, απέσπασε πολλά βραβεία στην Ισπανία συμπεριλαμβανομένου του βραβείου καλύτερης ταινίας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Αλικάντε. Η ταινία μας μεταφέρει στις γειτονιές των κοριτσιών που δουλεύουν στα πεζοδρόμια της Μαδρίτης ως εργάτριες του σεξ. Τα πλάνα της Seresesky δεν ξεφεύγουν από το μικρόκοσμο των γυναικών, και οι πρωταγωνίστριες δρουν είτε στο οικοδομικό τους τετράγωνο είτε στο στέκι όπου εργάζονται. Γυναίκες που για τον έξω κόσμο είναι αόρατες ζώντας στο περιθώριο, στην ταινία της Seresesky παίρνουν φωνή αλληλοστηρίζονται, αγαπούν, μαλώνουν, κλαίνε, παρανομούν αλλά δεν τους λείπει και το χιούμορ για να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής. Στην ταινία θίγονται θέματα όπως η σχέση μητέρας και κόρης, η ομορφιά, η μοναξιά, ο έρωτας, το γήρας, η βία των δρόμων, η φροντίδα και η κατανόηση μεταξύ των γυναικών αλλά και η επιβίωση με κάθε τρόπο.

Στο τέλος μας άφησε ένα γλυκόπικρο συναίσθημα και πολλή τροφή για σκέψη.

Το La Puerta Abierta ακολούθησε η βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα πολιτική ταινία El Amparo/ Η Σφαγή του Ελ Άμπαρο του βενεζουελάνου Rober Calzadilla. Αυτή τη φορά μεταφερόμαστε στο τέλος της δεκαετίας του ογδόντα, στις  όχθες του ποταμού Αραούκα όπου δολοφονούνται 14 άντρες από τον στρατό της Βενεζουέλας με τον ισχυρισμό του καθεστώτος ότι πρόκειται για αντάρτες. Δύο άντρες που επιβιώνουν της επίθεσης, συλλαμβάνονται και ενώ ισχυρίζονται ότι είχαν πάει για ψάρεμα με τους άλλους 14 συγχωριανούς τους ο στρατός ενός δικτατορικού καθεστώτος και τα ΜΜΕ τους κατηγορούν ως αντάρτες και προσπαθούν να σωπάσουν τις φωνές των φτωχών ανθρώπων του χωριού με λίγα χρήματα για να καλύψουν την εκτέλεση αθώων. Ωστόσο οι δυο άντρες δεν χάνουν την αξιοπρέπεια τους και δεν υποκύπτουν πάρα την μεγάλη φτώχεια τους μέχρι να δικαιωθούν.

Η ταινία διαπραγματεύεται την αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων ενος φτωχού χωριού, τη φιλία, την αξιοπρέπεια ενάντια στην στρατοκρατία της Βενεζουέλας και την πολιτικη διαφθορά . Χαρακτηριστική συγκινητική στιγμή της ταινίας το βλέμμα μια μάνας και μιας κόρης που έχασαν τον άνθρωπο τους ενάντια στον στρατιωτικό που ήρθε να τις εξαγοράσει.

Απλό, συγκινητικό και ανθρώπινο, το φιλμ του Calzadilla είναι ακόμα ένα διαμάντι του λατινοαμερικάνικου κινηματογράφου.

Νεφέλη Βουτσινά-Πετσιμέρη