Η ευνοούμενη – The Favourite (2019)

Σύνοψη

Στην Αγγλία των αρχών του 18ου αιώνα, η βασίλισσα Anne, αναλαμβάνει τον θρόνο και η στενή της φίλη Lady Sarah, κυβερνά αντ΄αυτής την χώρα. Όταν η νέα υπηρέτρια Abigail έρχεται στο παλάτι, θα κερδίσει την συμπάθεια της Sarah.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία τιμήθηκε με το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου (Olivia Colman)

9 υποψηφιότητες για Όσκαρ (2019):

• Καλύτερης Ταινίας
• Σκηνοθεσίας (Γιώργος Λάνθιμος)
• Σεναρίου (Deborah Davis, Tony McNamara)
• Παραγωγής (Fiona Crombie, Alice Felton)
• Ενδυματολογίας (Sandy Powell)
• Β’ Γυναικείου Ρόλου (Emma Stone)
• Β’ Γυναικείου Ρόλου (Rachel Weisz)
• Φωτογραφίας (Robbie Ryan)
• Μοντάζ (Γιώργος Μαυροψαρίδης)

Τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Α’ Γυναικείου Ρόλου (Olivia Colman)

7 Βραβεία BAFTA:

• Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας
• Α’ Γυναικείου Ρόλου (Olivia Colman)
• Β’ Γυναικείου Ρόλου (Rachel Weisz)
• Σεναρίου (Deborah Davis, Tony McNamara)
• Μακιγιάζ (Nadia Stacey)
• Ενδυματολογίας (Sandy Powell)
• Παραγωγής (Fiona Crombie, Alice Felton)

 

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Μετά τον Κυνόδοντα, τον Αστακό, τις Άλπεις και τον Θάνατο Του Ιερού Ελαφιού, ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει στη σκηνοθετική καρέκλα με κάτι αρκετά διαφορετικό απ’ότι έχει κάνει εως τώρα και με ένα λαμπρό cast.

 

 

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν είμαι φαν του Λάνθιμου καθώς προσωπικά οι ταινίες του δεν μου κίνησαν ποτέ το ενδιαφέρον (ίσως λίγο σκηνοθετικά το «Killing of a Sacred Deer», αλλά κι αυτό σε μικρό βαθμό). Εδώ βρισκόμαστε στην Αγγλία του 18ου αιώνα, όπου η βασίλισσα Anne (Olivia Colman) βρίσκεται στο θρόνο και η στενή φίλη της, Sarah (Rachel Weisz) κυβερνά στη θέση της τη χώρα, μέχρι που καταφθάνει η νεαρή υπηρέτρια Abigail (Emma Stone), η οποία επιδιώκει κι αυτή τη θέση της δίπλα στη βασίλισσα. Σκηνοθετικά έχει γίνει συνολικά μια εξαιρετική δουλειά, καθώς η Ευρωπαϊκή άποψη του Λάνθιμου, συνδυάζοντας σταθερές λήψεις με πλάνα υπερευρυγώνιων φακών, δίνοντάς μας έτσι μια πολύ πρωτότυπη άποψη για ταινία εποχής. Αυτό που σίγουρα θα εντυπωσιάσει τους κριτές είναι η Σεξπιρική προσέγγιση στο soundtrack, καθώς σε όλη τη διάρκεια είναι σα να παρακολουθείς θεατρικό έργο.

 

 

Όσον αφορά το σενάριο όμως, δεν έχουμε τίποτα περισσότερο από μια ανελέητη κόντρα μεταξύ 2 υπηρετριών μιας βασίλισσας, που επιθυμούν την εξουσία. Εδώ η πρωτοτυπία χάνεται και λυπάμαι που θα το πω, αλλά ο Λάνθιμος στις προηγούμενες ταινίες του καταπιανόταν με πιο ιδιαίτερα σενάρια (ασχέτως που δεν συμφωνούσα με τον τρόπο που τα παρουσίαζε), ενώ εδώ το σενάριο είναι τουλάχιστον επιφανειακό.

Μιας και έχουμε ένα πολύ δυνατό cast, οι ερμηνείες ευτυχώς είναι άνω του μετρίου, χωρίς βέβαια να δούμε κάποιο έντονο ξέσπασμα. Αυτή που θα έλεγα πως ξεχωρίζει είναι η Olivia Colman ως η βασίλισσα «Anne», δίνοντας μια απ’τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της, ενώ αρκετά ενδιαφέρουσα είναι και η ερμηνεία της Rachel Weisz, άλλοτε με πονηρές και άλλοτε με συγκινητικές εκφράσεις. Η Emma Stone θεωρώ πως είχε καλύτερες μέρες, χωρίς αυτό να ρίχνει την απόδοσή της κάτω του μετρίου.

 

 

Λόγω του ότι η οπτική του The Favourite είναι αρκετά ανώτερη από ότι έχει κάνει ο Λάνθιμος εως τώρα, η ταινία δείχνει πιο ώριμη και προσιτή στο ευρύ κοινό. Αν είχαμε και κάτι αρκετά πιο ενδιαφέρον και πρωτότυπο σεναριακά, θα μιλούσαμε για τον απόλυτο θρίαμβο του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Αντ’αυτού έχουμε μια συμβατική ταινία εποχής με μια πολύ όμορφη σκηνοθεσία.

 

Βαθμολογία: 2/5
Ηλίας Μιχαηλάκης

---

Παίρνοντας ως γνώμονα τις προηγούμενες ταινίες του πολυσυζητημένου σκηνοθέτη, μπορώ να πω ότι εδώ πλέον βλέπουμε μια πιο ώριμη δουλειά σε σχέση. Αφήνει στην άκρη τους πειραματισμούς και ασχολείται πλέον με κάτι πιο συγκεκριμένο.

Το πρώτο πράγμα που σου τραβάει την προσοχή είναι η εκπληκτική φωτογραφία. Τόσο σε εξωτερικές, όσο και σε εσωτερικές λήψεις το έντονο χρώμα αποτυπώνεται στο νου σου και σε κάνει να θες να τη δεις μέχρι το τέλος, παρόλο που ως σενάριο και πλοκή δεν έχει κάτι το πρωτότυπο. Τα καταπράσινα λιβάδια, το παλάτι, τα δωμάτια είναι λες και βγήκαν από κάποιο πίνακα εκείνης της εποχής. Μια μοναδικότητα που σε οπτικό -τουλάχιστον- επίπεδο θα την θαύμαζε και ο μετρ των ταινιών εποχής James Ivory.

Την όμορφη φωτογραφία έρχονται να την ενισχύσουν οι υπέροχες ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστριών. Ασφαλώς αυτή που κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η Olivia Colman, που δικαίως κέρδισε το Όσκαρ για την ερμηνεία της, όμως και οι άλλες δύο συμπρωταγωνίστριες (Emma Stone και Rachel Weisz) δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Γενικώς, όλα φαίνονται να είναι καλοδουλεμένα, αυτό όμως που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι στο ότι ο Λάνθιμος έδωσε μια πιο μοντέρνα νότα σε μια ιστορία εποχής, η οποία κατά τη γνώμη μου δεν ταιριάζει. Συγκεκριμένα, εφόσον η ιστορία διεξάγεται στην Αγγλία του 18ου αιώνα, δεν νομίζω να αρμόζει στους πρωταγωνιστές να συνομιλούν με σύγχρονους κώδικες επικοινωνίας ή ακόμα και με χυδαίες εκφράσεις. Όχι από άποψη ηθικής, αλλά από την άποψη ότι ο κόσμος τότε (τουλάχιστον στην πλειοψηφία) ήταν πιο συμμαζεμένος. Έτσι τουλάχιστον συμπεραίνουμε από άλλες ταινίες του είδους ή από την κλασική λογοτεχνία με μυθιστορήματα του τύπου «Περηφάνια και προκατάληψη» όπου ξεχειλίζουν από ρομαντισμό ενώ το σεξ είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Εδώ έχουμε και λίγες ερωτικές σκηνές μεταξύ γυναικών, έχουμε και αρκετή αργώ σε ορισμένους διαλόγους. Απλά αυτή τη γλώσσα τη βρήκα λίγο αταίριαστη με την εποχή που αναπαριστά ο σκηνοθέτης. Λάνθιμος είναι αυτός, τι να κάνουμε τώρα;

Εν κατακλείδι, να πούμε πως παρά τον σαματά που προκάλεσε η ταινία, δεν είναι και κάτι το πρωτότυπο. Τα τεχνικά του χαρακτηριστικά όπως είπα, είναι δουλεμένα με τον πιο άρτιο τρόπο, ωστόσο η ιστορία μπάζει από πολλές πλευρές και δεν υπάρχει κάποια κορύφωση. Θα τη δείτε μόνο για την ομορφιά της, όπου μαζί με τις ερμηνείες είναι από τα συστατικά που την κρατούν ψηλά.

Βαμολογία: 3/5

Χρήστος Καλκάνης