Glass (2019)

Σύνοψη

Ο φύλακας ασφαλείας David Dunn χρησιμοποιεί τις υπερφυσικές ικανότητές του για να εντοπίσει τον Kevin Wendell Crumb, έναν διαταραγμένο άνθρωπο που έχει 24 προσωπικότητες.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ο εκκεντρικός 49χρόνος πλέον M. Night Shyamalan, μετά την θριαμβευτική του επιστροφή με την ταινία «Split», επιστρέφει ξανά με το sequel εν ονόματι «Glass», παντρεύοντας έτσι 3 ταινίες του μαζί.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παρακαλέσω όποιον δεν έχει δει το Split, να σταματήσει να διαβάζει αυτό το κείμενο για να δει πρώτα την ταινία καθώς από δω και πέρα θα ακολουθήσουν λίγα μεν, αλλά σημαντικά δε, spoilers. Το γεγονός ότι κατάφερε μετά από τόσα χρόνια να ενώσει μια παλιότερή του ταινία με το πρόσφατο Split και ειδικά με τον τρόπο που παρουσιάστηκε στο τέλος της ταινίας, αποτελεί καθαρά έναν θρίαμβο για τον Shyamalan, γιατί όντως ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς κι έτσι απ’το πουθενά δημιούργησε ένα δικό του σύμπαν 16 χρόνια μετά το Unbreakable. Αν λάβουμε υπόψιν κιόλας το πόσο καλοστημένο ήταν το Split και η άκρως ενδιαφέρουσα επιλογή του James McAvoy στο ρόλο ενός ψυχασθενή με 23 προσωπικότητες, ήταν το κερασάκι στην τούρτα για να δώσει την κατάλληλη ώθηση για το τι θα ακολουθούσε.

Εφόσον λοιπόν μας ανέπτυξε το νέο του χαρακτήρα-υπερήρωα και μας τράβηξε την προσοχή με το Split, ήρθε η ώρα για το Glass, όπου οι ιστορίες όλων συγκλίνουν μεταξύ τους, ο καθένας με τα δικά του κίνητρα. Το σενάριο ξεδιπλώνεται πολύ όμορφα και ο Shyamalan ξέρει πολύ καλά πως να διαχειριστεί τα δυνατά του χαρτιά, που δεν είναι άλλα από το τρίδυμο Willis/Jackson/McAvoy. Πλάθοντας ξανά μεταξύ τους τα σενάρια του Unbreakable και του Split, εξελίσσει την ιστορία του μέσα από τις κλασικές ατμοσφαιρικές του γωνίες, ακολουθώντας πολλές φορές τον πρωταγωνιστή του από πίσω δίνοντας έτσι μια ιδιαίτερη αίσθηση στις κινήσεις του.

Η ροή είναι σχετικά ήπια, εκτός από το τελευταίο μισάωρο της κορύφωσης σεναρίου και δράσης. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά δημιουργική σε πολλά σημεία και σε συνδυασμό με την χλωμή παλέτα χρωμάτων δημιουργείται ένα μαγνητικό κλίμα για τον θεατή. Ο Samuel Jackson ξεχωρίζει κάπως, κυρίως λόγω χαρακτήρα, ενώ ο James McAvoy σε μερικά «solo» σημεία, δίνει τα ρέστα του καθώς όπως και στο Split δείχνει να ζει τον χαρακτήρα του όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται. Απ’την άλλη, ο Bruce Willis είναι ελαφρώς πιο αδικημένος απ’τους υπόλοιπους καθώς η μόνη ανάπτυξη του χαρακτήρα που υποδύεται έγκειται στην εξέλιξη της σχέσης με τον μεγαλωμένο του πλέον γιο, ο οποίος είναι ο ίδιος ηθοποιός που έκανε τον μικρό του γιο στο Unbreakable πριν 19 χρόνια.

Σε γενικές γραμμές μιλάμε για μια εξαιρετική και καλοδουλεμένη ταινία σε όλους τους τομείς με κύρια χαρακτηριστικά την ωριμότητα και την παράνοια παντρεμένες μαζί σε ένα πλαίσιο υπερηρώων προσαρμοσμένο στην ρεαλιστικότητα της εποχής μας. Τα υπόλοιπα επι της οθόνης.

Βαθμολογία: 4/5
Ηλίας Μιχαηλάκης