Κυνηγός – The Predator (2018)

Σύνοψη

Από τα πιο μακρινά σημεία του διαστήματος στους μικρούς δρόμους των προαστίων, το κυνήγι επιστρέφει στο σπίτι του μέσα από την εκρηκτική επαναφορά της κινηματογραφικής σειράς Κυνηγός του Σέιν Μπλακ. Τώρα, οι πιο θανάσιμοι κυνηγοί του σύμπαντος είναι πιο δυνατοί, πιο έξυπνοι και πιο φονικοί από ποτέ, έχοντας εξελιχθεί γενετικά με DNA από άλλα είδη. Όταν ένα νεαρό αγόρι προκαλέσει κατά λάθος την επιστροφή τους στη Γη, μόνο μια ετερόκλητη ομάδα πρώην στρατιωτών και ένας θυμωμένος καθηγητής επιστημών θα μπορέσουν να εμποδίσουν το τέλος του ανθρώπινου είδους.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Άλλο ένα remake καταφθάνει στις κινηματογραφικές αίθουσες υποσχόμενο να ξεκινήσει μια νέα σειρά ταινιών εφόσον έχει επιτυχία. Ο λόγος για το τέταρτο κατά σειρά Predator (μετά την αποτυχημένη προσπάθεια για remake του 2010), με τον απλό τίτλο «The Predator», νέο σκηνοθέτη και ένα νεανικό κυρίως cast. Η ερώτηση είναι… να τρέμει η πρώτη ταινία του 1987 με τον Arnold ή όχι?

Ο Shane Black, σκηνοθέτης του Iron Man 3, αναλαμβάνει να στήσει τις κάμερες σε μια ταινία που δείχνει να μην έχει χαρακτήρα. Το νέο Predator είναι πλήρως βασισμένο στον όρο «action», ξεχνώντας σχεδόν ηθοποιούς, σενάριο και ατμόσφαιρα. Με πολύ απλά λόγια, είναι μια συμπαθητική περιπέτεια με μερικές πολύ καλές σκηνές σπλάτερ, αλλά μέχρι εκεί. Ευχάριστη στο να την δεις και να περάσει η ώρα, χωρίς όμως να σου μείνει ως μια ξεχωριστή ταινία Predator ή ως μια ιδιαίτερη ταινία του είδους. Σκηνοθετικά αλλά και οπτικοακουστικά, μου έλλειψε η ατμόσφαιρα που αρμόζει σε τέτοια ταινία, αν εξαιρέσουμε πολύ λίγα σημεία στο δάσος όπου ακούγονται τα χαρακτηριστικά τύμπανα του πρώτου. Το story είναι αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα, με αρκετά κλισέ για την εποχή μας (υβρίδια μεταξύ εχθρού και ανθρώπων, δημιουργία κι άλλων ειδών Predator και πάει λέγοντας). Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση για ταινία του είδους, είναι το υπερβολικό χιούμορ που ναι μεν είναι καλογραμμένο, αλλά ελαφραίνει κατά πολύ το κλίμα της ταινίας και χάνεται κι άλλο η οποία ατμόσφαιρα πάει να δημιουργηθεί δειλά-δειλά σε σημεία.

Οι ηθοποιοί, κυρίως άγνωστοι (λογικό γιατί το χρήμα δείχνει να έχει πέσει σε οπτικά εφέ και δράση) χρησιμοποιούνται πιο σωστά στις ατάκες που ξεστομίζουν, παρά σε οτιδήποτε άλλο, ενώ όλοι μαζί δείχνουν διακοσμητικοί σε μια ταινία άφθονης δράσης. Ίσως η Olivia Munn (X-Men Apocalypse) να ξεχωρίζει κάπως και δεν το λέω για την γοητευτική της εμφάνιση, αλλά γιατί βγάζει κάτι πιο αληθινό ερμηνευτικά από τους υπόλοιπους. Ο πρωταγωνιστής Boyd Holbrook (Logan, Gone Girl) δεν πείθει και σίγουρα δεν δείχνει κατάλληλος για να πάρει μια τέτοια ταινία στους ώμους του, δείχνοντας απειρία και αμηχανία σε αρκετές σκηνές.

Μπορεί να ξεπερνάει το προηγούμενο «Predators» του 2010, όμως πείτε με παλιομοδίτη, πείτε με «old-school», αλλά για άλλη μια φορά θα πω πως σαν το πρώτο κανένα! Έχει γίνει δουλειά αλλά κυρίως σε λάθος τομείς. Κρίμα γιατί οι βάσεις υπήρχαν για κάτι πιο ώριμο και ατμοσφαιρικό, άλλα απ’ότι φαίνεται κάπου το έχασαν στην πορεία. Το μόνο που σου μένει είναι ότι είδες άφθονη δράση με αρκετά πειστικό CGI και απολαυστικό σπλάτερ.

Βαθμολογία: 2/5
Ηλίας Μιχαηλάκης