Blade Runner 2049 (2017)

Σύνοψη

Τριάντα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ένας νέος Blade Runner, o Λειτουργός Κ (Ryan Gosling), αποκαλύπτει ένα μυστικό που έχει ταφεί βαθιά και έχει τη δυνατότητα να βυθίσει αυτό που έχει απομείνει από την κοινωνία στο χάος.
Η ανακάλυψη του K τον οδηγεί σε μια αναζήτηση για τον Rick Deckard (Harrison Ford), πρώην Blade Runner που έχει λείψει για 30 χρόνια.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

2 Βραβεία Όσκαρ (2018):

• Φωτογραφίας (Roger Deakins)
• Οπτικών Εφέ (John Nelson, Gerd Nefzer, Paul Lambert, Richard R. Hoover)

3 υποψηφιότητες για Όσκαρ (2018):

• Μοντάζ ήχου (Mark A. Mangini, Theo Green)
• Μίξης ήχου (Ron Bartlett, Doug Hemphill, Mac Ruth)
• Παραγωγής (Dennis Gassner, Alessandra Querzola)

2 Βραβεία BAFTA:

• Φωτογραφίας (Roger Deakins)
• Οπτικών Εφέ (John Nelson, Gerd Nefzer, Paul Lambert, Richard R. Hoover)

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Τελευταία έχουμε δει ουκ ολίγα sequel, prequel ή remake παλιότερων ταινιών να εκμεταλλεύονται την εξέλιξη της τεχνολογίας σε συνδυασμό με τον προκάτοχό τους για να μας παρουσιάσουν κάτι φρέσκο και δημιουργικό. Πλέον φτάσαμε να λέμε ότι βλέπουμε το sequel του Blade Runner, μια ταινία του Ridley Scott που αποτέλεσε σταθμό στον κινηματογράφο λόγω του εξαιρετικού φουτουρισμού και της ωριμότητάς της.

Τη σκηνοθεσία του sequel με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Blade Runner 2049», ανέλαβε ο ταλαντούχος Denis Villeneuve (Prisoners, Arrival), του οποίου η αισθητική ταιριάζει «γάντι» για Blade Runner. Όπως ήταν αναμενόμενο το τεχνικό κομμάτι της ταινίας είναι άρτιο. Από τα πρώτα λεπτά σε μαγνητίζει το πομπώδες soundtrack και τα εξαιρετικά ηχητικά εφέ που δένουν άψογα με τα σκοτεινά φουτουριστικά τοπία που παρακολουθούμε. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που δύσκολα συναντάμε σε ταινία. Ο Villeneuve βάζει τις δικές του πινελιές και με τη βοήθεια του Roger Deakins δημιουργούν μια απίστευτη φωτογραφία, άλλοτε με έντονα χρώματα και άλλοτε μόνο με γκρίζο και μαύρο, βάζοντας στο κέντρο τους χαρακτήρες ή τα αντικείμενα.

Στο κομμάτι του σεναρίου η νέα ταινία διαδραματίζεται 30 χρόνια μετά την πρώτη και δένει με έξυπνο τρόπο με την παλιά (δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το πως για να μην σας το χαλάσω). Η υπερβολικά μεγάλη της διάρκεια όμως την καθιστά κατώτερη καθώς κουράζει αρκετά χωρίς λόγο και νιώθεις πως ήθελαν να φτάσουν τις 2 ώρες και 43 λεπτά απλά για να δείχνει πιο μεγαλεπήβολη σαν ταινία. Το μοντάζ δεν βιάζεται καθόλου, με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία να βλέπουμε ακίνητη εικόνα παρά βίντεο. Αν είχε μαζευτεί και συμπυκνωθεί λίγο όλο αυτό θα είχαμε ένα πολύ πιο ξεκούραστο και ουσιώδες αποτέλεσμα.

Το επίσης περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ο βασικός κακός «Niander» που υποδύεται ο Jared Letο, σε όλη αυτή την τραβηγμένη αυτή διάρκεια έχει συνολικό χρόνο παρουσίας περίπου 10 λεπτά με αποτέλεσμα αφενός να μην μπορεί να κριθεί σωστά ερμηνευτικά και αφετέρου να καθιστάται ο χαρακτήρας του κακογραμμένος και χωρίς ουσία. Από τον Ryan Gosling δεν περίμενα πολλά, αλλά ο ρόλος του ως αντικαταστάτης του Ford δείχνει να του πάει μιας και απαιτεί «ξύλινες» εκφράσεις. Ο δε Harrison Ford όπως ήταν αναμενόμενο, είναι απολαυστικός ως guest και έχει κυρίως νοσταλγικό ρόλο στην ταινία.

Το κλίμα είναι ίδιο, η ατμόσφαιρα καταπληκτική, η φωτογραφία για σεμινάρια, αλλά η ταινία δεν καταφέρνει να φτάσει το αριστούργημα. Παρ’όλα αυτά βλέπεται ευχάριστα σε μεγάλη οθόνη με καλό ήχο και παραμένει πιο ώριμη σεναριακά από τη «μάζα» SCI-FI ταινιών που κυκλοφορούν.

Βαθμολογία: 3/5
Ηλίας Μιχαηλάκης