Inferno (2016)

Σύνοψη

Όταν ο Ρόμπερτ Λάνγκτον ξυπνάει σε ένα ιταλικό νοσοκομείο με αμνησία, ενώνει τις δυνάμεις του με τη Σιένα Μπρουκς, μια γιατρό που ελπίζει ότι θα τον βοηθήσει να ανακτήσει τις αναμνήσεις του και να αποτρέψει έναν τρελό από το να ελευθερώσει έναν είδος παγκόσμιου λοιμό που σχετίζεται με την «Κόλαση» του Δάντη.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ο Dan Brown έγινε γνωστός με το βιβλίο του «The Da Vinci Code» το οποίο μεταφέρθηκε επιτυχώς (κατά τη γνώμη μου) στην μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία Ron Howard και με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks. Στη συνέχεια το ίδιο τρίο επέστρεψε με το «Angels & Demons» ή αλλιώς «Illuminati», ένα άλλο πετυχημένο βιβλίο του Dan Brown. Τώρα πλέον με το «Inferno» και ξανά με Brown/Howard/Hanks συμπληρώνουμε τριλογία.

Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν προσπαθούν περισσότερο κάθε φορά να εντυπωσιάσουν στο τεχνικό κομμάτι με πιο καλά οπτικά εφέ, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι κάθε ταινία που βασίζεται σε βιβλίο του Dan Brown, δείχνει πιο αδύναμη από την προηγούμενη σεναριακά, αλλά στο Inferno μπορώ να πω το ίδιο και σκηνοθετικά. Ο Ron Howard μας είχε συνηθίσει σε μελετημένες σκηνοθεσίες με κρυφά μηνύματα και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Ενώ εδώ όμως ξεκινάει κάπως έτσι και με βάση τον τίτλο και την εισαγωγή περιμένεις κάτι πολύ σκοτεινό, μετά το πρώτο μισάωρο, όπου εξασθενούν οι παραισθήσεις του Tom Hanks, παρακολουθούμε μία απλοποιημένη σκηνοθεσία σα να μας δείχνει ότι βαριέται και τα έχει αφήσει όλα στον αυτόματο. 

Εκτός αυτού, το σενάριο δεν δείχνει να πρωτοτυπεί ιδιαίτερα για να μας κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον και βασίζεται σε έναν εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο που πιστεύει ότι σκοτώνοντας ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της γης, θα σώσει την ανθρωπότητα. Έτσι ξεκινάει ξανά ένα παιχνίδι γρίφων (κάποιοι θα σας θυμίσουν το Da Vinci Code) και από ένα σημείο και μετά οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη με πλήρης επεξήγηση για το κοινό, μήπως και μας ξέφυγε κάτι. Όταν λοιπόν βλέπω μία ταινία να αντιγράφει τόσο πολύ όλο το είδος που αντιπροσωπεύει και να έχει ένα «ρηχό» σενάριο που αργότερα στα ανατρέπει σχεδόν όλα εις το όνομα του εντυπωσιασμού, δεν είναι εφικτό να κρατήσει μακριά τα μάτια μου απ’το ρολόι. Να μην αδικηθώ βέβαια, η ταινία έχει αρκετή δράση, πολύ καταδίωξη, και κάποιες ωμές σκηνές που εκεί σίγουρα παίρνει εύσημα, απλά δείχνει να της λείπει κάτι λόγω των παραπάνω παραγόντων.

Στα θετικά σημεία της ταινίας όπως είναι αναμενόμενο είναι ο πρωτοστάτης Tom Hanks (αν και εδώ όσο περνάει η ώρα χάνει πρωταγωνιστικό χρόνο), με κλασική μεν αλλά άψογα εκφραστική και έμπειρη ερμηνεία, είναι ο μόνος μαζί με την Felicity Jones που παίρνουν το ερμηνευτικό βάρος πάνω τους και καταφέρνουν να δείξουν πολύ πειστικοί στο ρόλο που τους ανατέθηκε, παρ’όλες τις αδυναμίες της ταινίας. Αρκετά έμπιστος δείχνει και ο Ben Foster, με πολύ μικρότερο ρόλο βέβαια, αλλά σου μένει και σαν την χαρακτηριστική φυσιογνωμία του δισεκατομμυριούχου της ταινίας. Από κει και πέρα οι υπόλοιποι βρίσκονται στα επίπεδα κομπάρσου όχι μόνο χρονικά μέσα στην ταινία αλλά και ερμηνευτικά.

Αν μου λέγατε να δω μόνο το πρώτο μισάωρο, θα σας έλεγα ότι προβλέπω μία εξαιρετική ταινία σε όλους τους τομείς. Δυστυχώς όμως μερικές καλές ερμηνείες με παιχνίδι γρίφων (που το έχουμε ξαναδεί) και καταδιώξεις δεν αρκούν κατ’εμέ για να φτάσουν τα 2 προηγούμενα που ήταν σαφώς πιο καλά δουλεμμένα. Το Inferno δεν το λες κακή ταινία, απλά δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω που θα το έκανε να ξεχωρίζει, παρ’όλο που οι προοπτικές υπήρχαν.

Βαθμολογία: 2/5

Ηλίας Μιχαηλάκης