Το λυκόφως του τρόμου – Maggie (2015)

Σύνοψη

Ο κόσμος έχει καταληφθεί από μια μάστιγα, έναν ιό που μεταβάλλει σιγά-σιγά τον ασθενή σε ζόμπι με κανιβαλιστικές τάσεις. Έρχεται και η σειρά της μικρής και πρόσχαρης Μάγκι να προσληφθεί από το ιό, αλλά ο πατέρας της δεν θέλει να ακολουθήσει την κοινή λογική, δηλαδή να αφήσει το κορίτσι να μεταμορφωθεί μονάχο. Την παίρνει κοντά του και βρίσκεται μαζί της καθόλη τη διάρκεια της μεταμόρφωσης, και καθώς τα πράγματα χειροτερεύουν, η αγάπη του προσπαθεί να είναι ισχυρότερη της κατάστασης.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ο Arnold Schwarzenegger συναντά το Walking Dead! Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη συγκεκριμένη ταινία σε σκηνοθεσία του άγνωστου Henry Hobson.

Για πρώτη του ταινία βέβαια ο Hobson κάνει πολύ καλά τη δουλειά του σκηνοθετικά, χωρίς να σε κουράζει και δίνει μία πολύ όμορφη «χροιά» στο κλίμα της ταινίας. Από κει και πέρα όμως επικρατεί ένα χάος. Η ταινία μεν «μπαλατζάρει» ισάξια ανάμεσα στο δράμα και στο ψυχολογικό θρίλερ και σε σημεία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αλλά συνεχώς φαίνεται σαν να μην ξέρει που θα καταλήξει με αποτέλεσμα να κουράζει αρκετά.

Το αρνητικό είναι ότι η πλοκή εστιάζει αποκλειστικά στην οικογένεια του Wade (Arnold Schwarzenegger), όπου η κόρη του, Maggie (Abigail Breslin) έχει δαγκωθεί από ζόμπι και βρίσκεται στο στάδιο της μετάλαξης το οποίο διαρκεί κάποιες εβδομάδες, ενώ σχετικά με το τι έχει γίνει στον κόσμο, η ταινία περιορίζεται μόνο σε κάποιες αναφορές και τίποτα περαιτέρω. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι το μεταβατικό στάδιο της Maggie γίνεται αρκετά σχολαστικά και η μετάλλαξή της είναι η πιο ρεαλιστική και προσγειωμένη που έχουμε δει σε ταινία (ή σειρά) με «περπατητές» εως τώρα.

Το πιο περίεργο γεγονός στην ταινία είναι φυσικά ο ρόλος του Schwarzenegger, ο οποίος για πρώτη φορά μας δείχνει ουσιαστικά σημάδια υποκριτικής, βοηθούμενος βέβαια κι απ’το δραματικό κλίμα. Είναι ώριμος, σοβαρός και σε σημεία συγκινητικός. Επίσης ξεχωρίζει και η Breslin ως Maggie δίνοντας μία αρκετά ενδιαφέρουσα ερμηνεία.

Σε όσους αρέσει το Walking Dead (χωρίς όμως την «σπλατεριά») το πιο πιθανόν είναι σας αρέσει κι αυτό λόγω του αρκετά καλού κλίματος και της δραματικής του υπόστασης. Αν ψάχνετε όμως κάτι πιο έντονο και βαθύ σεναριακά, μάλλον δεν θα σας ικανοποιήσει. Όπως και να’χει πάντως, ένα μπράβο στον Arnold αξίζει να το πούμε.

Βαθμολογία: 2/5

Ηλίας Μιχαηλάκης