John Wick: Chapter 3 – Parabellum (2019)

Σύνοψη

Ο Τζον Γουϊκ επιστρέφει πιο εκδικητικός από ποτέ. Σκοτώνει ένα μέλος μιας σκοτεινής αδελφότητας και αυτόματα γίνεται στόχος για τους πιο αδίστακτους εκτελεστές του κόσμου.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Τριλογία πλέον και για τις ταινίες «John Wick», οι οποίες έκαναν μεγάλη επιτυχία και παράλληλα σηματοδότησαν την επιστροφή του Keanu Reeves στις πετυχημένες action ταινίες. Ο επίσημος τίτλος για τη νέα ταινία είναι «John Wick: Chapter 3 – Parabellum», τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ξανά ο Chad Stahelski και υπόσχεται δράση και έντονες σκηνές βίας.

Ξεκινώντας παρατηρούμε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει εισαγωγή πέραν ενός πλάνου της Νέας Υόρκης και κοντινό του αγάλματος της ελευθερίας. Αρχικά αυτό μου έκανε αίσθηση ότι βλέπω σειρά και όχι ταινία. Από κει και πέρα όμως οι σκηνές χτυπούν κόκκινο με κύριο χαρακτηριστικό τη βία. Ας μην το κρύψουμε άλλωστε, το συγκεκριμένο franchise έκανε επιτυχία για αυτό το συγκεκριμένο λόγο και όσοι περιμένουν να δουν απολαυστικές σκηνές δράσης, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα απογοητευτούν. Ο Keanu Reeves σπάει κόκαλα, πυροβολεί εν ψυχρώ και δεν διστάζει να σημαδέψει κατευθείαν στο κεφάλι με οποιοδήποτε αντικείμενο έχει διαθέσιμο γύρω του. Τα ηχητικά εφέ κάνουν τα πάντα ακόμη πιο απολαυστικά και ρεαλιστικά που σε μερικά σημεία νιώθεις ότι πονάς ο ίδιος. Υπάρχει βέβαια μια σκηνή λίγο πριν το τέλος της ταινίας η οποία ξεπερνάει σε μη-αληθοφάνεια ακόμη και το Crank. Είπαμε, αήττητος ο John Wick αλλά δεν είναι και υπερ-ήρωας.

Σεναριακά όμως υπάρχουν πολλές τρύπες οι οποίες όπως είναι προφανές καλύπτονται από τις σκηνές δράσης. Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες που συστήνονται και μετά ξεχνιούνται, ενώ άλλοι χρησιμοποιούνται όπως βολεύει το σενάριο. Ο Laurence Fishburne για παράδειγμα είναι σε έναν ρόλο εντελώς επιφανειακό κι ας δείχνει εκτενείς υποκριτικές ικανότητες. Η Halle Berry, ενώ μας συστήνεται με ωραίο τρόπο και ένα πολύ ενδιαφέρον στυλ εμφάνισης, στη συνέχεια οι 4 σεναριογράφοι απλά την ξεχνούν εντελώς χωρίς να τη χρησιμοποιούν όπως θα έπρεπε. Τα 2 εκπαιδευμένα σκυλιά της πάντως είναι όλα τα λεφτά. Ο Mark Dacascos (ναι, καλά ακούσατε!) είναι όσο ψυχρός πρέπει και στις χορογραφίες δίνει ρέστα, αλλά κάποια κείμενα που έχουν γραφτεί για τον χαρακτήρα του βγάζουν αρκετή αμηχανία. Απ’την άλλη βέβαια έχουμε τον Ian McShane, ο οποίος καταφέρνει με τη σοβαρότητά του να ανεβάζει 3 επίπεδα πιο πάνω την ταινία αλλά και να βγάζει το μοναδικό υπαρκτό χιούμορ. Ο Keanu Reeves δεν χρειάζεται να σχολιαστεί πολύ, έχουμε ξαναπεί ότι ταιριάζει γάντι στο ρόλο, ένας ρόλος που απαιτεί απ’τον πρωταγωνιστή που τον ενσαρκώνει να είναι απλά ανέκφραστος στα όρια του ρομπότ (κάτι που συνηθίζει να κάνει ο ίδιος) και πλέον έχει δεθεί όσο δεν πάει άλλο.

Θα μπορούσε η διάρκεια να είναι λίγο πιο «μαζεμένη» καθώς ειδικά προς το τέλος όπου εκδηλώνεται η τελική μάχη, αρχίζει να κουράζει. Άλλος ένας λόγος για αυτό είναι ότι οι βίαιες σκηνές σε κύριο βαθμό είναι πιο ενδιαφέρουσες και εμπνευσμένες μέχρι τα μισά της ταινίας. Μετά απλά παρακολουθείς πιο «κλισέ» μάχες σε πιο γραφικό περιβάλλον, δείχνοντας πως θέλουν να εστιάσουν περισσότερο στη φωτογραφία παρά στις μάχες. Συνολικά πάντως, το ξύλο και το πιστολίδι που πέφτει σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά δουλεμένες χορογραφίες αποτελούν μερικές από τις απολαυστικότερες σκηνές που έχουμε δει ποτέ στον κινηματογράφο.

Βαθμολογία: 3/5

Ηλίας Μιχαηλάκης