Απατεώνας ή ιδιοφυΐα; Διανοούμενος ή παιδί; Καλλιτέχνης ή σκουπίδι; Από την εποχή της πρώτης κιόλας ταινίας του, μιας ασπρόμαυρης, πειραματικής εκκεντρικότητας ονόματι «Eraserhead» (που γυρίστηκε μέσα σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και σήμερα συγκαταλέγεται πλέον στα κορυφαία cult του κινηματογράφου), ο Ντέιβιντ Λιντς, φρέσκος απόφοιτος τότε της σχολής κινηματογράφου, προκαλούσε ερωτήματα σαν τα παραπάνω για την πραγματική φύση του.                                                 

Σύντομα εξελίχθηκε σε αγαπημένο auteur της πλειονότητας των κριτικών κινηματογράφου και κατάφερε να αποκτήσει φανατικό κοινό· όχι όμως μόνο φανατικούς φίλους αλλά και φανατικούς εχθρούς, πράγμα που σημαίνει ότι παρά τα όσα μπορεί κανείς να προσάψει στο έργο του, αν μη τι άλλο, είναι ένα έργο που δεν περνά ποτέ αδιάφορο. Και το κυριότερο, ο Λιντς κατάφερε να διατηρήσει κοντά του αυτό το κοινό ­ τους φίλους αλλά και τους εχθρούς ­ για παραπάνω από μία τριακονταετία, επαναλαμβάνοντας, επί της ουσίας, ένα και μόνο πράγμα: το πόσο παράξενα αντιμετωπίζει τον ούτως ή άλλως παράξενο κόσμο μας. Από τον «Ανθρωπο ελέφαντα» ως το «Μπλε βελούδο» και από την «Ατίθαση καρδιά» ως τη σειρά «Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς», μια τομή στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης, ο Ντέιβιντ Λιντς αυτό έλεγε και συνεχίζει να λέει.

Ο παράξενος κόσμος που κρύβεται στο μυαλό του μοναδικού αυτού κινηματογραφιστή, ο οποίος γεννήθηκε πριν από 56 χρόνια στη Μοντάνα των ΗΠΑ, τέθηκε για ακόμη μία φορά σε λειτουργία στην «Οδό Μαλχόλαντ» («Mulholland Drive»). Μια ταινία που σπάζοντας τους κανόνες της κλασικής αφήγησης καταφέρνει να κεντρίσει τις αισθήσεις χάρη στον συναισθηματικό πλούτο που παράγεται από την μπερδεμένη αποκρυστάλλωση εμπνευσμένων ιδεών του σκηνοθέτη. Μέχρι ενός σημείου είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις με βεβαιότητα τον ονειρικό από τον ρεαλιστικό χρόνο της ταινίας, όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται η γοητεία της…