Το thecinema.gr βρέθηκε στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Ιαπωνικού κινηματογράφου που έγινε στο σινεμά Αλκυωνίδα και συνδιοργανώθηκε από New Star, σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ιαπωνίας και το Japan Foundation. Δεν γινόταν άλλωστε να χάσουμε ένα φεστιβάλ αφιερωμένο σε αυτή την χώρα με την τόσο πλούσια, πάντα ενδιαφέρουσα κινηματογραφική παράδοση. Στα πλαίσιο του Φεστιβάλ είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τέσσερις Ιαπωνικές ταινίες νέων σκηνοθετών, με θεματολογία τη σύγχρονη γυναίκα στην κοινωνία της Ιαπωνίας.

Οι ταινίες που θα προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ ήταν οι εξής:

Tokyo Losers (2013) του Toshiyuki Morioka
My Little Nightmare (2014) του Noriyoshi Sakuma
Petal Dance (2013) του Hiroshi Ishikawa
Tamako in Moratorium (2014) του Nobuhiro Yamashita

Εμείς επιλέξαμε μια από αυτές τις ταινίες και σας την παρουσιάσουμε!

Tamako in Moratorium (2014) του Nobuhiro Yamashita

Μετά την αποφοίτησή της η Tamako επιστέφει στο σπίτι του χωρισμένου πατέρα της, που ζει πάνω από το ιδιόκτητο κατάστημά του με αθλητικά είδη. Από εκεί και πέρα το νέο αυτό κορίτσι πέφτει σε πλήρη απραξία, το μόνο που κάνει είναι να διαβάζει manga, να παίζει βίντεο παιχνίδια, να βλέπει τηλεόραση και να τρώει από το φαγητό που πάντα ετοιμάζει ο πατέρας της.

Έξω από το σπίτι, η μία εποχή του έτους διαδέχεται την άλλη και ο πατέρας της Tamako αρχίζει να βγαίνει ραντεβού σε μια δασκάλα κατασκευής κοσμήματος. Άραγε τίποτα δεν επηρεάζει το νεαρό κορίτσι, ή τελικά κάτι αρχίζει να ωριμάζει μέσα της;

Αρχικά είχαν προτείνει στον σκηνοθέτη της ταινίας, Yamashita Nobuhiro, να γυρίσει το σενάριο σαν τηλεταινία δύο επεισοδίων, με την ελευθερία όμως να αλλάξει το σενάριο αλλά με υποχρέωσή του να έχει ως πρωταγωνίστρια την πρώην teen-pop star Maeda Atsuko και φυσικά να μείνει εντός budget.

Έτσι ενώ είχαν γυριστεί ήδη τα 20’ του πρώτου επεισοδίου, που προβλήθηκε προκαλώντας πολύ θετικά σχόλια. γράφτηκε κανονικό σενάριο για μεγάλου μήκους ταινίας και γυρίστηκε κανονικά με τη συρραφή και των προηγούμενων 20΄κι ας είχαν προβληθεί στην τηλεόραση.

Ενώ δεν βλέπουμε πολλά να συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ταινίας, η εναλλαγή των εποχών από το Φθινόπωρο, στον Χειμώνα και ούτω καθεξής μας δίνουν της αίσθηση πως τα πράγματα εξελίσσονται, πως οι χαρακτήρες μεγαλώνουν με την αλλαγή των εποχών. Είναι μια υπόγεια αίσθηση, η λέξη υπόγεια, υπόκωφη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει άνετα όλη την ταινία. Ποτέ δεν μας γίνεται φανερό γιατί η Tamako έγινε τόσο εσωστρεφής, γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Επίσης δεν υπάρχει κάποια κλιμάκωση ή αποκορύφωση, απλά ξετυλίγονται μπροστά μας τέσσερα αποσπάσματα από την καθημερινότητάς της που μας παρέχουν ελάχιστα στοιχεία για τον χαρακτήρα της, αφήνοντάς μας απλά να υποθέσουμε, να μαντέψουμε τα υπόλοιπα μέσα από την υποκειμενική μας ματιά. Η Tamako θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε από εμάς, μια νωχελική μέρα που δεν έχουμε όρεξη για τίποτα.
,
Η Maeda Atsuko, πανταχού παρούσα σε κάθε πλάνο, υποδύεται έναν εντελώς κόντρα ρόλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Είναι όμορφη, αλλά τίποτα δεν προδίδει το γκλάμουρ που την ακολουθεί ως τραγουδίστρια του pop συγκροτήματος AKB48.

Παρά την εμμονή αυτού του φιλμ με το απλό, καθημερινό, ρουτινιάρικο είναι απορίας άξιο πόσο εύκολα παρακολουθείτε η ταινία χωρίς καθόλου να κουράζει. Κανονικά θα έπρεπε να περιμέναμε να δούμε ένα πολύ πολύ βαρετό φιλμ. Κι όμως ήταν μια ευχάριστη ταινία, με γλυκόπικρη αίσθηση, μια ταινία για την ενηλικίωση και τους φόβους που φέρνει αυτή μαζί της. Σαν την πτώση από τον παράδεισο της παιδικής ανεμελιάς. Όσοι επιζητούν αδρεναλίνη και καταιγιστική δράση μάλλον θα πρέπει να τις αναζητήσουν σε άλλες ταινίες.